Dat, lieve lezer, is wat ik me de voorbije drie weken, zonder succes heb afgevraagd. ‘Ik was altijd blij met mijn bedrijf en met het schrijven van blogs. Ik wist wat ik wilde, maar nu lijkt het allemaal niet meer te kloppen’. Ik hoorde deze zin, al een tijd, niet alleen in mezelf, maar ook bij andere ondernemers, met name bij coaches en therapeuten en het lijkt me dit jaar nog versterkt te zijn geworden. Alsof je ziel het gewoon niet meer pikt als je nèt niet helemaal doet wat jouw roeping is. Als je weliswaar mooi werk doet, maar niet precies dat waarvoor je hier gekomen bent. En dat kan betekenen dat wat veilig voelde en jouw zielsmissie leek te zijn, nu niet ‘goed genoeg’ meer is. Dat er grootsere dingen van je gevraagd worden. Dat kan heel goed lijken op wat je al deed, maar dan NOG beter passend bij wat ‘’jij te brengen hebt. En dat is wat ikzelf merkte, wat een aantal maanden geleden nog perfect passend voelde, kan nu al een beetje voelen alsof ik er net naast zit. Zelfs als ik naar mijn websote kijk, begin ik te twijfelen of hij nog wel helemaal bij me past. Maar nu begin ik te merken dat er me ineens andere dingen worden toegegooid, dat ik andere duwtjes krijg, dat mensen me vragen hen te helpen met dingen die ik normaal niet doe, maar wat ineens wel passend voelt. En dat zie ik ook bij andere ondernemers. Ze zijn constant kleine aanpassingen aan het maken, omdat het allemaal, net niet meer ‘volledig’ kloppend is.
En ik besef natuurlijk wel dat het een risico is dat je hierdoor ‘zoekende’ bent en misschien zelfs alle kanten op fladdert, waardoor niemand meer goed begrijpt wat je doet of wilt gaan doen en niemand dus nog klant wil worden. En toch… toch ben ik ervan overtuigd dat
-jij en ik- onszelf de tijd dienen te geven om dit ijking-moment in te bouwen en zijn tijd te geven om opnieuw, bewust te luisteren, naar de ‘back to basic’-vraag:
‘Waarom ben ik hier?’
De blog die nu volgt, is dan ook misschien de eerste van een nieuwe reeks blogs, met als thema: In de nabije toekomst, zal het misschien verboden zijn om er nog over te praten. Daarom wil ik het nu het nog kan, wèl doen. ‘
De eerste vraag die ik mij stel, bij alles wat zo het laatste jaar gebeurd is, dat is:
‘Wat is eigenlijk het doel van het leven?’
Het doel van het leven, naar mijn gevoel, is ONTWIKKELING.
Bij elke stap die je zet in je leven, bij elke stap die je denkt, doet en voelt, zou je een toename van je geluk moeten ervaren. Toename van kennis, toename van verbinding, met je diepste zelf, met anderen en met de natuurlijk omgeving. Dat lijkt mij een goede omschrijving van het doel van het leven. Dat inspireert ook, dat is iets waar we van nature voor gaan.
De rol van ouders is het om hun kideren te ondersteunen bij het verwezenlijken van dat doel in het leven. Vandaag hebben we een stijl van opvoeden, die volop in opkomst is, waar al best veel mensen aan deelnemen en die heel gunstig is voor het verwezenlijken van dat doel. De naam daarvan is ‘invoelend ouderschap’. Het betekent dat, in respect en liefde voor je kinderen, je aanvoelt wat zij op elk ogenblik nodig hebben om de volgende stap in hun ontwikkeling naar meer geluk, meer kracht, meer kennis, meer invloed in de omgeving, een sterkere band met zichzelf, hun omgeving, de natuur, te verwezenlijken.
Dat is de rol van ouders. In traditionele en heel oude geschriften ook, wordt aangegeven dat het gezin model staat voor de organisatie van de samenleving en in die organisatie van de samenleving, heeft de overheid een ouderlijke rol tegenover het volk.Tegenover iedereen, dat betekent dus ook tegenover de kinderen en het optreden van de overheid, de effecten daarvan voor de kinderen in de samenleving, dat moet de graadmeter zijn, voor hoe goed het beleid van die overheid is.
Wat ik nu ga vertellen geldt niet alleen voor België of Frankrijk, maar op dit ogenblik voor de meeste landen in de wereld.
