Lieve lezer, je kent ze vast ook, dat soort van discussies of woorden-wisselingen die op de kortst mogelijke tijd ontsporen in een woorden-strijd, om vervolgens te eindigen in een jammere strijd.
Dat is een natuurlijk proces. Maar wat gebeurt er dan in feite?
In het begin, zolang het nog een DISCUSSIE is, gaat het bijvoorbeeld om twee standpunten die nog dicht bij mekaar liggen. Wanneer iemand iets zegt dat je in jouw wereld een plek kan geven en je kan het standpunt als het ware herkennen, -naast- het jouwe, is er nog niet zo heel veel aan de hand. De communicatie verloopt dan in de stijl van: ‘Ik zie het zo, maar wat jij zegt is ook interessant… misschien goed om daar ook rekening mee te houden…’
En als het standpunt van de andere, verschillend is, maar dan ook echt heel heel, héél verschillend, dan zeg je waarschijnlijk: ‘Ja maar neen, dat gaat te ver, dat zegt me niks, het hoort niet bij mij.’ Op dat moment voel je je absoluut niet geraakt door wat er gezegd wordt. Het is alsof men het plots over China heeft, terwijl jij in Zichen-Zussen-Bolder woont. Dan heb je al snel het gevoel dat het kan zijn, zoals die andere zegt maar dat jij dat in ieder geval in jouw dorpje niet zo doet. Je voelt je in het geheel niet ten persoonlijke titel aangevallen.
Daar waar er wel een klein probleem begint te ontstaan, is wanneer de andere pretendeert het over een zelfde omgeving te hebben, terwijl jullie binnen diezelfde omgeving, een heel uiteenlopende mening over de zaak hebben. Dan belanden we naadloos in een WOORDEN-STRIJD, in een debat. Waarom?
Omdat we dan overstappen naar een model van ‘apartheid’, terwijl onze manier van samenwerken als mens, vertrekt van een gemeenschappelijke realiteit. En vanuit die ontstane tweespalt willen we dan gaan zoeken naar ‘de waarheid’.
Toegegeven, het is te gek, maar zo werkt het nu eenmaal. We komen dan tot een dialoog, stijl: ‘Neen neen, wat jij ziet is niet juist’ en de andere zal reageren met: ‘Absoluut niet! Jij ziet het niet juist. Je verdraait de waarheid met wat je zegt…’ Doet dit je aan een discussie denken die nu erg in is? We hebben dan de indruk dat we praten over dezelfde wereld en dat de andere dingen ziet, die jij albsoluut niet zo ziet.
En zo komen we dan beetje beetje terecht in de fase van: STRIJD, en bekvechten. Waarom?
Omdat degene die niet ziet wat de andere ziet, een ‘idioot’ is. Het is iemand die niet normaal is. Plots ervaren we het alsof de realiteit van de andere, de onze ‘MOET’ worden. We voelen ons gedwongen om de zaken te zien zolas die andere ze ziet, terwijl we het absoluut niet zo zien noch zo ervaren. En op dat ogenblik tuimelen we in het domein van het lichaam en de emoties en vanaf dan gaat het dan ook, voor beide partijen, ALLEEN nog om ‘het gelijk’. Je verdedigt dan in feite niet alleen meer je standpunt, maar je gaat een gevecht aan omdat je het gevoel hebt aangevallen te worden op je ‘recht op bestaan’. Geen van beide partijen zijn dan nog in de redelijkheid, maar des te meer in de strijd. Het gaat er dan alleen nog om, om de andere letterlijk of figuurlijk te ‘vernielen’, zodat de eigen wereld, het eigen recht op bestaan, kan blijven bestaan.
Natuurlijk voelen we ons daar enkele uren later ongelukkig over. Of het nu degene is die verloren heeft, want er is een verliezer nodig omdat je eigen wereld, jij dus, zou kunnen blijven bestaan. De verliezer voelt zich verworpen, onbegrepen en als het ware in het donker gezet, omdat zijn of haar wereld niet meer ‘verlicht’ mag worden.
En degene die erin geslaagd is om ogenschijnlijk te winnen, voelt zich extreem eenzaam in de wereld die hij verdedigt.
En zelfs als iedereen apllaudiseert als ‘de overwinnaar het eigen beschouwen etaleert, zal hij/zij, als ze naar naar binnen kijken, en om die andere geven, hem of haar missen.
Want op een diepere laag is er tussen beide partijen geen conflict. Daar is er liefde, vriendschap, respect. En weet je, het is vaak precies die andere met een tegengestelde mening, die de eigen mening kan verrijken waardoor er opnieuw een gemeenschappelijke visie op een ander niveau kan ontstaan.
Voilà… DE WAARHEID zoeken of willen hebben is een illusie. We leven in een complexe en veelzijdige wereld, met bijzonder veelzijdige realiteiten dus zolang je nog in de fase van discussie of woordenwisseling zit, probeer dan vooral in ‘nieuwsgierigheid’ te blijven, heb de bereidwilligheid om uit te testen of de visie van de andere ook waarachtigheid in zich draagt en wees vooral niet bang als jouw wereld en jouw realiteit evolueert in de loop van de tijd. En begrijp me vooral niet verkeerd: deze boodschap geldt natuurlijk voor beide partijen van de woordenwisseling.
Zaterdag,4 december 2021
Met dank aan mijn inspirators, de mensen met wie ik iedere dag contact heb.
Infospirator.be