"We kunnen stenen gooien, we kunnen ze uit de grond klagen, we kunnen erover struikelen, we kunnen er overheen klimmen, of…
we kunnen ermee bouwen."
-William Arthur Ward
Vorige week hadden we het over DE ‘Ja-maarders’, maar soms ben jij degene die de keien op je pad zet. Dan zijn de "Ja, maars" die je hoort, afkomstig van je eigen gedachten. Herken je één van deze?
- Ja, maar ik heb geen tijd.
- Ja, maar ik heb het geld niet.
- Ja, maar ik heb die opleiding niet.
- Ja, maar ik heb het talent niet.
- Ja, maar ik ben niet mooi, knap, slim, sterk,… genoeg.
- Ja, maar ik heb te veel andere dingen op mijn bord.
- Ja, maar dat heb ik al eens geprobeerd en het werkte niet.
- Ja, maar mijn man, vrouw, partner laat me dat niet toe.
- Ja, maar ik ben te ziek, te zwak, te oud.
- Ja, maar ik ben niet rijk geboren zoals…
- Ja, maar ik moet mijn brood verdienen.
En de grootste bottleneck van allemaal is:
- Ja, maar zo ben IK nu eenmaal of Ja maar, dat ben IK.
In de coachingspraktijk zeg ik wel eens als klanten van hun ‘Ja, maars’ een identiteits-uitspraak maken: ‘IK-BEN’, dat is zowat de diepste uitspraak die je over jezelf kan maken…
‘Als dat het geval is, breng dan volgende keer je werkhandschoenen en je laarzen maar mee, want dan gaan we een hakbijl of een drilboor moeten gebruiken… Hoe gaan we die gebetonneerde overtuiging anders kunnen aanpakken? Meestal volgt er dan, na een stilte, wel een glimlach.
Vorige week zaterdag vroeg ik je beste lezer:
‘Denk je dat we het vandaag kunnen redden zonder één "Ja, maar"?
Die dag heb ik vooral een hele dag mezelf en mijn omgeving gecheckt op ‘Ja, maars’ in welke vorm dan ook.
En wat merkte ik: ‘Kei-moeilijk’, zo’n hele dag bewust zonder ‘ja-maars’.
Probeer het maar eens.
Mijn eerste conclusie was: ‘Als je het denkt, maar het niet hardop zegt, is dat een eerste overwinning.’ Een tweede overwinning is als je kan ‘glimlachen’ als er een oranje verklikkerlichtje in je linker ooghoek plots gaat pinken en je in een flits, net voor je het uitspreekt, vraagt:
‘Ga je nu… ‘Ja, maar’ zeggen??’
Vervolgens heb ik me een tweetal dagen bezig gehouden met al mijn
"Ja, maars" die overdag naar boven komen kwamen, te noteren. Dat wierp toch al snel licht op de donkere kanten van wat mijn mind me vertelt, of beter waarvan mijn mind me probeert te overtuigen… of, die ikzelf in mijn systeem eerst geprogrammeerd en later gebetonneerd heb?
En aangezien ik voorstaander ben van leren, zoals een kind leert:
‘Al spelend en ervaringsgericht in Licht en lichtheid’, ben ik het meest verrast geweest door de volgende stap: ‘Wat gebeurt er als ik mijn lijst met ‘Ja,maars’, herschrijf als positieve affirmaties en… twee ervan minstens een week dagelijks actief oefen?
Man, wat een verzet van mijn mind toen ik dat deed!!!!
Dat ging, een beetje snel door de bocht, ongeveer zo:
Overtuiging: - Ja, maar ik heb geen tijd -
Affirmatie: Ik heb al de tijd die ik nodig heb.
Mijn mind: ‘Waar haal je dat nu weer!! Open your eyes! Jij hebt nooit tijd genoeg. Jij hebt altijd uren tekort in een dag en nog meer in een week. Waar haal je het in je hoofd dat jij tijd genoeg hebt?? Onzin!
Iets in mij: Maar als ik nu eens vertrek van het feit dat het waar is dat ik al de tijd heb die ik nodig heb, wat zou ‘ik’ dan kunnen veranderen zodat ik dat ook echt zo zou kunnen voelen?
Duidelijker worden in mijn prioriteiten?, niet altijd zoveel hooi op mijn vork nemen? Eens observeren hoe ik mijn tijd indeel?, toegeven dat ik moeilijk kan stoppen met werken?
Mijn mind: Och kom … je weet best dat …
Iets in mij: STOP, STAAN, HET IS GEDAAN! (weet je nog,…dat heb ik nog van een vriend van me geleerd)… wie is er hier de baas?!
Mijn Mind: (lange lip, mor, mor, pruil pruil, stil…)
Overtuiging: - Ja, maar ik heb dat talent niet –
Affirmatie: Ik heb misschien dàt talent niet, maar ik heb er wel andere. (die ik mogelijks kan inzetten om dàt ene talent dat ik wil hebben, te helpen ontwikkelen)
Mijn mind: ‘Wat krijgen we nu weer?! Hallo!, hoe lang zeur je nu al over het feit dat je dàt talent niet hebt en nu plots heb je er genoeg of wat? Onzin, je hebt dat of je hebt dàt niet, en jij hebt dat niet! simpel.
Iets in mij: STOP, STAAN, HET IS GEDAAN!… wie is hier de baas?!
Mijn mind: (lange lip, mor mor mor, knor knor knor, stil)
Positieve verrassing was wel dat naarmate de week vordere, mijn mind minder weerstand gaf en ikzelf ook niet meer, als een klein meisje dat gekke onzin uitkraamde, moest lachen met mijn positief geherprogrammeerde ‘Ja-Maar’-zinnen. Hoe meer ik ermee omging, hoe makkelijker ze bekten, hoe bewuster ik met mijn tijd begon om te gaan en durfde mijn positieve talenten in het licht te bekijken,
Aangeleerde nederigheid en bescheidenheid, gebiedt velen van ons nog om dat vooral niet te doen, of ze alvast te minimaliseren. De drang om nog te focussen op het, so-called, ontbrekende talent, nam af omdat ik eigenlijk vrij snel uitwegen en alternatieven vond, door mezelf toe te laten het eens grondig in vraag te stellen, binnen mijn nieuw denkkader.
Mijn innerlijke gesprek begon te verschuiven en daardoor ging ook mijn uiterlijk gedrag verschuiven. Met nieuwe positieve gedachten, gevolgd door positieve actie, kan je positieve resultaten oogsten, zover is zeker.
Zullen we even oefenen?
VB: ‘Ik hou van mezelf zoals ik ben!’
“JA” of… ‘Ja, maar’ ….??
Zondag 1 november 2020
Met dank aan jou lezer, die me inspireerde om dit experiment eens opnieuw aan te gaan.