Een leven met paarden biedt mogelijkheden om naar binnen te kijken, om nieuwe ingangen te vinden naar zelfverbetering en zelfbewustzijn.
Het eert zowel paard als mens: hoe langer ik het volg, hoe diepzinniger de ontdekkingen worden. Een oud Keltisch gezegde luidt: ‘Het oog van een vriend is een goede spiegel’. Paarden dienen als ‘heilige’ spiegels, omdat ze zo gemakkelijk onze innerlijke geestestoestand refelecteren. Ze spiegelen onze emotionele waarheid naar ons terug.
Wat wij voelen, is wat zij zien.
En neen, je hoeft niet Marlboro-man of woman te zijn ‘op’ een paard. Je hoeft geen kudde koeien te kunnen drijven, of moeilijke hindernissen te nemen tijdens wedstrijden. Bezig ZIJN met een paard, het borstelen, het verzorgen, er grondwerk mee doen, er systemish werk mee doen ze gewoon observeren en deel uitmaken van hun wereld… het maakt niet uit. Het paard zal er altijd voor je zijn om je te leren dichter bij je eigen innerlijke kracht te komen.
Paarden kunnen haarfijn reageren op de gemoedstoestand van een ander dier uit de kudde. Ze zijn heel gevoelig voor de kleinste lichamelijke signalen en bewegings-impulsen, ook als die van een mens komen. Paardachtigen kunnen agressie en angst, maar ook genegenheid en veiligheid voelen. Dat heeft niets te maken met bovenzinnelijke waarneming, het hoort bij hun natuurlijke eigenschappen om te kunnen overleven. Deze eigenschappen, die in de vrije natuur levensnoodzakelijk zijn, kunnen het paard gemakkelijk tot een spiegel maken van diegene die met hem omgaat. Het paard reageert daarbij op de primaire analoge lichaamssignalen van de mens. Deze signalen komen vaak niet overeen met wat de mens zichzelf en anderen wil voorhouden. En dat kan soms heel confronterend zijn. De mens is immers vaak druk bezig om de perceptie van de anderen te ‘managen’ ipv in de eerste plaats ‘eerlijk’ te zijn met zichzelf of met de ander. Hoe belangrijk is het voor de mens dat de anderen hem of haar geloven?
Ik heb, dank zij mijn paarden, geleerd om mijn eigen spanningen, ten gevolge van angst of twijfel bij een opdracht, en later algemeen, te managen, om zo mijn paarden te ondersteunen bij ‘hun’ taak.
Ik vind het niet meer lastig dat mijn paarden mijn psychische toestand doorzien, want net die eigenschap geeft mij de kans om aan mezelf te werken. En… aangezien alles met alles verbonden is, los ik op die manier niet alleen problemen op met mijn paarden, maar ik los ook gelijklopende problemen, op andere domeinen in mijn leven, op.
Afhankelijk of je de bereidheid hebt om het paard als je leermeester toe te laten of niet, zal het kunnen bijdragen aan je eigen ontwikkeling of kan je de perceptie krijgen dat je telkens het verkeerde paard koopt dat je altijd weer in de steek laat… en… hoe rijk zou het herkennen van die metafoor dan kunnen zijn voor de rest van je leven?
Paarden communiceren via, (vaak minimale), lichaamssignalen.
Omdat ze, in tegenstelling tot mensen, in hun communicatie geen dubbele boodschappen kunnen uitzenden of begrijpen, reageren ze op ‘oorspronkelijke’ lichamelijke boodschappen die de mens uitzendt en niet op wat er, door een vaak onbewuste mentale bewerking door taal en ‘talig’ denken, van is overgebleven.
Het paard gedraagt zich zoals het zich op dat moment voelt. Omdat een paard de complexe menselijke schakelingen niet kent, kan het die ook niet op menselijke wijze herkennen, verwerken en erop reageren. Voor ons mensen biedt dit een enorme kans. In de omgang met paarden en door hun reacties kunnen we bij onszelf gevoelens, impulsen en conflicten gewaarworden, waarvan we ons tot dan toe vaak niet bewust waren.
Duizenden jaren van samenwerking tussen mens en paard hebben bij het paard geleid tot een (waarschijnlijk inmiddels ook al) genetisch verankerde bereidheid en vermogen om toenadering te zoeken tot de mens en met hem te communiceren. Het paard bekijkt zijn menselijke partner echter niet met een kritische, menselijke blik, die voorgevormd is door conventies en ervaringen, maar het accepteert de mens zoals hij is en zoals hij zich hier en nu tegenover het paard opstelt.