'De overheid is zowat de slechtste ouder die je je kunt voorstellen. Het ouderschap, de ouderlijke rol die de overheid speelt, is absoluut niet invoelend, niet gebaseerd op respect en niet op liefde.'
Het ouderschap van de overheid, dat is op zijn best intrusief, indringend en dwingend in het bepalen van ons gedrag. En dat is een stijl van opvoeden die nogal populair was in de achtiende eeuw. Vandaag mogen we dat beschouwen als totaal voorbijgestreefd, achterlijk EN ook beschadigend voor het volk in het geheel en speciaal voor de meest kwetsbare in de samenleving en dat zijn de kinderen. Hoe jonger mensen zijn, hoe meer kwetsbaar en manipuleerbaar ze zijn. Dus intrusief, indringend, dwingend ouderschap dat is de stijl van omgaan van de overheid met ons. En op zich is dat schadelijk, het is misvormend. Het is een stijl van omgaan met het volk, die tekenend is voor mensen die niet in staat zijn tot empathie. En ik noem dat de laatste tijd, regelmatig, typisch ‘psychopathisch beleid.’
Er is een boek hierover geschreven door een Poolse professor,
Andreas Lobasèfsky, die noemt dit ‘de pathocrasie’. Het is het bestuur van de samenleving door geesteszieke mensen. De essentie van het menszijn is het hebben van een geweten, authenticiteit, leven vanuit zielsbesef. Dit ontbreekt compleet in het beleid dat we het laatste jaar gezien hebben niet alleen in België en Frankrijk, maar wereldwijd. En wat wij ons moeten afvragen dat is: ‘Hoe het in godsnaam mogelijk is dat wereldwijd dit soort mensen aan de macht is?’
Dus wij moeten een manier vinden om daar tussen te komen en de voortzetting van deze beschadigende politiek stop te zetten.
Ten aanzien van onze kinderen, hoe beschadigend is het, wanneer bij alles wat je doet, bij het feit dat je bestaat zelf, je moet twijfelen aan jezelf en in vraag moet stellen of wat je doet en of wie je bent niet een gevaar is voor het leven van anderen? Wat voor een zieke gedachten zijn dit?
Dit is ziekmakend voor onze jeugd. Daarmee schep je, vorm je mensen die psychisch misvormd zijn. Dus dat is wat wij moeten stoppen.
Een paar concrete voorbeelden: Wanneer kinderen ‘tegen weerstand in’ moeten ademen: de mondkapjes. Wanneer je tegen weerstand in moet ademen, dan komt dat neer op een medische ingreep. Een gedwongen medische ingreep. Tegen weerstand inademen wordt therapeutisch ingezet. Dit gebeurt bijvoorbeeld in de yoga en het gebeurt in de ‘ademhalingstherapie’ zoals die geformuleerd is door bijvoorbeeld de Russische dokter: Buteiko.
Tegen weerstand inademen is aan strikte regels gebonden, precies om geen schade te veroorzaken. In de eerste plaats is het niet voor iedereen geschikt en indien je het toch therapeutisch inzet, dan wordt gezegd dat je het vooral niet onmiddellijk na het eten mag doen en je mag het ook maar voor een hele korte tijd doen. En dan moet je nagaan wat het effect daarvan is en eventueel de therapeutische begeleiding daarop aanpassen. Dus een gedwongen medische behandeling is in strijd met tal van wetten en verdragen. En dan moet je denken aan de ‘Rechten van de mens’ en dan kom je ook op het terrein van ‘Misdaden tegen de menselijkheid’.
De mensen die NU deel uitmaken van dit soort overheid, horen nóóit meer enige verantwoordelijkheid te dragen in de maatschappij. En uiteraard ga ik hier niet zeggen dat ik bij al het vorige had kunnen schrijven: ‘Uitzonderingen niet te nauw gelaten’. Maar hoedanok is er opvallend weinig draagvlak opdat die uitzonderingen hun hoofd boven het maaiveld kunnen, durven uitsteken.
Dus wat wij voor ogen hebben is niet een technocratische of een pathocratische distopie. Niet voor onszelf, niet voor onze kinderen, maar een beleid dat gebaseerd is op wijheid, dat gebaseerd is op een liefdevolle relatie met de mensen waarvoor we verantwoordelijk zijn en een beleid waarmee wij bij elke stap het doel van het leven, de ontplooing van geluk, dichterbij brengen.
Zo 8 mei 2022,
Met dank aan mijn inspirators Jan Storms en professor Andreas Lobasèfsky
Practical Shaman