Vorige dinsdag was ik bij de kapper en ik vroeg haar hoe ze het in godsnaam kon volhouden om een hele dag lang met een mondkapje aan te -moeten- werken. Haar antwoord was: āOch, Ik voel het al niet meer.ā
Ik speelde een verschrikte reactie, terwijl ik zei: āOei, het is niet waar, je bent er al aan gewend!ā Zij knikte van ājaā en ik zei:
āAh daar heb je het al, je bent eraan gewend, het is al om zeep!.ā
Zij dacht dat ik een grapje maakte en hoewel ik mee-lachte, bleef haar antwoord de hele dag in me doorwerken, want weet je, in een relatie kunnen die dingen ook vaak zo starten.
De eerste keer dat we tegen mekaar roepen, ervaren we dat als āonaanvaardbaarā, en als we mekaar de eerste keer verbaal aanvallen en mekaar verwjten naar het hoofd slingeren, lijkt dat āonoverkoombaarā en in sommige koppels is de eerste ongecontroleerde mep,
āde doodsteekā van de relatie. En danā¦en danā¦ went men eraan, de dingen herhalen zich, de grenzen worden verlegd en er ontstaat āgewenningāā¦ we wennen aan alles.
Is het niet net hetzelfde met, bijvoorbeeld, ons internet?
We worden gehackt, we krijgen mails in onze mailbox van mensen, met wie we niets hebben en nog minder met de boodschap die ze verkondigen, we openen een informatieve site en we worden bestookt met, niet gevraagde, reclameā¦ we zijn eraan gewend geraakt.
Dat we contact opnemen met de administratie omdat we een vraag willen stellen in verband met onze persoonlijke administratieve situatie en dat we dat alleen nog blijken te kunnen doen via de computerā¦ we wennen eraan.
Dat juridische kwesties nu ook via computer geregeld wordenā¦ we wennen eraan. Dat je een dokter via de computer dient te vertellen wat er met je scheeltā¦ we wennen eraan.
In Frankrijk wennen we er bijvoorbeeld zelfs aan dat āhet parlementā geen enkele beslissing meer neemt en dat het verworden is tot een soort commissie met een President aan het hoofd. Ze zijn veranderd van manier van werken. Het is geen democratie meer,ā¦ we wennen eraan.
Maar wat is nu het mechanisme dat maakt dat we aan alles wennen: āANGSTā.
Het begint met, ik ben bang om de man of de vrouw waar ik van hou, te verliezen en dus doe ik inspanningen. Ik aanvaard wat ik niet zou moeten aanvaarden omdat ik hem of haar niet wil verliezen, vooral niet wil verliezenā¦ voor mijnā¦ āZEKERHEIDā.
Als āzekerheidā zijn intrede doet, is alles om zeep. Want voor mijn zekerheid ga ik het niet aanvaardbare aanvaarden. Maar dat is nog niet het aller-ergste. Het aller-ergste is dat eens ik het aanvaard heb, ik vergeet wat ik zelf wilde, welke verlangens ik had, welke overtuigingen ik had. Je hoort jezelf zeggen: āIk ben eraan gewend geraakt, ik heb er geen last meer van, het is wel OK.ā
En wat geldig is voor een koppel, is ook geldig op het niveau van een staat.
We zijn geen democratie meer, maar we wennen eraan. Waarom?
Omdat we ergens, een tijd geleden, in een vreemde periode terecht gekomen zijn
Na het terrorisme van de voorbije jaren, verspreid over de hele wereld, hebben we nu een pandemieā¦, het wordt stilaan een 'plandemie' en nu is het zelfs niet meer het parlement dat beslist. We zijn eraan gewend geraakt dat de President in zijn -āmet vlag en wimpelā-televisietoespraken- zegt:
āIK' heb beslist datā¦ā, terwijl het parlement daar de volgende dag pas moet over stemmenā¦ bon OKā¦ en dat wordt dan ook letterlijk zo genoteerdā¦, zonder veel commentaar. Bon, OKā¦ we wennen aan alles!
En toch hoop ik dat er een meerderheid van mensen zal overblijven die zich nog het beeld kunnen herinneren van een āvrijā mens.
Een mens die geen toelating nodig heeft om zich te verplaatsen, wiens leven niet bol staat van dingen waar hij niet om vraagt, van betwijfelbare, regeltjes over wat mag en vooral wat niet mag. Een mens die een vrije meningsuiting mag hebben en die niet meteen in het verdomhoekje terecht komt omdat hij/zij niet, conform de goegemeente reageert. Een mens die nog weet dat er ooit een onafhankelijke pers heeft bestaan... en dat zorgen voor mekaar behoorde tot het basispakket van mens-zijn.
Zij die deze herinnering nog levendig in zich dragen, weten dat daarin de kracht schuilt van āhet verzetā. Ook al is dat vandaag hĆ©Ć©l, hĆ©Ć©l moeilijk.
Je hoort me hier niet zeggen dat er geen Covid19-virus is dat behoorlijk veel lijden met zich meebrengt. Je hoort me niet zeggen dat ik geen respect zou hebben voor de mensen van de zorg, net zo min als voor zoveel andere beroepen waarvan we pas vandaag inzien dat ze misschien veel noodzakelijker zijn, dan de functies die wij altijd bovenaan de lijst hebben gezet. En deze blog gaat al evenmin over zin en onzin van vaccinatie.
Deze blog gaat over het gevaar van 'gewenning'.
Want, zie je, het onaanvaardbare aanvaarden is nog maar de eerste stap, maar vergeten dat we āaanvaardā hebben en denken dat de wereld altijd zĆ³ is geweest,ā¦ dat is het ergste.
Dat betekent dat we lid geworden zijn van 'DE SCHONE SLAAPSTER'-club.
Weet je nog... dat meisje dat in slaap valt na een prik van een naald, op grond van een voorspelling bij haar geboorte...?
Daarom is mijn hoop dat het merendeel van de mensheid, in deze tijd zal wakker worden, wakker zal zijn en vooral wakker zal blijven. Dat we de durf zullen hebben om alles waaraan we, in deze vreemde tijd, āgewendā geworden zijn, NIET langer, uit gewenning, te aanvaarden en zeker niet te aanvaarden dat het niet anders zou kunnen. Dat is verzet!
Zaterdag 24 april 2021
Met dank aan jou lezer, die de bereidheid heeft om āwakkerā te worden, wakker te zijn en wakker te blijven.
Sjamaan-Coach-Infospirator