Een tante van me zei me een paar jaar geleden, toen ik voor een belangrijke beslissing stond: ‘Als je een belangrijke beslissing wil nemen, slaap er dan eerst eens over en beslis dan.
Zij had gelijk. Zijzelf nam nooit beslissingen alvorens ze zich degelijk had geïnformeerd, vanuit vaak zeer verschillende standpunten en eens ze dan een mening had gevormd, zou ze er steevast nog een nacht over slapen alvorens haar besluit met de betrokken partijen te delen. Het ergerde meestal de betrokken partijen, maar het heeft haar tot diep in haar negentiger jaren, geen windeieren opgeleverd.
Nu begrijp ik dat en ik weet nu ook waarom.
Als je in de loop van de dag een belangrijke beslissing moet nemen, of het nu over dit of dat gaat… dan beslis je haast altijd uitsluitend vanuit het betrokken domein waar je over aan het nadenken bent.
Maar Einstein zei al: ‘We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them.’
’s Nachts daarentegen komt je probleem in je onderbewustzijn terecht en het plaatst zichzelf binnen het geheel van je leven. Het zal alle domeinen van je leven aandoen, waardoor er andere gegevens uitkomen die maken dat je de volgende morgen plots kan zeggen: ‘Ja! ik heb het, ik ga dit… of dat doen. Dikwijls is het dan een andere, of een meer genuanceerde, of een meer volledige oplossing dan diegene die je de avond ervoor zou genomen hebben.
De sjamaan reist vanuit het donker van het onderbewustzijn naar het licht, om diepgaande oplossingen mee te kunnen brengen. Kunstenaars creëren met ‘het licht’ van de nacht. Zie je, tijdens de nacht, ontdaan van alle dagelijkse drukte, kan je het licht ontmoeten.
We hebben behoefte aan de nacht omdat het licht van inzichten kan tevoorschijn komen.
Is het jou, lieve lezer, ook al opgevallen dat als we vandaag naar beelden van staatslieden kijken tijdens belangrijke conferenties, we regelmatig ‘slapende’ gezichten zien? En al doen ze dat dan meestal nog erg fatsoenlijk, dan nog kunnen we ons toch voorstellen dat er zich hier minstens één vraag opdringt: ‘Wat gebeurt er dat staatslieden en presidenten beginnen te knikkebollen op een belangrijke conferentie?
Het zou kunnen dat men bang is om plots te worden aangesproken op iets, door de sprekende persoon… Weet je dat onderzoek heeft aangetoond dat als mensen op een trein springen, bewust wetende dat ze geen treinticket hebben, dat zo’n stress veroorzaakt dat ze in staat zijn om tussen twee treinstations, letterlijk, in slaap te vallen… van angst om plots aangesproken te worden door een treinconducteur die hen met het ticket zal confronteren, waardoor aan het licht zou komen dat…
Dus, kunnen we ons de vraag stellen zijn onze staatslieden en presidenten zo bang om aangesproken te worden dat ze in slaap vallen? Daar twijfel ik aan… het zou een reden kunnen zijn, maar goed ze krijgen van mij, voorlopig het voordeel van de twijfel.
Maar een andere reden zou kunnen zijn: Ze werken TE veel en altijd met dezelfde hersenen, zonder de nacht, zonder de systemische verbanden te zien die hun beslissingen in een bredere context zouden kunnen plaatsen. Ze zullen daardoor altijd effectief, altijd pragmatisch en altijd in dezelfde richting blijven denken, waardoor ze een soort van beschermers in constant bangelijk geëxiteerde staat worden… en dat is toch wel interessant om te bekijken want wij leggen eigenlijk toch onze toekomst in de handen van deze mensen die onder de terreur van een onmogelijk ritme leven.
Maar -jij en ik- wij kennen dat natuurlijk ook, lieve lezer. Je werkt te hard en je komt ’s avonds thuis met de hersenen van het werk. Als op dat ogenblik iemand uit je directe omgeving je een vraag stelt, in de zin van: ‘Wat zullen we met dit probleem doen, of hoe zullen we dit oplossen?’ dan zal je antwoord kort en droog zijn. Allicht wel effectief dat wel, maar door de wijze waarop je je antwoord hebt gegeven, heeft niemand nog zin om het op die manier uit te voeren. Waarom? Omdat je geen moment de tijd genomen hebt om te pauzeren om je in een algemene afstemming te verplaatsen die een systemisch, menselijk en kwetsbaar antwoord zou hebben opgeleverd, dat rekening hield met alle betrokken partijen.
Oh, ik hoor het nu al rommelen in de hersenen van sommige beslissingsnemers: ’Denk jij echt dat wij daar de tijd voor hebben, weet jij onder welke druk wij staan, weet jij hoeveel problemen er zijn…?’
‘Neen, heren en dames beslissingsnemers, dat weet ik niet en dat hoef ik ook niet te weten. Het is aan jullie om de omstandigheden en de democratische environment voor jullie zelf te scheppen om lange WEL-overwogen beslissingen te kunnen nemen voor ons land, onze maatschappij, onze wereld, ZEKER in tijden van crisis.
Dat is een eed die jullie hebben afgelegd.
Voilà, dat doet toch wel even nadenken, niet? Want we hebben deze staatslieden en presidenten héél héél héél véél macht gegeven en – of ze zijn doodsbang maar, zoals eerder gezegd daar twijfel ik aan, of ze zijn compleet overwerkt en over-verhit.
In ieder geval niet zo’n goed vooruitzicht voor ons, toch?
Zaterdag 20 november 2021
Met dank aan mijn inspirators, Josée Stevens en Renée Baribeau
Infospirator
weeral toppie!!!