Is het jou ook al opgevallen, lieve lezer, dat er zich in de maatschappij die wij hebben gecreëerd, stilaan een nieuwe wezens-stijlvorm aan het ontvouwen is?
Die stijl ligt mij niet en om eerlijk te zijn maakt hij me zelfs soms bang.
Men nodigt ons meer en meer uit om richting ‘robot’ te groeien. Zodat wij ons straks kunnen gaan verhouden en concurreren met onze buren, onze leidinggevenden, onze medewerkers, onze collega’s: de robots.
Het is een te gekke evolutie, die ik als naar gewoonte, begin te ‘ervaren’ via de woorden en de cirkelvorm. Als je luistert naar de nieuwe woorden die ons vandaag omringen, alsof ze er altijd al hebben bijgehoord , dan krijg je voeling met een mogelijk toekomstbeeld.
Vandaag zijn dat woorden als: besmetting, virusdreiging, mondkapje, Social Distancy, lockdown, forse boetes, PCRtest, vaccin, Corona-Centers, quarantaine, immuniteit,
anti-vaxxers, virus-wappies, Task Forces (even opgezocht welke lading dit woord werkelijk dekte): 'an armed force organized for a task', handhaven, afvlakken, noodverordering,
Centraal Planbureau, Outbreak Management Team, WHO…
Opvallend daarbij is dat daarbij ook steeds meer gekozen wordt voor anderstalige woorden of afkortingen, waardoor er een woord ontstaat dat een soort actie aanduidt, maar voor de meeste mensen geen informatie meer geeft over de gevoelswaarde of werkelijke impact op de mens.
Maar de nieuwe woorden met, naar mijn gevoel, verontrustende ladingen sluipen ook binnen in onze eigenheid, het wezen van wie wij, als mens, zijn.
Zo moeten we tegenwoordig bijvoorbeeld leren om al onze emoties onder controle te krijgen. Met andere woorden, we snijden het contact af met de kracht van onze emotionele signaalfuncties. Als ik mijn emoties niet helemaal kan of wil controleren, dan krijg ik meteen het label ‘hyper’ opgespeld: ik kan hyper-ventileren, hyper-actief zijn, hyper-sensitief,
hyper-focussen, kortom ik word dan een gelabelde ‘hyper-weet ik veel wat...’.
Meestal duidt dit op een diepere laag vooral op ‘te veel’, fout of niet OK.
Samenvatting: ‘Hop, op naar geen emoties meer!’ Ook liefst geen afhankelijkheid meer. Goed. Geen gehechtheid meer. Goed.
Maar weet je, dat zijn wel allemaal karakteristieken van ‘het leven’, van ‘leven’, van het ‘leven-de’.
De ‘robot-trend’ schrijft ons voor dat alleen de gedachten, het denken, de mind, de reproductie van kennis, heilig is.
Wat een grote onwetendheid!
Plots flitst er een uitdrukking door mijn hoofd: ‘Al draagt een aap een gouden ring, het is een blijft een lelijk ding’. Letterlijk vind ik dat niet, maar figuurlijk is dat voor mij wel zo, als het om een robot gaat. Hoe menselijk hij of zij er ook zal gaan uitzien, en hoe héél héél intelligent hij/zij ook zal zijn, ik wil niet met hem of haar in concurrentie gaan en ik durf er niet aan te denken dat ze ook zouden geprogrammeerd worden om een soort gecontroleerde mentale vorm van sensibiliteit te gaan gebruiken. Het past echt helemaal niet met mij.
Want mijn overtuiging is: als je ‘hooggevoelig’ bent, zoveel te beter, dan zal je makkelijk huilen, triest zijn en pijn voelen, dat is zo, maar je zal ook kunnen lachen en snel met je voelsprieten detecteren. Als je je ‘hecht’ aan iets of iemand, hoe ok is dat! Het betekent dat je veel zal liefhebben. Je zal zeker ook droefheid en rouw beleven, maar hoeveel liefde en vreugde zal je kunnen halen uit de verbinding die je dan beleeft? Als je je ‘afhankelijk’ voelt, zo veel te beter, dat betekent dat je een levend netwerk bent in je verbinding met al wat leeft. Dat je je bewust bent van de illusie dat je niet alles alleen moet doen of voor alles alleen maar op jezelf moet rekenen. Dat je bijvoorbeeld beseft dat het proces van in en uitademen een mirakel is dat jouw weten overstijgt en dat alles, op dat plan van het leven, op die manier is opgebouwd.
Natuurlijk hoor je me hier niet zeggen dat deze karakteristieken, niet lastig kunnen worden, als ze je gaan overmeesteren en je er last van hebt. Iedere ‘te’ baart zorgen, ongetwijfeld is dat zo. Maar laten we het kind niet met het badwater weggooien, laten we vooral ons onderscheidingsvermogen tussen essentie en illusie niet verliezen.
En uiteraard zal je me hier ook niet horen zeggen dat de technologie ons niet bijzonder goeie dingen heeft opgeleverd in ons bureau, onze keuken, de geneeskunde, zelfs onze veiligheid..., maar de 'echte' vraag is en blijft:
‘Wanneer wordt het ‘TE’, wanneer wordt de schade groter dan de remedie?’
Zie je, het is belangrijk dat we weten waar wij, –jij en ik-, naartoe willen. In ieder geval heb ik dat ondertussen wel voor mezelf uitgemaakt.
‘Mijn weg’, is een weg van nog meer openheid, meer gevoeligheid, meer bewustzijn van de afhankelijkheid, die mij leert dat ik leef als een deel van een groter geheel, dat ik een deel ben van alles en alles een deel is van mij. En ik hou ervan om me te hechten, zonder angst, ook al weet ik dat ik dan zal huilen. Ik heb een partner, ik heb kinderen en kleinkinderen,
ik heb dieren, ik heb de natuur en de aarde in bruikleen, …
Onlangs zij iemand me: ‘dat is dan vragen om pijn en verdriet, want je zal ze één voor één moeten loslaten.’
Ja, dat weet ik, maar ik aanvaard het verdriet omdat ik vooral zoveel plezier en vreugde met hen deel. Ik ben bereid om in ruil het verdriet van het verlies te leren verwerken, als deel van het leven.
Dus wat mij betreft, ik ga niet mee in de nieuwe ‘robot-trend’.
In tegendeel, ik wil deel uitmaken van ‘het levende leven’ en mijn hart nog meer openen voor de vier windstreken.
OPEN DEUR, Groot Open Voor Het ‘Goede Leven’.
Zaterdag 22 mei 2021
Met dank aan mijn bondgenoten, 'de woorden' en aan het leven dat, in al zijn vormen, wil geleefd worden.
Lieve lezer,
'Moge deze dag een tevreden dag zijn in jouw leven.'
Christina von Dreien
Sjamaan-coach, Infospirator