Een van de belangrijkste onderdelen van het ontdekken van je, laat het ons even voor de gemakkelijkheid: innerlijke vrede noemen, is dat je je verlangen naar "geluk" ervoor inruilt. Geluk is namelijk wispelturig.
Het kan ertoe leiden dat je gehecht raakt aan bepaalde prestaties, bezittingen of specifieke omstandigheden. Het kan ertoe leiden dat je afhankelijk wordt van de mening van anderen of dat het leven zich op een bepaalde manier ontvouwt.
Als je doel ‘geluk is’, zul je daar altijd een sluimerend gevoel van ongelukkig zijn achter vinden - zo werken evenwicht en dualiteit.
'Innerlijke vrede’ dan?
Dat is voor mij, wat ik benoem als: ‘de toestand tussen de schalen of de lagen in’. Als dat je doel is, kun je niet verliezen. Dit is moeilijk voor de meeste mensen, en vaak zullen mensen stress, problemen en drama voor zichzelf blijven creëren omdat hun ego's nog erg gehecht zijn aan denken dat ze iets externs nodig hebben om zich goed te voelen. Dit is het teken bij uitstek van iemand die zijn innerlijke vrede nog niet heeft gevonden: Ze zoeken, vaak verwoed, naar een gevoel van voldoening, erbij horen, gezien worden, kortom waardigheid buiten zichzelf. Je gaat me hier niet horen zeggen dat ‘geluk’ geen deugdzaam iets is waarnaar je moet streven, of dat geluk niet iets is wat je ooit mag voelen.
De werkelijkheid is echter dat het ware geluk,’innerlijke vrede’ is, en al het andere slechts een vals middel is om jezelf ervan te overtuigen dat je ‘oké’ bent.
Denk er eens zo over na:
Wat denk je dat je geluk zal brengen?
Wat voel je dat je geluk zal brengen?
Geld, een relatie, een promotie?
Wat gebeurt er als je die dingen bereikt?
Het antwoord is altijd hetzelfde: je keert terug naar je ‘baseline’ van comfort’.
Gay Hendricks, psycholoog, auteur en leraar spreekt over een "bovengrens", of je tolerantie voor geluk. Iedereen heeft een capaciteit waarvoor hij zichzelf toestaat zich goed te voelen.
Andere psychologen gaan dan weer uit van iemands "baseline", of hun vaste voorbeschiktheid waarnaar ze uiteindelijk terugkeren, zelfs als bepaalde gebeurtenissen of omstandigheden tijdelijk verschuiven. Kleine verschuivingen in de loop van de tijd kunnen wel leiden tot permanente aanpassingen van de baseline. Ze blijven echter vaak niet bestaan omdat we, na een tijd op onze ‘bovengrens’ stuiten. De reden waarom we niet toestaan dat die verschuivingen een baseline worden, is dat zodra onze omstandigheden de hoeveelheid geluk die we gewend zijn overschrijden, we zowel bewuste als onbewuste manieren vinden om onszelf terug te brengen naar een gevoel waar we ons prettig en gekend comfortabel bij voelen.
Alleen als je volledig ‘in vrede’ bent met waar je ook bent op een bepaalde dag, zul je een echt gevoel van verwondering, aanwezigheid en vreugde vinden. Wat drijft ons dan in de eerste plaats weg van innerlijke vrede?
Al dit geschrijf over hoe we moeten "terugkomen" naar onze plaats van innerlijke vrede, duwt natuurlijk de vraag naar boven, wààrom we ooit losgekoppeld zijn geraakt?
Dit is belangrijk, want begrijpen waarom we het verliezen is essentieel om het terug te vinden. Als we opgroeien, passen we ons aan onze omgeving aan. We nemen de overtuigingen en ideeën van de mensen om ons heen over. We veranderen onze persoonlijkheid zodat we veiliger worden; we geloven dat de wereld ons geen kwaad kan doen. Als kind zijn we kwetsbaarder dan ooit en in die tijd leren we dan ook, wat gemakkelijk, levenslange copingmechanismen kunnen worden. Als ons niet van jongs af aan wordt geleerd contact te maken met ons innerlijke gevoel van vrede, beginnen we instinctief te vertrouwen op de stem in ons hoofd. Dit is waar we echt verdwalen, want de gedachten die we op een bepaalde dag hebben zijn grotendeels het product van wat de boeddhisten de "Monkey Mind" noemen, een term voor onrustig, opgewonden of verward zijn. Of zoals een neuroloog het zou uitleggen, het proces van verschillende receptoren die afgaan en associaties maken met dingen die al dan niet iets met de werkelijkheid te maken hebben. We zijn geprogrammeerd om te zoeken naar wat we kennen. Ook al denken we dat we op zoek zijn naar ‘innerlijke vrede’, we proberen eigenlijk te vinden wat we het meest gewend zijn en dat is misschien wel het ‘valse’ geluk?
Als we onze gedachten beginnen te vertrouwen, laten we ze onze gevoelens bepalen. Dit wordt dan een cyclus van rare of enge gedachte hebben, vervolgens een sterk gevoel hebben, en de combinatie van die twee maakt dat de situatie ‘echt’ aanvoelt terwijl het eigenlijk een misverstand is van je neurologisch proces.
Dat betekent natuurlijk niet dat onze gedachten nutteloos zijn. Het betekent alleen dat ze niet altijd de werkelijkheid weerspiegelen en meer als suggesties dan als iets anders moeten worden gebruikt.
Zaterdag 4 maart 2023
Met dank aan mijn inspirators, Gay Hendricks en Brianna Wiest.
sjamaancoach.be Infospirator, Practical Shaman
Comments