Het paard is zelf gemotiveerd om contact te leggen en het motiveert mensen ook tot contact. Maar het stelt niettemin ook wel duidelijke grenzen. Als je een paard probeert je eigen voorstelling van, bijvoorbeeld ‘tederheid’ of ‘dankbaarheid’ op te leggen, zonder in die dialoog op zijn behoeften en signalen te letten, dan zal het daarop reageren. Hoe sterk het reageert, hangt af van zijn persoonlijkheid. Als ik bijvoorbeeld, omdat ik superblij ben met de prestatie die één van mjn paarden geleverd heeft het, in mijn enthousiame, om de hals wil vliegen, kan dat voor een bloedneus of een trap zorgen. Wil mijn paard dan niet bedankt of gefeliciteerd worden? Absoluut wel! maar dan zoals dat voor hem goed aanvoelt: een stevige streling in de hals. Als ik dit weten, dat hij me natuurlijk al meerdere keren duidelijk heeft gemaakt, respecteer en hem op een acceptabele manier benader, zal hij me mijn uitglijder absoluut niet kwalijk nemen, maar, onbevooroordeeld, de communicatie opnieuw aangaan.
Let wel, deze enorme kwaliteit van het paard heeft ook een keerzijde:
Het paard accepteert zoveel van de mens en stelt zich zo vaak weer open na een correcte handeling van de mens, dat zijn grenzen, bewust of onbewust, te vaak en te ernstig kunnen worden overschreden door de menselijke ‘partner’. In zo’n geval zullen zij zichzelf, net als een misbruikt kind, buiten hun eigen lichaam projecteren. Ze laten zich dan alles welgevallen, maar zijn er niet echt meer bij, zodat de dialoog onmogelijk wordt.
Als dat het geval is, berust het paard in zijn lot of kan het alleen maar hopen dat er, ergens een mens is die het wil begeleiden op de lange en moeilijke weg terug naar huis. Een mens die het, met mondjesmaat, terug het vertrouwen geeft dat ‘het kan’ en zelfs voorbestemd is voor:
Mekaar aanvaarden in wie we zijn, zorgen voor mekaar, mekaar laten groeien in eenheid.
Soms, met heel veel geduld, lukt dat. Soms ook niet.
Maar als we het proberen, hebben we ongetwijfeld iets positiefs aan het collectieve bewustzijnsveld toegevoegd.
Met de jaren heb ik geleerd dat werken met de paarden, de natuur, het
Innerlijk Sjamanisme, mijn hogere Zelf, krachtdieren, drummen, creativiteit, stuk voor stuk prachtige ‘leermeesters’ zijn om ons als mens, opnieuw te leren in die balans te komen, die –jouw en mij- toelaat in harmonie te leven met AL dat is. Dus ook… met ons-zelf, dus ook… met mekaar.
Wil je ontdekken WIE JE BENT en WAT JE HIER KOMT DOEN, dan kunnen wij daar samen met onze plek, ‘Pech de Bertrand’, bij helpen.
Onze plek zal je in liefde, Licht en warmte ontvangen.
Het is NU aan de orde om JE DIEPER VERLANGEN IN DE PRAKTIJK TE BRENGEN en om JEZELF TE ERKENNEN ALS WIE JE BENT.
Covid19 geeft je de kans om NU dichter bij je essentie te komen.
Angst kan je dichter of verder van die keuze brengen en Covid19 versterkt jouw keuze. Wij ondersteunen JE WERKELIJKE KEUZE. Aan jou de ‘uiteindelijke’ keuze.
Weet dat je essentie Licht en liefde is.
"I'm not telling you it's going to be easy, I'm telling you it's going to be worthy"
Lieve lezer, wil je meer informatie over ‘Pech de Bertrand’ en zijn mogelijkheden om dichter bij jezelf te komen, een stille ruimte te vinden om een nieuw concept dat je al lang wilde uitwerken, in de materie te zetten, je terug te trekken om een boek te schrijven, op een mooie plek te verblijven terwijl je bezig bent met de zoektocht naar je eigen Franse stekje in de regio Aquitaine-Lot et Garonne, je onder te dompelen in een bad van paarden, natuur en de eeuwige kunst van
‘Leven in Harmonie met Al dat is’, neem dan een kijkje op sjamaancoach.be en geef ons een seintje.
Moge deze dag een tevreden dag zijn in jouw leven.