Ik heb de voorbije tijd, heel wat inzichten gekregen in oude en moderne visies van de sociologie en de filososfie, over de evolutie van ‘waarheid’. Ik begrijp nu vooral hoe belangrijk het is om in onze
‘post-truth’-samenleving, als kritisch mens, aandacht te blijven vragen voor ‘de waarde’ van de waarheid.
Het is me ook duidelijk geworden dat het woord waarheid, een optie is geworden temidden van andere levensbeschouwingen. Het heeft een evolutie doorgemaakt, richting het woord ‘waarachtigheid’, waardoor het een ‘morele vraag’ is geworden.
En laat… ‘morele vragen’, nu toch wel regelrechte vragen zijn die naar ieder van ‘ons’ gericht zijn. Hoe verhouden –jij en ik- ons tot ‘waarachtigheid’ in ons dagelijks leven?
Tijd vandaag, om af te ronden met een verhaaltje van
de sjamaan-storyteller om op een eenvoudige manier, op een andere laag misschien, een blik te werpen op dit thema.
‘Een koning uit een veraf gelegen Koninkrijk, zo vertelt een heel oud verhaaltje, viel op een dag van zijn paard en brak daarbij zijn beide benen. De meest befaamde artsen werden opgevorderd, maar geen van allen kon de koning terug laten lopen. De koning was uiteindelijk verplicht om zijn toevlucht te nemen tot houten krukken om rond te lopen in zijn koninkrijk.
Nu was de koning, een nogal cholerisch type. Hij was, zoals veel politieke leiders, niet alleen ambitieus, maar ook humeurig en driftig. Hij had bovendien de behoefte om zijn, met gal geassocieerde, temperament over te dragen op alle onderdanen van zijn Rijk … en dat waren er heel wat.
’s Konings drift, werd al snel jaloersheid en daarna woestheid bij het zien van al die onderdanen die, zonder inspanningen, konden stappen en lopen.
Daarom vaardigde hij een decreet uit dat:’… In zijn koninkrijk, iedere onderdaan, mannelijk of vrouwelijk, jong of oud zonder uitzondering, vanaf de week volgende op het decreet, verplicht was om met houten krukken te lopen.
Het onnauwkeurig navolgen van dit decreet, zou leiden tot zware gevangenisstraffen!’
Van de ene op de andere dag, was iederen ongelofelijk druk aan het trainen om de techniek van het lopen met houten krukken, onder de knie te krijgen.
Er waren natuurlijk wel rebelse onderdanen die het opgelegde decreet probeerden te ontlopen, maar de politie van het Koninkrijk was niet mals voor dat soort van gevaarlijke provocateurs. Ze leerden hen eerst in strafklasjes dat regels nodig, natuurlijk en onveranderlijk zijn en staken hen dan in de gevangenis tot ze zich bekeerden tot ‘krukkenlopers’.
En omdat de koning héél oud werd, verdwenen stilaan ook alle ouderlingen die zich nog herinnerden dat er ooit een tijd was geweest dat zij nog op hun eigen benen liepen.
Toen de koning stierf, probeerden enkele van de ouderlingen zich van hun krukken te ontdoen. Maar tevergeefs, want hun uitgeputte lichamen konden niet meer zonder.
En als zij de jonge, sterke mannen van het koninkrijk probeerden te overtuigen dat zij ooit ECHT gelopen hadden op hun eigen benen, werden zij uitgejouwd, uitgelachen en bespot.
Ik zal hier niet zeggen dat er wel wat jongelui waren die de ouderen het voordeel van de twijfel gaven en het dus toch uitprobeerden.
Maar ze lagen sneller op de grond dan dat ze konden rechtstaan.
‘Idioten, jullie zien toch dat het totààl onmogelijk is om op eigen benen te lopen!!’ riepen de onderdanen die de pogingen van de jongeren ongehoord en onverschrokken vonden.
Zo kan het dus een mens vergaan als hij zich geen vragen naar waarheid of waarachtigheid meer stelt, maar ‘de regels’ voor eeuwige waarheid’ neemt. Maar ach, het is maar een heel oud verhaaltje …
En wie zou er nu zo gek zijn om te geloven in verhaaltjes die zich afspelen in vèr afgelegen koninkrijken?
Lieve lezer, laat in de kracht van je stem en je handelen eerbied en respect klinken voor ‘waarachtigheid’.
Het voelt zo goed te weten dat we mekaar dan, onderweg, zeker zullen herkennen.
Infospirator
9 augustus 2020
Mooi verhaal. Zijn we niet allemaal soms krukkenloper en soms rebel ? Zet wel aan tot meer kritisch denken.