Lieve lezer, waar ik het vandaag met jou wil over hebben, is over de dynamiek , de vibratie van het woord ‘verontwaardiging’. Een woord dat vandaag de dag meer en meer wordt gevoeld en gebruikt.
Zie je, als je iets ervaart wat je verontwaardigd, op het niveau van je zintuigen en op het level van je eigen diepe waarden, is het haast onmogelijk om neutraal te blijven. Het doet het bloed in je hart zodanig opwarmen dat je het zelfs, letterlijk kan voelen in je lichaam en dan ‘BAM’ sta je op en je reageert. Het is een haast instinctieve reactie van de mens die dan haar weg naar buiten vindt. Je reageert niet alleen met een emotionele reactie maar vaak wordt er dan ook een actie opgestart met het doel ECHT iets te doen mèt die verontwaardiging.
Of die reactie dan altijd even constructief is, daar kunnen we natuurlijk onze twijfels bij hebben, maar dat maakt -in eerste instantie- geen deel uit van het onderwerp van vandaag.
‘HET HEILIG VUUR VAN DE VERONTWAARDIGING’, zoals een vriend van me het noemt, is dan gewekt. De chemie tussen wat je ‘begrijpt’ (hoort, ziet, ruikt…) en wat je daarbij ‘voelt’; Als die twee plots samenkomen en ze liggen tegelijkertijd, -té- ver uit elkaar dan is de botsing heftig en kan je haast niet anders dan reageren. Voor mij is het zoiets als dat.
Maar als ik naar de buitenwereld kijk, dan zie ik vaak dat verontwaardiging verworden is tot iets is in de zin van: ‘Heb je gezien hoe dat meisje erbij loopt? Groen haar!! Alsjeblieft zeg’, of ‘Heb je gisteren de toespraak van de eerste minister gezien? Hij had zelfs geen das aan’… zucht, zucht. 'Geen respect'.
De verontwaardiging lijkt alleen nog op iets dat verwondert, omdat het nèt afwijkt van de gekende regels.
Maar waar wij nu over spreken is over de verontwaardiging van het hart. De verontwaardiging van ‘dit is niet aanvaardbaar', dit is niet menselijk. Het is onmogelijk voor mij om mijn gevoel van menselijkheid te herkennen in wat er vandaag gebeurt.
Gisteren hoorde ik daar een mooi voorbeeld van. Ik luisterde naar het verhaal van een jong Indisch, vrouwelijk parlementslid van zesentwintig jaar, in Duitsland. Even terzijde: ik heb de indruk dat men in de Duistse politiek iets beter dan hier in Frankrijk begrepen heeft dat het die jonge, geëngageerde generatie politiekers is, die onze toch niet zo gemakkelijke wereld, een toekomstige richting zal moeten geven. Het is dan, naar mijn gevoel, ook goed om ze zo snel mogelijk in het transformatiebad te gooien, nog vóór ze geconsumeerd kunnen worden door het oude systeem wat, zoals we vandaag kunnen merken, ongelofelijk snel kan gaan.
Deze jonge vrouw vertelde dat er een paar jaar geleden in Duitsland, een aanslag werd gepleegd, waarbij een man van uiterst rechtse strekking, vanuit zijn racisme, een aantal mensen met Afrikaanse roots had gedood.
Zij ‘begreep’ de toenmalige reactie van de regering hierop totaal niet.
De reactie sloeg voor haar nergens op. Het antwoord van de Duitse regering deed haar hart ‘over-koken’ en ze is ‘opgestaan’. Ze heeft actie ondernomen. Ze heeft gereageerd door in de politiek te stappen en ze is nu parlementslid geworden op haar jonge leeftijd met de bedoeling om daar haar stem te kunnen laten horen.
Dat is, naar mijn gevoel, handelen vanuit ‘harts-verontwaardiging’ of het gebruik maken van 'de kracht van het vuur van de verontwaardiging'.
En ik heb me afgevraagd: ‘Wat heb je nodig om verontwaardigd te zijn?’
Als ik bedenk dat men een opvangsthuis sluit en mensen op straat zet die dan geen onderdak meer vinden en gaan schuilen in een kerk, dan voel ik me verontwaardigd.
Maar… sta ik ook op? Als ik een blog schrijf... sta ik dan ook ECHT op?
Wat is er nodig omdat het vuur van de verontwaardiging zo in mij zou beginnen te branden, dat ik ECHT opsta? Dat ik handel als een Indiaan en mijn woorden, handen en voeten geef?
Als iets zover ‘over’ de grens van mijn gezond verstand of mijn gevoel van menselijkheid gaat, in die mate dat het mijn bloed doet koken en me vraagt om op te staan om het te beschermen… wat ga ik dan ECHT doen?
Hoe ver moet het komen 'eer' ik dat ECHT doe?
Dat zijn de vragen die ik me deze week heb gesteld.
Ik stel ze, in de eerste plaats aan mezelf lieve lezer, maar ik stel ze ook aan jou?
Wil je hierover zelf eens reflecteren? Of er iets met me over delen, dan heel graag.
Er zijn genoeg mogelijkheden om dat te doen:
Via riet@sjamaancoach.be of via rietlenaerts057@gmail.com
Of als het ondertussen lukt, rechtstreeks via een bericht op mijn blog.
Zaterdag 6 november 2021
Met dank aan de jonge Indische vrouw die de vraag licht heeft gegeven en mijn vriend die zijn mantra: ‘Het Heilig vuur van de verontwaardiging’ iedere dag vanuit zijn hart leeft.
Comments