Lieve lezer, is er vandaag iets wat je voor jezelf niet mogelijk acht, terwijl het in feite heel redelijk binnen de mogelijkheden valt? Is er echt zoiets? Weet dan dat wat je op dit moment beschouwt als een onmogelijke droom, best eens heel redelijk zou kunnen worden, als je bereid bent om anders te denken. Nemen we bijvoorbeeld het idee van een verlichte planetaire beschaving, een betere wereld, een wereld waarin we vrij zijn en ons verbinden met AL dat is…
Wist je dat aan sommige kathedralen hier in Frankrijk en allicht ook in andere landen meer dan acht eeuwen is gebouwd? Achthonderd jaar!
Sommige creaties vergen veel tijd. Ze vergen zelfs nog meer tijd als je de jaren erbij telt waarin de mensen droomden van de bouw van een kathedraal maar nog dachten dat het een onmogelijk idee was. Hoeveel jaren zouden ze besteed hebben aan:
‘Misschien zullen we ooit nog samen eens…’ Sommige creaties nemen meer tijd dan nodig is, omdat de mensen ontmoedigd raken over de tijd die met het uitvoeren van de creatie gemoeid is en het dan maar opgeven.
‘Achthonderd jaar voor het voltooien van deze kathedraal? Ach laat het dan ook maar.’
Dat soort ontmoediging kan een hele generatie besmetten. Jarenlang neemt niemand
ook maar één steen ter hand. Het idee van een kathedraal, dat aanvankelijk nog tot de mogelijkheden leek te behoren, wordt nu als een onmogelijke droom beschouwd. Bewustzijn is in de levensstroom gaandeweg gewijzigd.
Maar ook aanmoediging werkt aanstekelijk. De Italiaanse Renaisssance was zo’n periode van aanstekelijke aanmoediging. Op zekere dag oppert iemand het idee om de kathedraal te voltooien. Het gaat hier wellicht om een dromer of een visionair. Misschien is het wel iemand met een verborgen agenda die erop uit is om de arbeiders iets anders aan te smeren. Hoe het ook zij, het is iemand met overtuigingskracht en het werk gaat opnieuw van start. Wat maakt een oponthoud van twintig jaar ook uit voor een project dat acht eeuwen vergt?
Het idee wordt vervolgens door nog wat meer mensen omhelsd en het werk begint weer. Aanvankelijk nog langzaam. Misschien lopen we wel achter dromers en visionairs aan en misschien hebben ze een verborgen agenda, maar… het werk gaat tereug van start. Misschien beetje bij beetje. Missschien worden er wat stenen aangedragen en wordt men het eens over het bouwplan. Misschien is het enige waartoe men zich commit dat men op zondag wat bij elkaar komt en een poosje samen werkt en voor de rest buiten eet en wat van de zon geniet.
Maar met elke steen die een plaats krijgt en met elke emmer mortel wordt de mogelijkheid reëler dat er ook werkelijk een kathedraal zal verrijzen. Mensen geloven erin. Dit geloof herstructureert hun bewustzijn. Een dwaas idee verandert in een redelijke onderneming. Getalenteerde arbeiders beginnen mee te doen. Architecten en metselaars, kunstenaars en ingenieurs. De mensen raken in de ban van het idee. Voordien ging het ze alleen maar om de gezelligheid, maar plotseling verandert de structuur van het bewustzijn waarmee ze kijken. In plaats van een gevoel van vrijheidsbesteding, ontstaat het idee van een doel.
Ons doel is om een kathedraal te bouwen.
Inspireren is het wekken van een gezichtspunt, dat beseft dat iets wat onmogelijk leek in feite toch gerealiseerd kan worden.
Lieve lezer, ik wens ieder van ons toe dat als we er klaar voor zijn, we één steen van de droom, een plaats geven … of zoals Bram Vermeulen het zo treffend zong:
‘Ik heb een steen verlegt in een rivier op aarde, daardoor zal de stroom van de rivier nooit meer dezelfde zijn’.
Zaterdag, 5 maart 2022
Met dank aan mijn inspirators die me dit verhaal lieten zien en aan eenieder die zijn steen(tje) bijdraagt om onze kathedraal te bouwen.
Infospirator