Als we met de ogen van gisteren kijken naar vandaag, hoe idioot zouden we alles vinden?
En toch… toch was gisteren nodig opdat vandaag, vandaag zou kunnen zijn.
Jaren geleden, kwam ik op een punt in mijn leven, dat ik nergens meer in geloofde.
Alles leek me leeg, doelloos en betekenisloos. Ik was ontgoocheld in alles wat zich maatschappelijk, religieus en sociaal binnen mijn toenmalig aangeleerd denkkader afspeelde. Het fundament van mijn gezin, was samengesteld uit een moeder die de sterk katholieke gedachtengang van hààr gezin had gevolgd en een vader die uit een socialistisch nest kwam en daardoor eerder tot de atheïstische strekking was aangetrokken geweest.
Wellicht was ik destijds te jong om de mogelijke voordelen van twee uiteenlopende perspectieven te ervaren, maar afgezien daarvan geloofde ik toch al niet meer in de zuiverheid en de waarheid van de katholieke kerk, het bankwezen, het onderwijs, het gerecht, de economie, de mensheid die absoluut niet het beste voorhad met de natuur.
In ieder van die signaal-domeinen waren ondertussen de meest on-fraaie on-waarheden aan het licht gekomen. Weet je, ooit ging ik zelfs voor een tijdje in de plaatselijke politiek omdat ik hoopte om zo een ‘verandering’ te kunnen ondersteunen die Down-Top zou gaan, maar vrij snel leerde ik dat ook de politiek in hetzelfde on-waarheid-bedje ziek was.
Ik verlangde ernaar om in een ander denk-en-leefkader te kunnen stappen omdat ik begreep dat mijn toenmalig kader me niet meer toeliet, noch om te groeien, noch om geborgenheid te vinden en al zeker niet meer om me in thuis te voelen. En wie vraagt, die krijgt… in welke vorm dan ook, als hij/zij bereid is te luisteren vanuit het hart.
Althans dat is waar ik vandaag in geloof.
Iemand reikte me toen, als bij toeval, dat wil zeggen: het viel me letterlijk toe… een klein dun boekje aan: ‘DE VIER INZICHTEN’, Wijsheid van de Tolteken, geschreven door
Don Miguel Ruiz. De ogenschijnlijke simpele inhoud, gebouwd omheen vier inzichten, waaraan je de rest van je leven kon werken, viel me toe en trok me aan. De bal was aan het rollen gebracht en het domino-effect kon beginnen werken.
Een paar maanden later stapte ik in Schiphol op een vliegtuig, richting Teotihuacan, de oude piramidenstad, buiten Mexico-Stad die bekend staat als de plaats waar ‘de mens God wordt’. Ik volgde er, in de site zelf, een week lang retraite bij nagual Don Luiz.
Om een lang verhaal kort te maken, ik kwam terug van die retraite met nog slechts één woord dat ik van de nagual Don Luis, meekreeg: ‘RECONNECT’.
Zoals het een goed leraar betaamt, was de uitspraak van dit woord, de sleutel die ik met me meenam naar België. Ik heb in Teotihuacan innerlijk ‘geluk’ in mijn hart gevoeld, in al zijn vanzelfsprekende eenvoud. Ik heb ervaren wat het betekent om OP deze wereld te zijn,
maar niet VAN deze wereld te zijn. Ik heb begrepen dat alles bezield is en alles met alles verbonden is. Ik was absoluut van plan om, eens terug in België, werk te maken van: ‘RECONNECT’.
Het woord galmde, met kracht door me heen en deed mijn bloed weken aan een stuk borrelen. Ik voelde dat ik de eerste stap richting een nieuw ‘denk-en-leefkader’ had gezet, tot ik… een maand later pas goed en wel besefte dat ik eigenlijk niet eens wist wat de diepere inhoud, laat staan de gelaagdheid, van dat woord inhield, want met wat diende ik me dan te RE-CONNECTEN. Ik kwam niet tot helderheid, hoezeer ik mijn hersenen ook pijnigde, op weg naar meer en diepere informatie.
Het onbegrip en de onmacht die toen volgden, waren een koude douche die overging in boosheid en afwijzing van het cadeau dat ik gekregen had en meer nog van alles wat met spiritualiteit te maken had. Misschien was het wel niets voor mij. Misschien wilde ik wel niet gaan behoren tot die wereld die voor velen een beladen term is. Wilde ik wel deel uitmaken van geitenwollen sokken, navelstaarders, zwevers en nog meer van die, alles behalve uitnodigende, etiketjes die de zuiverheid van spiritualiteit bezoedelden. Was mijn hele zoektocht niet een soort ‘spiritual bypassing’ geweest? Een soort bubbeltjesplastic die je moet beschermen tegen de werkelijkheid?
Later zou ik leren dat de valkuil van mijn grootste talent is:
‘Doldraaien door alles te willen -benoemen-‘, of anders gezegd: Compleet verdwalen in mijn hoofd. Het was een tijd van ontkenning, boosheid en nog sterkere afgescheidenheid dan ik voorheen had gekend. Ik wenste mezelf toe dat ik het woord ‘RECONNECT’ nooit gehoord had… maar zoals mijn latere leraar ‘Innerlijk Sjamanisme’, want ja, die is er tenslotte wel gekomen, me zou duidelijk maken:
‘Eens je over de brug gestapt bent, kan je niet meer doen alsof ze er niet is.’ Of je dat nu leuk vindt of niet. Maar op het punt dat dit stukje levensverhaal eindigde, was ik daar echt nog niet aan toe.
Ik maakte, in die tijd, nog een afspraak met een Engelse healer, 'Florence', die tijdelijk in België was. Ik vertelde haar mijn blokkage en met haar oude, zachte stem zei ze: ‘Oh love, you don’t know what it means to reconnect? How sad! You know what, in Spring I will be back in Belgium and if by than you still don’t know what it means to reconnect, I will tell you.’
Een sprankel hoop, dook op, maar verdween weer net zo snel. In maart van dat jaar ging Florence over naar het Licht en voor mij was het toen, dacht ik, duidelijk dat dit een signaal was dat mijn verlangen, wellicht een illusie was geweest. Achteraf gezien, ben ik ervan overtuigd dat Florence wist, waar ik nog niet bij kon:
‘We kunnen niet helen als we niet voelen.’
Zaterdag 22 oktober 2022
Met dank aan zij die me ondersteunen om de lezer een tijdje mee te nemen in mijn eigen lessen en ervaringen op mijn pad als Innerlijk Sjamane.
‘Lieve lezer, het gaat niet om wat waar is, maar wat waardevol is voor jou en mij, voor het leven dat wij leiden en de uitdagingen die wij op ons pad krijgen.
Wie deze verhalen wil volgen om er zaadjes van veerkracht, moed en liefde uit te putten, hij en zij… wees welkom.’
Infospirator-Practical Shaman
Comments