Ik wil graag als inleiding een Japans verhaal vertellen dat ik lang geleden gelezen heb, maar wat me altijd is bijgebleven als ik het over de relatie mens en paard heb.
Lang geleden, in Japan, ging een jonge man
naar een klooster en hij vroeg aan het hoofd van
de monniken: ‘Meester, ik verlang naar wijsheid.
Kunt u me die leren?’ De kloosteroverste, een man
die Joshu heette, nam de jonge man aan als student
en stelde hem te werk in de kloostertuin.
Dagenlang deed de jongen niets dan onkruid wieden
en aarde scheppen. Totdat op een middag, toen hij
over een rij kolen gebogen stond, Joshu hem van
achteren besloop en hem een geweldige schop tegen
zijn rug gaf, zodat hij languit voorover op de grond viel.
De student kroop volkomen in de war overeind en
wenste een verklaring voor wat gebeurd was.
Maar zijn leraar Joshu zei niets en liep door.
Dit gebeurde steeds opnieuw. Als de student sterk
geconcentreerd was op zijn werk waar hij mee bezig was,
kroop Joshu stiekem achter hem aan en gaf hem weer
een schop, waardoor hij voorover in het stof viel.
Langzamerhand veranderde de student. Hoewel hij keurig
zijn werk bleef doen, leerde hij op zijn hoede te blijven
voor zachte geluiden en veranderende schaduwen om
hem heen. Hij scherpte zijn zinnen, stond licht op zijn
voeten en was erop voorbereid onmiddellijk in actie te
komen zelfs als hij voorover gebogen worteltjes uit de
grond stond te trekken.
En toen kwam er een dag, waarop hij voelde dat er iets
stond te gebeuren en hij draaide zich snel om.
Daar stond Joshu, klaar om hem weer een trap te geven.
‘Meester’ riep de student, ik ben hier nu al weken en
het enige wat ik heb gedaan is werken en uw schoppen
opvangen! Wanneer beginnen mijn lessen nu eindelijk?’
Joshu glimlachte en antwoordde:
‘De eerste les heb je al geleerd.’
Wij mensen zijn roofdieren. Onze ogen staan naast elkaar aan de voorzijde van het gezicht zodat onze blik precies de afstanden voor ons kan beoordelen. We richten onze aandacht op onze prooi en gaan daar regelrecht op af, waarbij we ons volledig op dat doel concentreren en alle andere indrukken buitensluiten. We hebben van nature geleerd de aandacht heel scherp op één punt te richten. Deze neiging tot doelgerichtheid, het van A naar B-gedrag, is de sleutel van ons jagersbewustzijn. Het gaat er altijd om dat de aandacht en concentratie worden versmald.
Een paard daarentegen is een prooidier. Het is er zich voortdurend van bewust wat er gebeurt: het geritsel van de bomen, de beweging van een dier in de buurt, een geluid dat niet vertrouwd is. Prooidieren evalueren en interpreteren voortdurend haast alle 360 graden van hun omgeving. Ze staan open voor alles omdat hun DNA weet dat er elk moment een jager uit de bosjes of vanachter een rots kan komen.
In wezen is doden ons werk. Het werk van een prooidier is in wezen ervoor zorgen niet gedood te worden.
Dat heeft twee totaal verschillende wereldvisies tot gevolg in de meest letterlijk zin van het woord.
Prooidieren zoals paarden, hebben ogen aan de zijkant van het hoofd om ze een veel breder gezichtsveld te verschaffen.
Maar wat kan er gebeuren als wij onszelf niet als roofdier opdringen maar gebruik gaan maken van de talenten van het prooidier: een 360 graden bewustzijn. Ze zijn alert en tegelijkertijd ontspannen, ze vragen om een rustig duidelijk zelfvertrouwen, om congruent en consequent gedrag, om inlevingsvermogen en geduld.
En laat dat nu belangrijke talenten zijn die ons toekomstgericht, als leidingevende, als ouders, als eigenaar van een dier… heel goed van pas zullen komen en ons tot een meer ‘volledig mens’ kunnen maken.
Je ontdekt dat als een paard je als ontspannen, evenwichtig en doelgericht ervaart, mensen dat ook doen. Binnen en buiten de omheining.
KUN JE JEZELF BLOOTSTELLEN AAN JE WERKELIJKHEID ZOALS DIE ZICH AAN JE ZAL TONEN? EN BEN JE BEREID OM DAN TE HANDELEN?
Ga dan eens kijken naar onze transformerende, inspirerende weken in Frankrijk op de website: sjamaancoach.be
Zaterdag 12 maart 2022
Met dank aan mijn inspirators: onze paardenkudde van wie we al zoveel hebben mogen leren.
Infospirator