Niet eens zolang geleden, in een land niet ver hier vandaan, was er eens een probleem met bedden. Neen, niet ‘zomaar’ bedden natuurlijk , maar bedden voor zwaar zieke mensen. Het waren bedden die in grote hospitalen stonden, in speciale kamers met véél machines, die ervoor moesten zorgen dat zwaar zieke mensen konden genezen.
Maar toen er, met de jaren minder zwaar zieke mensen in die bedden terechtkwamen, omdat er alsmaar sterkere en betere medicamenten op de markt kwamen, besloten de gezagvoerders van het land, de leiders van de klinieken en zij die wilden besparen… of nog meer winst wilden maken, dat het tijd was om minder van die speciale kamers met bedden voor zwaar zieke mensen te hebben.
De tijd ging voorbij en af en toe kwam er toch wel weer een opstoot van één of ander bizar, barbaars circulerend virus waardoor het zorgende personeel, dat als levenspassie had, er te zijn voor de zieke mens, zich afvroeg of het misschien toch niet nodig was, om opnieuw meer bedden en speciale kamers voor de zwaar zieke mens te voorzien. Omdat ze daar, helaas niet zelf mochten over beslissen, brachten ze, zoals het hoorde, hun bedenkingen en vragen, persoonlijk ter kennis bij de gezagvoerders van het land.
Want, ondertussen waren er nog wel méér vragen opgedoken, dan alleen de bedden-vraag. Ondanks dat de zorgende mensen al het mogelijke deden om zieke mensen zó te verzorgen dat ze terug gezond konden werden, kregen zij ook maar een karig loon voor het vele werk dat zij moesten verzetten. Vele jongere mensen, met zorgend talent, kozen niet meer voor de taak van zorger, want in een mondiale wereld is geldverdienen, zo leert ons de geschiedenis, belangrijker dan passioneel werk doen.
Ze vroegen aan de zogeheten leiders, om erover na te denken wat er zou gebeuren als één of andere wreedaard van een virus eens een vliegtuig zou nemen om een reis om de wereld te maken in driehonderd vijfenzestig dagen. Want ja, deze mensen leefden, zoals al vernoemd, in een wereld van rijk betaalde leiders die de ‘mondiale wereld’ hadden gepromoot.
De zorgende mensen wezen erop dat er bij zo’n, door het land heenreizend virus, mogelijkerwijs een acuut gebrek zou komen aan
‘zware-zieken-bedden’, die toen voor de gemakkelijkheid een afkorting hadden gekregen, zodat niet altijd alle uitleg diende gegeven te worden.
Ze noemden ze voortaan ‘IC-bedden’, een soort afkorting uit een vreemde taal, die hielp om te vergeten waar het eigenlijk echt om ging.
Ze maakten ook duidelijk dat er in zo’n geval, te weinig zorgende mensen zouden zijn overgebleven om alle klussen te klaren en ze verzwegen niet dat er te weinig jonge mensen interesse hadden vanwege de te karige lonen, waardoor de opvolging van ouder wordende zorgende mensen,
niet meer zou kunnen worden verzekerd.
Het is nooit aan het licht gekomen waarom de gekozen leiders en
de zichzelf-verkozen leiders van het land al van 1983 tot het jaar 2021, in hun veronderstelde vooruitziendheid, niet hebben willen luisteren naar de zorgende mens .
Terecht werden de zorgende mensen daar niet een klein beetje boos van. Zo boos dat toen ze met z’n allen en eerste keer de straat optrokken, de verbouwereerde krantenschrijvers en de sympathiserende bevolking hen het etiket ‘WITTE WOEDE’ opplakten.
Voor het eerst in 100 jaar geschiedenis trokken de zorgende mensen toen hun battle-shoes aan om met stakingen, wilde acties en protest marches hun boosheid uit te drukken en het volk wakker te schudden… aangezien de edele leiders geen oor hadden naar hun problemen.
Meermaals hebben zij gepoogd om duidelijk te maken dat een gebrek aan bedden, onderbetaling, onderbezetting en een gebrek aan toekomstperspectief wel eens zouden kunnen leiden tot onoverzichtelijke chaos niet alleen ten lande, maar in de hele wereld.
En, lieve lezer, zoals je al vermoedde… op een dag was het dan zover.
Een wild en woest om zich heenslaand virus, deed zijn opwachting.
De nochtans boze, maar gepassioneerde, zorgende mensen werkten dag en nacht, deden al wat zij konden en zelfs meer dan dat, maar toch konden zij veel zwaarzieke mensen niet meer redden. Het was te veel!
Zij kreunden onder het werk.
Het volk voelde dit en probeerde hen te steunen. Ze zongen voor hen, ze klapten in hun handen voor hen… en dat deed wel iets aan de moraal van de zorgende mensen. De leiders van het land, vonden dat wel leuk zo’n steuntje in de rug wat hen niets kostte en dus gingen ook zij, sporadisch in hun grote auto’s met vlaggetjes en lijfwachten eens een bezoekje afleggen in één of ander hospitaal.
Maar, hoe jammer, hoe jammer, hoe jammer toch, deden zij niets aan het werkelijke probleem. Integendeel, zij verzonnen ALLE mogelijke fraaie en minder fraaie fratsen en lieten die door hun boodschappers in het hele land verkondigen. Zij waren immers zeker dat mensen, die hun werk vanuit passie uitvoeren, brave mensen zijn die zelden in opstand komen. Daar zijn ze té lief voor. Of misschien, hadden de gezagsvoerders geen geld meer en waren zij dat vergeten te zeggen aan het volk. Maar wie,
oh wie, zal zeggen waar al dat geld dan was naartoe gegaan en wat in hemelsnaam toch hun echte doel was? De tijd waarover wij hier samen spreken, was nochtans de aanvang van het ‘Gouden tijdperk van Aquarius’, dat tweeduizend jaar zou duren.
Maar het werd een tijdperk van amper 30 jaar.
Moraal van het verhaal: Heb ‘de mens’ lief, die zijn werk -welk dan ook- doet vanuit een roeping, vanuit passie, vanuit zorg en dienstbaarheid voor zijn medemens en steun hem of haar met aardse acties want in de toekomst lieve lezer, zouden zij wel eens uitgestorven kunnen zijn of, als het van de mondiale gezagvoerders afhangt, vervangen door programmeerbare robots en computers zonder hart… en wie wil dan nog in een ‘zware-zieken-bed’ terechtkomen?
Zaterdag 18 december 2021
Met respect voor alle zorgend personeel en voor ieder die vandaag lijdt onder de druk en de angst voor verlies van de taak die hij of zij verkozen heeft om uit te voeren, in dienstbaarheid voor zijn of haar medemens.
Infospirator