Bij het opnieuw delen van dit aloude, maar echt heel korte, verhaaltje kan ik zowel de zure oprisping van mijn Ego smaken als het verzaligd verzadigd gevoel van mijn dieper Weten. Ik wens jou, lezer, dezelfde ervaring toe.
In een land van mythes en een tijd van magie, leefde er een oude,
wijze vrouw. Men kwam haar, vanuit de vier windstreken van het land, opzoeken om vragen te stellen waarop men, tot die dag, nog nooit een antwoord had gekregen.
Op zo’n dag vroeg men haar naar haar visie op de hel en op het paradijs.
Na een lange stilte, kwam er een neutraliteit op haar gezicht en er stroomde een antwoord uit haar mond:
‘In de hel zie ik mensen die op hun knieën neerzitten.
Voor hen, op de grond, staan grote schotels rijst en toch … sterven ze van de honger.
De eetstokjes die ze hebben gekregen om te eten, zijn twee meter lang. Ze zijn niet in staat om ze te gebruiken waardoor ze hun honger niet kunnen stillen.’
Uiterst verbaasd keken de toehoorders haar aan.
Toen viel er opnieuw een lange stilte, waarna er een glimlach op haar gezicht kwam en ze sprak:
‘In het paradijs … zie ik dezelfde mensen, die op dezelfde manier op de grond zitten, met dezelfde grote schotels rijst voor zich. Ze houden dezelfde eetstokjes van twee meter vast.
Ze zijn gelukkig en in goede gezondheid, ze eten zich rond.’
‘Hoe KAN dat nu!?’ roept de meest verbaasde toehoorder uiteindelijk uit..
De wijze vrouw kijkt hen allen aan en zegt:
'Eenieder van hen gebruikt zijn eetstokjes om diegene te voeden … die tegenover hem zit.'
Zondag 11 oktober 2020
Infospirator