Het wordt wel stilaan duidelijk dat er misschien wel net zoveel vormen van boosheid zijn als er mensen zijn. Want ieder mens leeft en verwerkt zijn eigen emoties op zijn eigen unieke manier. We kunnen misschien wel wat categorieën van vormen selecteren, maar het lijkt me toch dat ik telkens tegen een aantal diepere vragen aanloop:
1. Wat in mij hoeft niet gezien te worden als ik boos word?
2. Wat blijft er buiten het gezichtsveld en hoeft niet aangepakt te worden als ik boos word?
3. Waar moet de toelating vandaan komen om mijn boosheid onder ogen te mogen zien?
Enerzijds is er een stuk IN ons dat ‘pijn’ heeft en niemand heeft graag pijn. Maar het doet net pijn omdat het vaak gaat om oud zeer, brakke grond, ongekend terrein, diep verdriet, angst, onmacht en onkunde om er een ‘gezonde’ uitings-vorm voor te vinden zonder gezichtsverlies te lijden … want dan komen we opnieuw in een andere vorm van pijn terecht.
We hebben er anderzijds ook wel een aanvoelen van dat als we onszelf afschermen en afsluiten, we dat angstige, zich onveilig voelende stuk opsluiten in ons hart. We beseffen dat het niet aanpakken van dat pijnlijke stuk, waarvan we denken dat ‘wij’ dat stuk ‘ZIJN’, (terwijl boosheid slechts één van de zóvele stukjes of Ikjes in onszelf zijn, waarnaar we kunnen ‘kijken’), zal leiden tot een leven dat als doel heeft jezelf te beschermen door ervoor te zorgen dat er vooral geen onverwachte dingen gebeuren waarbij iets of iemand op die ‘rode knop’ van jou zal durven, kunnen … duwen.
Maar hoe volmaakter je zelfbeveiliging is, hoe beperkter je mogelijkheden om te groeien.
Er blijft zo maar weinig ruimte over voor spontaniteit, blijdschap, enthousiasme, kortom voor een leven vol bezieling.
Maar wat, als we de beslissing nemen om de tegengestelde richting uit te bewegen? We richten ons op de intentie of de wens om vanbinnen ‘heel’ te worden.
Er behoort dan geen deel te zijn dat bang is, maar ook geen ander deel dat zorgt voor de afscherming ervan. Als er geen dingen zijn waarmee je liever niet geconfronteerd wordt, zal de mind niet langer moeten dealen met een bewust en een onbewust stuk.
Ooit las ik in Happinez: ‘Als je boos-zijn niet als iets slechts ziet en jezelf veroordeelt, dan uit je het direct bij de persoon die je woede heeft opgewekt op een (hopelijk) constructieve manier. En niet jaren later bij een onschuldige nieuwe liefde of een baliemedewerker.
Je bezorgt de post op het juiste adres. (cit. Susan Smit)
Zo kan het dus als je er een vorm voor wil vinden, maar er is ook geweldloze communicatie, er is ook het leren zachter en minder schuldinducerend om te gaan met je binnenkant … dingen die we inderdaad veel beter als kind al zouden kunnen ervaren, leren omgaan met en leren uiten van onze boosheid, in repsect voor onszelf en voor de anderen.
Eckhart Tolle geeft een krachtig antwoord op het zachter met jezelf omgaan in geval ‘boosheid’ je met zijn talrijke vormen
probeert te counteren in je groei.
Als je nog de moed hebt, bekijk dan ook even nog deze video.
Van inspirator Eckhart Tolle.
Infospirator