‘Hoe kan je optimist blijven, tijdens deze hoogdagen van dualiteiten en polariteiten, waar alle mogelijke rotzooi naar boven komt en niets meer behoorlijk lijkt te werken?’.
Ik ga hier zeker niet zeggen dat dat geen behoorlijke klus is, want dat is het wel! Wat ik observeer is dat er sommige mensen zijn die van nature een positieve ingesteldheid hebben. Zij ontdekken in haast iedere situatie de kansen en de humor die, erin of erachter, verborgen zit. Zij slagen erin om dat ook om te zetten in een vorm van aangeboren weerbaarheid, in welke situatie dan ook.
Anderen hebben in deze tijd, bewust, hun ‘paardenkleppen’ opgezet. ‘Maakt het me niet gelukkig, dan ben ik er niet mee bezig.’
Of ze heiligen de uitspraak van Voltaire: ‘Tout est pour le mieux dans le meilleur des mondes possibles’ of ze –leven- eerder de uitspraak:
‘Après moi les mouches’, in de spreektaal: ‘wie dàn leeft, die zorgt.’
Het is een overlevingsstrategie als een andere.
Ook merk ik, dat er mensen zijn die juist ongelofelijk veel energie halen uit het in het Licht brengen van al wat niet tot het LICHT hoort, om zo de onderste steen naar boven te brengen. Zij hebben hierin een deel van hun missie gevonden en dat is helemaal ok. Maar, zowel de klokkenluiders als de medemensen op de barricade hebben dan weer te kampen met de onmacht om mensen wakker te maken voor dat wat zij opgraven en bovendien dienen zij een groot ‘onderscheidingsvermogen’ te ontwikkelen om waarheid en verdoken agenda’s, die ruiken naar waarheid, uit mekaar te houden. Een klus die best veel energie vraagt.
En tenslotte zie ik ook dat er mensen om me heen zijn, die EN aandacht hebben voor wat zich toont en dat bewust onderzoeken EN die in staat zijn om in het Licht te staan, joy hebben, nog oog hebben voor
‘het mooie’, met compassie proberen om te gaan met de chaos van de omwereld, maar zij slagen er dan weer niet zo makkelijk in om dat LICHT te stabiliseren tot wat Christina Von Dreien noemt:
‘Constant -bewust- in het LICHT wandelen. De meesten van ons zijn uiteindelijk op zoek naar: ‘Hoe blijf ik uit de sombere buien waarin ik, van de ene dag op de andere, van het ene moment in het andere kan terecht komen.’
Laat me eerst en vooral dit zeggen: ‘Ik heb de oplossing niet en ik ben zeker geen prototype-voorbeeld van stabiel in het Licht kunnen blijven staan, wat er zich ook voordoet.’
Ik kan alleen mijn geheimpje met jou delen dat, wie weet, ook jou kan inspireren. Het geheimpje dat me meteen terug optimistisch maakt, wanneer ik afdwaal naar donkerte of doemdenken, terwijl ik een totaal andere intentie heb, is:
‘PLUG OPNIEUW IN OP HET COLLECTIEF GEHEUGEN’
Ooit, dachten we na over hoe het was met ons gezin, onze familie,
onze stam, ons dorp, onze gemeente en daarna over onze provincies,
ons land, de landen, de werelddelen en NU, over de wereld, de aarde,
het universum. En op ieder van die niveau’s kon en kan je veranderingen zien. Maar hoe groter ons doel werd en wordt, hoe meer we merken dat, om vele redenen, de toestand op verschillende plaatsen nog niet ok is. Maar wat voor mij belangrijk is, is dat ik daar even afstand van neem en het grotere plaatje, het totale plaatje bekijk, ‘wetende’ dat vandaag, alles nog zeker niet overal is, zoals het zou moeten zijn.
Wat zijn dan die grote lijnen die mij helpen om positief te blijven?
Ik heb leren kijken zoals de Indianen. Als men bij de Indianen, de Sjamanen of andere Inheemse stammen spreekt over het NU, dan merk je dat zij nooit de verbinding met de aarde en de bron zijn verloren.
Als je met hen praat over het NU, dan gaan zij terug tot aan het absoluut prille begin, het ontstaan, de mythe, en ze ‘hermonteren’ via generaties en generaties en generaties aan voorouders, om tenslotte uit te komen bij de dag van vandaag. Pas dan zeggen zeggen zij:
‘…EN HIER, HIER ZIJN WIJ NU AANGEKOMEN.’
Zij trekken grote lijnen, bogen en laten zich niet verblinden door het feit dat als je te dicht blijft staan bij wat je ziet, je bijvoorbeeld nooit de hele olifant zal kunnen zien. Je ziet altijd maar een stukje van de olifant.
‘Wat levert dat dan op’, zal je me nu misschien willen vragen.
Wel het geeft de kans om te ‘zien’, contact te nemen met waar de mensheid vandaag is aangekomen en waar ze staat in haar evolutie en om dan ‘verwonderd’ te zijn en ik gebruik dit woord héél bewust, ‘VERWONDERD’ te zijn, van het bewustzijn, van de evolutie die wij tot nu toe hebben doorgemaakt.
Zatderdag, 26 juni 2021
Met dank aan mijn inspirators: de mensheid, het sjamanenveld en jij lezer, die mij deze vraag aanbiedt.
Morgen het vervolg over optimisme en ‘opnieuw inpluggen op het collectief geheugen.’
Infospirator