Zolang we -een ervaring- niet kunnen zien, voelen, ruiken, proeven en horen, blijft die ervaring deel uitmaken van het domein van ‘informatie’.
Een klein voorbeeld: Als je jong bent kan je ‘praten’ over de liefde. Je leest boeken, je luistert naar muziek, je probeert het gevoel te vatten van wat het zou kunnen zijn om vlinders in je buik te voelen of op roze wolkjes te lopen. ‘Je stelt je voor hoe het is om…’, kortom je vult het woord ‘liefde’ -in en op- met zowat alles wat je in de films kan zien, zonder het al enige echte diepgang te kunnen geven.
Maar, de dag dat je ‘echt’ verliefd wordt..., de dag waarop je hart plots sneller gaat slaan als iemand dichter bij je komt, of je in de ogen kijkt… De dag waarop je je plots kleintjes en groots tegelijkertijd voelt, de dag dat er in heel je ZIJN een warme gloed en een fonkeling opduikt die lijkt op de belletjes van sprankelende champagne, die dag, 'incarneer' je de ervaring. Je integreert het woord ‘liefde’ in je lichaam, in je volledige ZIJN.
Vanaf dan zal het woord liefde een vorm krijgen die groeit en die de weg zal banen voor al je toekomstige liefdes. Maar er is meer: de geïncarneerde liefde in je wezen zal ook je hele ZIJN vanaf dat moment veranderen omdat ze ‘letterlijk’ doorheen je lichaam stroomt.
Vandaag, geloof me of niet, beleven wij iets van dezelfde aard, via Covid.
Sluwweg heeft de maatschappij waarin we terecht zijn gekomen, ons gevraagd dat we verder zouden leven, door in -afscheiding- van ons lichaam te gaan.
De connectie tussen informatie en ervaring te verbreken, mind en hart te scheiden.
‘Distancing’, afstand houden, is hier een mooi voorbeeld van. Nooit is het individualisme ZO prominent aanwezig geweest. We zijn er ons niet eens van bewust. We hebben de band met onze familie on hold gezet, we hebben minder en minder sociale contacten. Maar we vinden dat niet zo erg, want het is maar tijdelijk (ondertussen wel twee jaar) en… we kunnen ons nog verplaatsen. We kunnen bewegen, dus vinden we dat we nog voldoende vrijheid hebben. We hebben behoefte aan: ‘vrijheid’, wat vandaag voor ons hoofdzakelijk betekent dat we voortdurend willen kunnen bewegen. Zonder er erg in te hebben glijden we stilaan maar zeker af naar een ‘isolement’, waarbij het indivdualisme dat zo gecreëerd wordt, maakt dat ‘de andere’ ons afschrikt. De andere is een gevaar, de andere is concurrentie.
We zijn nog nooit zo geïsoleerd geweest, sedert we massaal veel virtuele mogelijkheden hebben om mekaar te ontmoeten, sedert er zoveel fantastische, zelfs magische plekken bestaan waar we mekaar kunnen treffen.
Kijk naar onze prachtige betonnen appartementsblokken die boven de steden uittornen, maar waar niemand de buurman die op zijn eigen verdiep woont nog kent, soms zelfs nog nooit heeft ontmoet of gesproken, nochtans wonen op zo’n plek veel mensen ‘samen’.
Men doet niets meer ‘samen’. Overal is er een nummer en een aantal geplakt op
samen-komen, samen-zijn, samen-leven.
Welnu, wanneer de maatschappij waarin we terecht gekomen zijn, zegt:
‘Afstand houden is verplicht’, incarneert hij, in mijn en jouw leven, in onze realiteit wat het ‘echt’ betekent om ‘ALLEEN’ te zijn, om in ‘afgescheidenheid’ te moeten leven.
Wanneer die maatschappij zegt: ‘Blijf in uw kot’, wordt de ‘eenzaamheid’ voor velen een lijfelijke aanwezigheid. Je mag niet naar de bioscoop, je mag niet tussen mensen zijn die lawaai maken en waar je het gevoel hebt erbij te horen, je mag straks niet zomaar meer reizen en andere culturen ontdekken…
Plotseling ‘resoneert’ ons hele ZIJN met het woord ‘eenzaamheid’.
En net zo is het met het woord ‘masker’ of het meer eufemistische woord: ‘mondkapje’.
Er zijn minder en minder debatten, we delen minder en minder onze mening, we slagen er minder en minder in om nog een gefundeerde mening te vormen, we kunnen ons minder en minder uitdrukken.
We krijgen er verstikkingsverschijnselen van, of minstens een gevoel van gebrek aan zuurstof, we krijgen hoofdpijn en het maakt ons loom…
De veiligheidswetten zijn meer en meer aanwezig. Men vraagt ons om ‘stil’ te zijn, om te ‘zwijgen’. We zijn, of we het onder ogen willen zien of niet, veel vrijheid aan het kwijt raken… en dat doen we ‘achter’ maskers.
Het is eigenlijk toch ongelofelijk. Zie je, hoe ‘de angst voor de andere’, ons als sluipend gif wordt ingelepeld, hoe alle solidariteit onmogelijk wordt gemaakt. De angst voor ‘de andere’ is aangewakkerd geworden in heel ons handelen, verplicht, ‘via’ Covid.
En nu we stilaan de link van onze onrust en angst met het gebrek aan verbinding beginnen te voelen in heel ons lijf, wordt tezelfdertijd ook ‘de nood’ aan liefde duidelijker en sterker, de nood om te knuffelen, mekaar lijfelijk te kunnen ontmoeten, en de behoefte om
‘de andere’ te kunnen vertrouwen, toont zich aan ons.
Dat alles wordt nu geïncarneerd’ en lijfelijk geïntegreerd in onze lichamen.
Dit is niet langer meer het domein van informatie, dit is het domein van ervaren, van leven, van ‘het leven’.
Ik vermoed en hoop dat dit, met de tijd, veel verandering gaat veroorzaken voor een groot aantal mensen want precies de ‘ervaring’, hoe pijnlijk ook, zal misschien aanzetten tot het beginnen graven van een tunnel waar we aan het einde opnieuw licht kunnen zien:
een weg naar ‘vrijheid’ en een terugkeer naar ‘DE MENSHEID’.
Want vergeet niet: ‘De andere’ kan werkelijk een deur zijn die naar jezelf leidt. Een weelde en een cadeau dat we van HET LEVEN hebben gekregen.
‘De andere’ is niet alleen een LINK, maar een link die ons GOED doet en toelaat te groeien.
Zaterdag 8 mei 2021
Met dank aan de wereld om me heen om wat ze me toont,
aan ‘de andere’ die zich laat horen, met dank aan jou lezer om me hierin
te vergezellen.
Sjamaancoach-Infospirator