Eén van de meest magische momenten tussen paard en coachee mocht ik meemaken nadat ik een mail kreeg van een jonge vrouw, ergens midden in de twintig, die me vertelde dat ze in een rolstoel was terecht gekomen na een zwaar ongeval. Veel was voor haar daardoor onbereikbaar geworden, deelde ze, maar met de computer werken bleef mogelijk omdat ze via stem kon werken. Ze had op de website die ik destijds had, een zin gelezen die haar had geraakt. Ik schreef toen iets wat ik ook vandaag nog zou schrijven, omdat ik het als het ware als een levens-mantra ervaar: ‘Je bent je dromen waard’.
Je dromen realiseren is belangrijk. Het vraagt moed, geduld en innerlijke kracht. Het is als het ware een oefening in geduld en veerkracht. Hoe langer je wacht, hoe meer de maatschappij, je omgeving of jij jezelf overtuigt dat je droom ‘on-haalbaar’ is geworden waardoor hij steeds verder van je weg gaat staan.
Ieder mens heeft als kind dromen over hoe de toekomst zal zijn en wie dat kind wil zijn in die toekomst. Naarmate we ouder worden, verliezen we dat kindstuk uit het oog.
We luisteren naar de adviezen van anderen en we leren ons te focussen op zaken waarvan we maatschappelijk doordrongen worden dat ze belangrijk zijn. Hierdoor verliezen we een mooie kwaliteit, namelijk vanuit ons vrij denken, beelden creëren die onze diepste verlangens weergeven. Kinderen hebben de prachtige kwaliteit om onbevangen te zijn en zonder beperkende gedachten zich in te leven. Denk maar aan alle jongetjes die brandweerman, piloot of koning zullen worden, of het meisje van vijf dat wenst dat de kerstman haar een grote zus zal brengen.
Omdat je dit vroeger als kind deed, zit die kwaliteit nog steeds in je. Om dromen waar te maken, is het goed om deze kwaliteit in jezelf terug op te roepen. Durf daarom te dromen. Laat de belemmeringen die in jou of in jouw omgeving opkomen, voor wat ze zijn en focus op dat wat je diep in jezelf wil beleven.
Het is niet alleen de droom maar ook de ‘WHY’ van de droom die de paarden en mezelf intrigeert. Vaak ervaar ik dat wanneer een coachee de kracht heeft gevonden om voor zijn of haar droom te gaan, ondanks eigen twijfel of angst, of druk van de omgeving… er nadien ook iets anders, misschien zelfs veel belangrijker of groter opnieuw tot leven kan komen: Eigenwaarde, zelf-vertrouwen, durf, kracht, eigenliefde, hoop, toekomst…
Daaropvolgend ontstaan er dan meestal nieuwe, aangepaste, haalbare en
'tailor-made'-ideeën, die zingeving en vervulling schenken en een nieuwe vorm van dienstbaarheid, onder eigen controle, tot stand brengen.
De jonge coachee vertelde me dat ze heel regelmatig dromen had, waarin ze bij en tussen de paarden zat op een wijdse groene vlakte. ‘Onmogelijk natuurlijk, met mijn handicap’ zei ze… ‘maar toch blijven die dromen terugkomen alsof de paarden me iets willen zeggen, maar ik begrijp hen niet of ik durf hen niet begrijpen… ik weet het niet.’
Jullie kennen mij ondertussen lang genoeg om te weten dat geen haar op mijn hoofd eraan zou denken om deze jonge dame af te wijzen op basis van haar rolstoel. Maar jullie weten ondertussen ook dat ik dit niet kan aanpakken vanuit ‘het kennen en kunnen van mijn mensen-mind’, maar alleen vanuit het vertrouwen in ‘de wijsheid van de paarden’.
Op de dag van onze afspraak, reed er een blinkende bestelwagen de oprit op. Er stapte een man uit die eerst even kwam checken of hij aan het juiste adres was en me vertelde dat hij zijn zus in haar rolstoel zou plaatsen. Tien minuten later kwam hij met de rolstoel achter de bestelwagen uit. Ik schrok me innerlijk rot. Voor mij zat een lichaam zonder benen en armen, volledige ingesnoerd om niet uit de rolstoel te vallen. Een geamputeerd lichaam met een hoofd en een ongeschonden gelaat. Een zachte stem bedankte me, bij voorbaat voor de kans die ze kreeg om misschien aan de echte paarden te vragen, wat ze in haar droom niet durfde, namelijk: ‘Wat willen jullie me vertellen?’
Er stormden tijdens wat ze zei, tientallen dingen door mijn hoofd over onveiligheid, doenbaarheid, grenzen en begrenzing, waar en hoe… tot mijn mind blokkeerde en ik doorzakte in ‘de voeling’. De onheilspellende tsunami die op zo’n moment boven me uittorent wordt dan weer een oceaan, de oceaan een golfje en het golfje een druppel.
En DAT is het punt waarop ‘de wijsheid van de paarden’ doorkomt.
Ik herinnerde me haar droom waarin ze temidden van de paarden was in een wijdse groene vlakte. Nu hadden wij wel geen wijdse groene vlakte, maar we hadden wel een groene weide waarop de paarden stonden te grazen. Het was meteen duidelijk dat we in de weide zouden werken en niet in de piste. Ik vroeg haar oudere broer of hij mee wilde helpen door in de buurt te zijn en al zijn vertrouwen uit te sturen naar zijn jongere zus. Toen de rolstoel midden in de weide stond, leken de paarden eerst geen interesse te tonen voor de nieuwe impuls op hun domein, maar stilaan bracht hun nieuwsgierigheid hun steeds dichter bij de jonge vrouw. Haar broer en ik keken vanop een afstand toe. Ik zag en voelde hoe ze de paarden toeliet om erg dicht, te dicht, bij haar te komen staan. Mijn aanvoelen was dat ze absoluut te dicht in haar comfortzone kwamen om nog een aangenaam gevoel te kunnen geven. Ik wachtte nog even, maar kreeg een toenemend ongemakkelijk gevoel over het feit dat ze het mogelijke gevaar niet inzag en vooral niet reageerde. Ze liet zich als het ware
zonder mogelijk verweer doen door de paarden.
