Vandaag wil ik het graag met jullie hebben over een interview dat ik, een paar dagen geleden, in de auto op de franse radio, hoorde. Ik was, toen ik de radio aanzette, net te laat om te horen waar precies in Frankrijk het interview werd afgenomen, maar in ieder geval raakte de inhoud mij diep.
Het ging om een directeur van een ziekenhuis die, ondanks mogelijke sancties van Mano superior, besloten had om ‘de wet’ te overtreden.
Vijfentwintig procent van zijn zorgend personeel bleek niet gevaccineerd te zijn. In navolging van de franse wetten, diende hij hen dus, logischerwijze, de toegang tot het ziekenhuis te weigeren. Met andere woorden, zij mochten niet meer werken. De andere kant van de medaille was voor hem, dat indien hij dat deed, het ziekenhuis niet langer naar behoren kon functioneren, bij gebrek aan voldoende professionele personeelsbezetting, wat volledig ten nadele van de kwaliteit van de aanwezige patienten zou geweest zijn.
Uiteindelijk besloot hij om in deze benauwende keuze toch het risico te nemen om te kiezen voor de strafbare oplossing waarbij hij zijn volledige ploeg zorgend personeel, gevaccineerd of niet, toe heeft gelaten om te komen werken.
Dat interview herinnerde me dan weer aan de discussie die ik, niet zolang ervoor heb gehad met een klant, wiens moeder een onvoorstelbare angst heeft voor het vaccin. Ze is 80 jaar en ze is zó bang dat ze zich, onder geen beding wil laten vaccineren. Ze heeft bovendien een onderliggende hartaandoening, waardoor ze bepaalde medicatie dient te nemen die om de zoveel tijd door haar huisarts wordt voorgeschreven.
De dochter, mijn klant, had er bij de huisarts op aangedrongen dat hij haar moeder toch zou overtuigen om zich te laten vaccineren omdat zij het gevoel had dat dat veiliger was. De huisarts hoopte, wellicht goed bedoeld, de bange vrouw te overtuigen door haar te vertellen dat als ze zich niet liet vaccineren hij niet langer haar huisarts wilde blijven en zou weigeren om haar medicatie nog voor te schrijven.
‘Who’s life is it anyway?’ Ongelofelijk toch!
Maar… het geeft een goed beeld van twee manieren om de wet toe te passen.
Ik heb me dan de vraag gesteld: ‘Stel dat iemand een zwaar auto-ongeval heeft, of op de één of andere manier in een levensbedreigende toestand terecht komt in een ziekenhuis. Zal hij dan bij aankomst in het ziekenhuis, als hij niet gevaccineerd is, opnieuw op straat worden gezet?’
Ik merk dat er voorstanders zijn van een bijzonder rigide regelgeving en toepassing van de wet. Ze willen ten allen prijze dat het principe wordt gehandhaafd. Géén uitzonderingen, no escape, dat is de redding!
En dan zijn er zij die de context bekijken en die uitzonderingen durven maken, indien noodzakelijk. Zij surfen op hun moreel kompas, zonder dat ze daarom de wet willen ontkennen.
Op die manier geven zij de wet een menselijk gelaat.
En eigenlijk zijn het zij , die in zekere zin de wet, welke het ook zij, toelaten te bestaan omdat zij ‘op het terrein’ vanuit hun moreel kompas, het principe verzachten zodat het gerelateerd kan bllijven aan de mens en niet alleen de letter van de wet.
Ik moet toegeven dat ik vandaag toch wel geconfronteerd wordt met de verwijtende, afkeurende toon waarmee men mensen aanspreekt met bijvoorbeeld diabetes of andere onderliggende aandoeningen, die zich niet willen laten vaccineren, of mensen die een bewuste keuze maken om zich niet te laten vaccineren, of mensen die een derde prik weigeren…
Welnu, dan ben ik oprecht blij om te horen dat er anderen zijn die afwijkende meningen wèl toelaten. Zij bewegen zich in een andere ruimte van tolerantie, zij durven inbreuk maken op de wet om de uitzondering toe te laten.
Dat flitspalen op een rigide manier flitsen, tot daar aan toe. Maar wat is het leidende principe als het over mensen en complexe omgevingen gaat?
DE LETTER VAN DE WET of het MOREEL KOMPAS, of misschien een
‘gezonde’ balans tussen beiden? Het wordt in ieder geval een uitdaging.
Zaterdag 16 oktober 2021
Met dank aan mijn inspiratoren en aan jouw, lezer om me in deze ruimte te willen ontmoeten.
Comentarios