Ik wist niet dat ik vrij was… toen ik als zevenjarige in het bos liep en het enige wat me stoorde was dat mijn kleine beentjes me niet ver genoeg konden dragen omdat ik zo moe werd.
Ik wist niet dat ik vrij was… toen ik zomaar toevallig tegen mensen op straat aanliep en er een fijn gesprek of discussie kon mee hebben.
Allerlei soorten mensen op allerlei soorten plekken met allerlei meningen… ik wist niet dat dat vrij zijn was, het leek me zo gewoon.
Ik wist niet dat ik vrij was… toen ik de neus, de mond, de lippen, de tanden van het lachende gelaat van mijn medemens mocht zien… ik wist niet dat dat vrijheid was… ik zag het als één geheel.
Ik wist niet dat ik echt vrij was…, toen ik nog kon liefhebben zonder angst… het heette nochtans ‘vrije’ liefde… ik wist het niet.
Ik wist niet dat ik vrij was… toen ik bedrijven leerde kennen, waar niet de diploma’s, de papieren en de normen, DE waarheid uitmaakten maar de talenten die aanwezig waren… leergierigheid, samenwerking, creativiteit, inventiviteit, authenticiteit.
Ik wist niet dat ik vrij was… toen ik mijn voordeur nooit op slot deed en ik geen veiligheidscamera’s had om me veilig te voelen… omdat ik dacht, dat er meer eerlijke dan oneerlijke mensen waren.
Ik wist niet dat ik vrij was… toen ik sliep met het venster van mijn slaapkamer groot open, omdat ik dacht… dat dat net goed was voor mijn gezondheid… ik wist niet dat dat ‘vrijheid’ was.
Ik wist niet dat ik vrij was, toen ik zonder angst om iets op te doen naar buiten ging…, een virus of een griep bijvoorbeeld. Ik wist wel dat je daar ook kon van sterven, maar het leek de ‘ver van mijn bed-show’.
Ik wist niet dat ik vrij was… toen ik zomaar overal naar toe kon, zonder toelating, zonder iets… ik wist het niet, dat dat een vrijheid was.
Ik wist niet dat ik vrij was toen ik een andere mening had dan anderen en die ook uitte, zonder daarvoor gestraft te worden. Ik had geleerd dat dat een recht was in een democratisch land. Ik wist niet beter.
Maar… wat is er dan toch in godsnaam gebeurd, dat dat gevoel van vrijheid in ‘angst’, is omgeslagen, dat die evidente vrijheid is verworden tot een soort gevangenis, want ik ontdek iedere dag, in de ogen van mensen, een beetje meer… ‘de ziel van de gevangenen’.
Ik merk hoe de media alle ‘faits divers’ opblazen tot ‘WAARHEID’. Je zou bijna gaan denken dat mensen tegenwoordig met bosjes op straat liggen te sterven, dat we een heropstanding hebben van het geweld als nooit tevoren, maar ‘de cijfers’ zijn er… ook op dit gebied en die zeggen iets anders dan de pers: ‘Elke twee dagen doodt een man zijn vrouw in Frankrijk!’… Wacht even, op een bevolking van 67 miljoen inwoners, waarvan 34 miljoen vrouwen? ‘c’est du n’importe quoi!’ Hoe geloofwaardig is dat nog?
De onzin die via de media de wereld wordt ingeholpen is ENORM gegroeid!
Hun berichtgeving is danig op scoren gericht, dat ze zelfs in komkommertijd niet kunnen toegeven dat er eigenlijk niets belangrijks te signaleren valt. We worden overspoeld door een op angst gebouwde communicatie en om ons te ontspannen kijken we naar horrorfilms, zonder te begrijpen dat ons brein een web weeft om ons ZIJN, dat zich stilaan maar zeker in eenzaamheid begint te sluiten.
Ik wist niet dat ik vrij was… maar NU weet ik het.
Maar mijn àllergrootste bezorgdheid is om nu op een dag wakker te
schrikken MET angst voor de dood. De dood zal natuurlijk ongetwijfeld ooit komen. Maar als ik probeer haar te ontlopen, loop ik misschien, in werkelijkheid -naast- mijn leven.
Ik las ooit: ‘We sterven als het onze tijd is, nooit eerder.’
De dood vindt ons altijd, is het niet door een microbe, dan misschien door een ongeluk, of gewoon door hoge leeftijd… De dood komt altijd op de afspraak als het tijd is.
En als je denkt, op alle mogelijke manieren van controle, die afspraak te kunnen vermijden, terwijl het je tijd is, dan zal je wellicht NOOIT VRIJ zijn, want je zal de tijd die je gegeven is, niet geleefd, niet beleefd en niet door-leefd hebben.
De kunst is dus niet om niet dood te gaan, de kunst is… om te leven.
Zaterdag 13 november 2021
Met dank aan mijn inspirators: de nachtelijke reflecties om en bij 04:00
Herkenbare spiraal…
je laatste zin is wel k e i - goed !!
Ze is weer mooi, je stuk, je verhaal, inderdaad, we wisten nooit dat we vrij waren, tot we het kwijtraakten.