Durven de we ‘The Leap of Faith’ nemen, de sprong maken in het diepe? Ik hoor je nu even denken, lieve lezer: ‘Leap of Faith’? Nooit van gehoord. Waar heeft ze het over?
Ikzelf leerde het begrip jaren geleden kennen via mijn sjamanen-opleiding en ondertussen ken ik de 'ervaring', willens nillens, maar al te goed. Letterlijk betekent het:
‘An act of believing something that is not easily believed.’
Overal om me heen hoor ik dat Corona een vergrootglas heeft gelegd op alles wat niet goed zat en onder de oppervlakte sluimerde in ons leven.
En dat die dingen nu, onder grote druk van -tig regels waardoor we naar binnen keren, boven komt drijven. Dat lijkt individueel te gebeuren maar ook collectief. Ineens heeft iedereen het er echt over dat alles systemisch anders moet. Dat we niet terug moeten naar ‘business-as-usual’, na Corona, maar dat we de crisis juist moeten aangrijpen als kans om alle disfunctionele systemen in onze maatschappij – van het financiële systeem, de zorg, onderwijs, vervuiling, consumptie van voedsel en goederen, tot klimaat en natuur – grondig aan te pakken. Want: het kan! Als de nood maar hoog genoeg is, dan kunnen we drastische maatregelen nemen en toestaan. En solidair zijn.
Maar wat heeft dat nu te maken met de ‘Leap of Faith’? En wat moeten we ermee?
Het is de sprong die we dienen te maken tussen ‘wat was’ en ‘wat komt’.
De ruimte van transitie en van niet weten. Het is als de ruimte bij een trapezesprong
in het circus:
Vaart maken met de schommel aan de ene kant en dan… loslaten… op weg naar de schommel aan de overkant.
In de ruimte tussen beide schommels vindt de transformatie plaats… tenminste als we leren hierin te verblijven, het ons -te laten- leiden en vormen.
Auteur en theoloog, Richard Rohr beschrijft het zo: ‘… een unieke spirituele ruimte waar de mensheid een hekel aan heeft om erin te verblijven, maar waar de bijbelse God hen altijd leidt. Het is het gebied waar je de oude beproefde manieren in je leven achter je laat, maar nog niet in staat bent het te vervangen met nieuwe antwoorden. In dit gebied ga je eindelijk uit de weg en laat je je leiden door het hogere. Als je niet getraind bent in hoe je angsten te containen; hoe te leven met ambiguïteit; met het eindpunt nog niet te kunnen zien; je toe te vertrouwen en stap voor stap te laten leiden… zul je wegrennen… al het mogelijke doen om deze vreselijke wolk van niet weten te ontvluchten.’
Misschien zijn wij nog niet allemaal klaar voor de ‘vertrouwens-sprong’. Misschien zijn we nog volop druk met het werk dat we al deden, alleen nu binnen andere randvoorwaarden. Dat is zeker waar als je in de zorg of in het onderwijs werkt. Misschien heb je de tijd en de ruimte aangegrepen om eens flink achterstallig onderhoud aan te pakken: je huis te verbouwen of te klussen. Als ik alleen al maar kijk naar het getimmer en en de overvolle grofvuil-bakken in onze buurt, lees ik af dat een groot aantal Fransen hier mee bezig zijn geweest.
Misschien heeft de tijd ons juist geholpen om te vertragen en te voélen: ‘wat en vooral wie doet er voor mij eigenlijk echt toe? Of wat is mijn natuurlijk tempo als veel prikkels wegvallen en hoe moeilijk maar ook fijn kan het zijn om het contact met mijn partner en kinderen te verdiepen!’
En nu alle winkels weer open zijn doen de mensen die hun winkelzucht hebben ingehouden, zich overvloedig te goed aan ’terug naar hoe het was, back to normal. Hèhè we hebben het uitgehouden, de eindstreep gehaald. We mogen weer…’
Tegelijk verbazen we ons toch ook weer even als er weer een nieuwe variant even de kop opsteekt, zodra we denken dat we ‘ervan af’ zijn en weer mogen.
Onze achterhaalde -maar oude vertrouwde- manieren van leven en werken zijn hardnekkig.
Maar in de onderstroom is er een voelen en wéten dat het oude vertrouwde zijn houvast begint te verliezen. Voor ons allemaal. Vroeger of later, komt het besef dat we er niet langer aan ontkomen. En dan staan we dus voor ‘the Leap of Faith’. Springen, zonder dat er al houvast is aan de overkant. Doodeng. Maar nodig. Individueel en collectief.
Corona is daarin helpend. Een leermeester.
Zoald Richard Rohr het beschrijft:’… we haten het om in deze ruimte van de sprong te moeten verblijven. We zetten onze vlucht- en ontwijkmechanismen in om daar vooral niet te moeten vertoeven.
Van hard blijven werken of ons huis verbouwen tot bij de pakken neerzitten, bibberen en beven van de schrik voor wat komen zal of online winkelen en té veel eten en drinken.
Ken je trouwens het begrip ‘Corona-kilo’s’ al? Door thuiswerken en stress is er een verschijnsel ontstaan van: ‘Ik heb trek, ligt die pizza nog in de vriezer en is de oven vlakbij. Wat een dag! Even lekker zitten met een aperitiefje? Gen zin meer in eten maken, pakje friet halen om de hoek?’ Daar wordt in ieder geval vast al één mechanisme helder, niet?
Maar wat gebeurt er nu als we dat allemaal niet doen, dat vechten, vluchten of ontwijken? Hoe kunnen we ons ondersteunen in die ruimte tussen de twee schommels van de trapeze? Richard Rohr geeft ons alvast een hint: ‘leer omgaan met angst, ambiguïteit. Leer te verblijven in ‘niet weten’. Leer je zelf toe te vertrouwen aan het leven zelf. Stap voor stap de innerlijke leiding te herkennen die er wel degelijk is, als we niet in de weg staan van ons luisteren.
‘De bijbelse God die leiding geeft…’ daar heb ik misschien minder contact mee, eerder met Spirit, of met het Universum, of het AL, of het Leven. Wat doet het ertoe. Feit is dat het leven zelf ergens heen wil met ons. Het leven heeft voor elk van ons zowel een uniek leerpad als een unieke gave die we bij te dragen hebben, in petto. Daar ben ik de voorbije twee jaar steeds meer van overtuigd geraakt. Ik heb stilaan geleerd om in het oog van mijn eigen storm te gaan staan. Zoveel mogelijke externe impulsen, nieuws en prikkels die de aandacht trekken te doorzien en de trekkracht ervan te leren counteren. Niet meer zo vaak meegesleurd worden in angst, frustratie, jagen, eten, verbouwen. Maar ankeren in vertrouwen en verbinden met anderen.
Corona is een leermeester voor ons allemaal. Om te oefenen op onze ‘Leap of Faith’.
Om aan krachttraining voor hart en mind te gaan doen om dat te kunnen. Om naar binnen te keren. Op zoek naar onze diepere purpose in leven en werk met een grote W.
Zodat we voorbereid zijn en weten hoe onze unieke bijdrage aan te boren en in te brengen als de nog grotere crises zich aandienen: klimaatverandering misschien wel voorop.
Dus grijp deze tijd van Corona als een kans!
Zaterdag 19 februari 2022
Met dank aan mijn inspirators, de vele gesprekken met de mensen om me heen,
Richard Rohr en Leonie Stekelenburg.
Infospirator
1 Comment