Het zijn de paarden die me geleerd hebben dat 'soms langzaam gaan, de snelste manier is, om te bereiken wat je wilt'. Zij hebben me daar keer op keer op gewezen. Tijd is een menselijke uitvinding.
Paarden gebruiken wel tijd, maar hun concept van tijd wordt gedicteerd door een ‘inwendige’ klok, niet door een kunstmatige klok die aan een muur hangt. Hun nood aan eten en de fysiologische noodzaak om hun spijsverteringsstelsel voortdurend te activeren, regelt hun 'voeder-tijd'.
Onze paarden hebben ook bepaalde, dagelijks terugkomende tijden wanneer ze zich in een zon- of schaduwplekje willen koesteren, een dutje doen, naar de doorloopstal wandelen om minder last te hebben van de insecten, of over de heuvel gaan om de weidegronden daar te bekijken en te proeven. Bij valavond verwisselen ze, in de zomer, de ene weide voor de andere voor de nacht… zonder klok.
Ze hebben geen klok aan de muur nodig om ze te vertellen dat ze deze dingen moeten doen, hun inwendige klokken weten dat.
Wij mensen hebben ook een inwendige klok. Onze uitdaging vandaag is om opnieuw naar die innerlijke klok te leren luisteren in plaats van onze tijd op te hangen aan het horloge om onze arm, of het gepiep van onze smartphones. Die nodigen ons, iedere dag, steevast uit om aan te sluiten bij de ‘ratrace-club’, van zichzelf voorbijlopende mensen die alleen nog kunnen hollen… zonder nog precies te weten … waarom ze steeds hollen?
Het Zuidzee-opperhoofd Tuiavii uit Tiavea, vertelde al aan het begin van de 20e eeuw, in zijn redevoeringen, dat hij op bezoek in Europa er niet bij kon hoe ‘gek’ de Papalagi, (de blanke man) was. Hij zei: ‘De blanke man rent achter de tijd aan en heeft steeds tijd te kort. Hij begrijpt niet dat de tijd heel eenvoudig is: De zon gaat op en de zon gaat onder… en daartussen doe je wat je kan doen, iedere dag opnieuw.’
Vaak proberen mensen een paard iets te leren – iets zo klein als een specifiek maneuver of zo groot als ze voor het eerst zadelmak maken en berijden, MET de druk van de tijd die op hen rust.
Een klassiek scenario om een jong paard 'stuk te rijden', is het naar een professionele paardentrainer te sturen die haar, of zijn, bedrijf heeft georganiseerd rond een 'negentigdaags programma'- een programma dat is ontworpen voor de opportuniteit om geld te verdienen, niet voor het welzijn van het paard.
Aan het eind van de drie maanden komt het jonge paard terug, klaar om te rijden, te showen … of wat de eigenaar nog meer voor zijn paardje had gepland.
Maar … als het paardje niet kon ‘passen’ in het negentig dagen programma van een trainer, wordt het al snel veroordeeld als dom of niet-atletisch of zelfs als een jonge ‘knol’. Het wordt dan afgeleverd bij de eigenaar, vergezeld van de aanbeveling om het paard te verkopen en een geschikter paard aan te schaffen.
De ‘echte’ trainer is echter bereid om 'het programma' los te laten en samen met het paard, als individu, een doel voor een bepaalde les te creëren en de tijd te nemen die nodig is om dat doel te bereiken - of zelfs het doel te veranderen en aan te passen als er iets anders aan de hand is.
Hoe vaak hebben -jij en ik- al niet geprobeerd om iets in een kunstmatig tijdsbestek in te passen? Misschien is het in een dieet, in een vreemde taal leren, misschien is het het in het schrijven van een boek, of in het leren zwemmen van je kind…
Hoeveel ‘vervullender’ zouden leerprocessen voor onze kinderen verlopen, als ze meer afgestemd konden worden op iedere leerling, als individu, met zijn of haar talenten, in de plaats van op leerprogramma’s met ingebouwde timingen?
Of hoeveel meer bejaarden zouden de IT-mogelijkheden vandaag kunnen containen als ze niet gedropt werden in een tien-lessen pakket van telkens 40 minuten?
Ik ga hier zeker niet vertellen dat we tijdsdruk kunnen vermijden, maar als we dingen de tijd laten nemen die ze nodig hebben, vermijden we dat we meer tijd zullen moeten besteden om later de dingen te moeten ‘fixen.’
Met dank aan mijn inspirators Cheryl Kimball, Monty Roberts,
Sir Ken Robinson, Tuiavii en de paarden.
Infospirator