Hoewel ik wortelen voorzien had als afronding van de oefening, voelde ik de heldere andere uitnodiging aan die de paarden me aangaven: Ik ging naar haar toe en verplichtte de paarden met een paar afstandvergrotende bewegingen de ruimte van de jonge vrouw te vergroten. Ik vroeg haar hoe ze de ontmoeting had aangevoeld. Haar antwoord was: ‘Het was fijn dat ze zo dicht bij me kwamen, heel fijn, een beetje ongemakkelijk en beangstigend soms, maar ook wel fijn.’
Toen ik haar, out of the blue, vroeg: ‘Wie leidt hier Wie?’, keek ze me plots met grote ogen aan en zei dan: ‘zij’. Tranen rolden plots vrijelijk over haar wangen. Iets in haar werd op een diep niveau geraakt. Iets was in gang gezet en vroeg nu om geheeld te worden. En geloof me of niet, maar de wortelen waren de sleutel.
Ik legde de wortelen in de schoot die ze nog had en zei: ‘Zo meteen komen de paarden terug. Jij zal nu niet meer de belangrijkste factor van aandacht zijn. Het zullen de wortelen zijn op jouw schoot. Laat je niet overhoop lopen. Je hebt misschien geen armen en geen benen meer, maar je hebt nog wel een stem. Gebruik die. Trek je grens. Niemand moet in jouw comfortzone komen, niemand, wat je ook hebt meegemaakt.
Jij neemt nu de leiding, niet de paarden. Jij beslist, niet zij.
Zorg dat ze tijdig stoppen. Ik neem dan de wortelen uit je schoot en ik zal ze, in jouw naam, aan hen geven.’
Ik zette een paar stappen opzij en wachtte vertrouwend af op het reactievermogen van onze viervoeters, maar ik had desalniettemin, ondanks het vertrouwen, ook de zweep in de aanslag voor het geval de coachee niet klaar zou zijn voor de boodschap, of ik de boodschap fout zou hebben begrepen.
Het antwoord kwam snel. De vier paarden kwamen in draf afgelopen, richting de wortelen die ze natuurlijk al lang hadden opgemerkt. Best een imponerend beeld. Even zag ik de paniek in de ogen van de jonge vrouw, de herstimulering van iets wat zij herbeleefde, maar waar ik geen toegang toe had. En dan, magisch, op ongeveer een meter afstand, hoorde ik ‘STOP’ roepen op zo’n manier, zo luid en vanuit zo een oerkrach dat in een flits het beeld in me opkwam van een leger soldaten dat met ‘deze stop’ stante pede, ter plekke tot stilstand kwam. Ik liet de zweep uit mijn verkrampte hand glijden, nam de wortels en gaf ze aan de paarden. We keken beiden naar de paarden die de wortels opaten en vervolgens rustig terug gingen grazen. Ik keek haar aan en zei alleen: ‘Begrepen?’.
Ze glimlachte, maar haar blik was nu zo open en krachtig, dat ik voelde dat wat moest gebeuren, wat het dan ook was, gebeurd was.
In het naar de auto gaan probeerde ik haar broer die onder de indruk was van wat hij van zijn zus gezien had, duidelijk te maken dat het wellicht tijd was dat ze op de één of andere manier, opnieuw ‘leiding’ kon nemen. Ik vroeg hem te bekijken of ze, met de nodige ondersteuning, de zorg over een kitten of puppy op zich zou kunnen nemen.
Een week later ontving ik een mail van haar met een aantal foto’s van krantenartikels die het relaas deden over een jonge vrouw die voor een trein, die het station binnenreed was gesprongen, een paar maanden nadat haar jongere neef, waarvan zij meter was, hetzelfde had gedaan op precies dezelfde plek. De jongen was ter plekke overleden. De jonge vrouw daarentegen was in kritieke toestand naar het dichtstbijzijnde hospitaal gebracht.
Plots begreep ik welke herstimulering de krachtigste STOP-kreet die ik ooit gehoord heb, had uitgelokt.
Een paar weken later mailde ze me dat ze een klein tijger-kitten had gekregen. Ze deelde een tijdlang haar dagelijkse verbazing, vooruitgang, gekheden van haar kitten die ze de naam ‘Hope’ gaf. Na een tijdje durfde ze ook haar networking die ze ooit had gehad te contacteren, via haar artikeltjes over ‘Hope’ en drie jaar later werd ze eigenaar van de door haar broers gebouwde studio die voorzien was van alle mogelijke technologische snufjes, zodat ze, op een aantal uitzonderingen na waarvoor ze de nodige hulp kreeg, zelfstandig kon leven.
Wat ik toen heb overgehouden aan deze ontmoeting is de quote van acteur Robin Williams:‘Everyone you meet is fighting a battle you know nothing about.
Be kind. ALWAYS.’
Zaterdag 17 december 2022
Met dank aan de prachtige vrouw die ik mocht coachen, de broer die op een natuurlijke manier kennis maakte met 'holding Space'. Met dank ook aan de paarden voor de wijsheid
die ze met ons willen delen... ALS WIJ ZE WILLEN HOREN;
Infospirator, Practical Shaman