Toen ik als groentje, net afgestudeerd, klaar was voor mijn eerste ontmoeting met de arbeidsmarkt, voelde mijn vader het als zijn plicht om me een belangrijke les mee te geven. De boodschap was:
‘Over lonen wordt NOOIT in het openbaar gesproken, zeker niet onder collega’s’.
Hij vertelde me het verhaal van toen hij voor het eerst op gesprek ging voor een nieuwe job, waar hij als fotolaborant aan het werk wlde gaan.
Het was in een, voor die tijd, groot bedrijf en hij hoopte om op die plek meer groeikansen te krijgen.
Toen het aankwam op de bespreking van het finaciële plaatje was hij verrast, want hij zou meer verdienen dan op zijn eerste job.
Het gevoel van ‘Yes’, vooruitgang, tevreden, werd echter wel binnen een strikt kader geplaatst. Hij werd er attent op gemaakt dat er binnen het bedrijf, nooit over lonen werd gesproken, ook niet onder collega’s. Hij zou een goed loon hebben en dat was, zo had het bedrijf hem bevestigd, voor hen belangrijk. Maar hij moest zich wel bewust zijn dat niet iedereen dat loon had en dat het dus belangrijk was om niet over lonen te spreken, want dat zou uiteraard consequenties hebben op het verloop van de zaken.
Als ik dat gesprek terug volledige focus geef in mijn aandachtsveld, ben ik ervan overtuigd dat mijn vader jarenlang in het bedrijf heeft rondgelopen, trouw aan zijn eed, en er vooral voor zorgend dat hij geen jaloezie zou uitlokken door zijn eed te verbreken. De regel was een deel geworden van zijn ZIJN… zoals het de regel geworden was van haast alle werknemers uit dat bedrijf.
Later kwam het bedrijf, zoals dat heet, in ‘slechte papieren’ te zitten, miste de trein van de nieuwe technologie en werd aangeklaagd vanwege fraude en onderbetaling van zijn werknemers…
Tijdens de laatste dagen van het bedrijf, kwamen de tongen van veel werknemers los en moest mijn vader, na al die jaren, ontdekken dat iedereen in zijn afdeling precies hetzelfde had verdiend.
Het werd hem duidelijk dat de cultuur van het bedrijf niet was geweest, waarin hij had geloofd en hij voelde zich verraden omdat hij gelukkig was geweest met een handje vol, nikszeggende lucht, met ‘de illusie’ van belangrijkheid waarin hij al die jaren had geleefd. De illusie was hem blijven gelukkig maken, terwijl het gewoon lucht was.
Op zich toch ongelofelijk… of eerder herkenbaar?
Hij had toen, vertelde hij, beslist dat hij zich nooit meer in loyaliteit zou verbinden met een werkgever. Hij zou altijd op zijn hoede blijven. Het was immers één pot nat. Pendules hebben nu eenmaal de neiging om van de ene kant naar de andere kant uit te slaan.
Toen ik hem die avond vroeg waarom hij dan aan zijn kinderen doorgaf dat we goed moesten weten dat er in bedrijven, niet over lonen gesproken werd met collega’s??… werd het gesprek, zoals dat wel meer gebeurde, beëindigd met … ‘denk daar maar eens goed over na’. Einde conversatie.
Hoewel ik daar destijds niet echt diep heb over nagedacht, vraag ik me toch af of ik, onbewust, die regel niet ook een beetje heb ingeslikt, want ik herinner me weinige keren dat ik in mijn beroepsleven het met collega’s gehad heb over ‘verloning’?
Wel weet ik dat ik vrij snel in een zelfstandig statuut ben gestapt. Had dat dan te maken met mijn allergie om op een een payroll te staan.
‘low-budget-projecten’ ging, wat later gezien toch helemaal niet zo bleek te zijn... hoewel het wèl had meegespeeld in de verlonings-gesprekken.
Als sjamaan is één van de eerste commitments die je neemt, als je van start gaat, dat je zal proberen om geen leugens meer over je pad te spannen en ervoor te zorgen dat het je intentie is om alsmaar transparanter te worden, zodat je ooit, (voor wie één van de vorige blogs heeft gelezen), een ‘super-geleider’ kan worden.
Door de jaren heen, begin ik te begrijpen dat het hierbij niet alleen gaat om de ‘leugens’, (ook die om bestwil), die ik ‘vandaag en morgen’ over mijn pad span. Maar ook om al de ‘illusie-leugens’ die ik, onbewust, heb ingelsikt en die deel zijn gaan uitmaken van mijn bestaan. Dat soort van illusies dat leidt tot collectieve leugens, terwijl het voeding is voor zij die de ‘Verdeel en heers’-regel meesteren.
Vandaag vraag ik me af, welke leugens, welke illusies ik nog iedere dag leef, wetende dat ze nog mezelf, noch mijn medemens dienen?
Aan hoeveel ‘verdeel en heers’-regels geef ik, bewust of onbewust nog voeding en is dat wat ik wil?
Hoe ga jij daarmee om lezer?
Zaterdag, 16 januari 2020
Met dank aan mijn inspirator: mijn vader en al wie, met de tijd, op mijn pad is gekomen om mij toe te laten te leren wat ik dien te leren.
Infospirator