Naar aanleiding van één van mijn vorige blogs over zelf-sabotage:
DE BERG WAAR JE OVER MOET, BEN JIJZELF, kreeg ik deze boeiende vraag: ’
Hoe herken/weet je, of je een zelf-saboteur bent of niet?’
Die vraag kwam binnen: Gewoon al maar omdat ik meteen een beeld kreeg van de scheidsrechter op het voetbalveld, hand omhoog, schril fluitje en een gele of rode kaart. Maar hebben wij dan een fout gemaakt?
‘ZIJN’ wij zelf-saboteurs? Ik denk het niet.
Is zelf-sabotage een masochistisch trekje, is het een vorm van zelfhaat, van te weinig zelfvertrouwen of gebrek aan wilskracht? Ook dat denk ik niet.
Naar mijn gevoel is zelf-sabotage gewoon de aanwezigheid van een onbewuste
‘kern-behoefte’ die wordt vervuld dóór het zelf-saboterende gedrag. Soms saboteren we onze relaties omdat we eigenlijk onszelf willen vinden, hoewel we bang zijn om alleen te zijn. Soms saboteren we ons professioneel succes omdat we eigenlijk kunst willen maken, ook al lijken we daardoor volgens de maatstaven van de maatschappij minder ambitieus. Soms saboteren we onze genezingsproces door onze gevoelens te psychoanalyseren, omdat we zo voorkomen dat we ze werkelijk ervaren. Soms saboteren we onze zelfpraat, want als we in onszelf zouden geloven, zouden we ons durven vrij voelen om de wereld in te gaan en risico's te nemen, maar dat zou ons natuurlijk wel kwetsbaar maken.
Uiteindelijk is zelf-sabotage heel vaak gewoon een onaangepast copingmechanisme, een manier waarop we onszelf geven wat we nodig hebben zonder dat we de kern-behoefte die eronder zit echt aan te pakken.

Ze wordt vaak verkeerd begrepen als een manier waarop we onszelf straffen, bespotten of opzettelijk pijn doen. Aan de oppervlakte lijkt dit zelfs waar. Zelf-sabotage is een gezonder dieet volgen en een paar uur later naar de Mc.Donald’s drive-in rijden. Het is het identificeren van een gat in de markt, het bedenken van een ongekend briljant zakelijk idee, vervolgens "afgeleid" raken en vergeten eraan te werken. Het is vreemde en angstaanjagende gedachten hebben en je laten verlammen bij belangrijke levensveranderingen of mijlpalen. Het is weten dat je zoveel hebt om dankbaar voor te zijn en enthousiast over te zijn, maar je toch zorgen maken. Vaak schrijven we dit gedrag ten onrechte toe aan een gebrek aan intelligentie, wilskracht of vermogen, terwijl zoals eerder
al gezegd dit meestal niet het geval is. Zelf-sabotage is geen manier waarop we onszelf pijn doen; het is een manier waarop we onszelf proberen te beschermen.
Wanneer je grote, voortdurende, onoverkomelijke problemen hebt in je leven - terwijl de oplossingen zo eenvoudig lijken, zo gemakkelijk, en toch zo onmogelijk vol te houden - dan heb je geen grote problemen maar grote ‘gehechtheden’.
Als je dit overweegt, begin je te beseffen dat als je iets in je leven houdt, er een reden moet zijn waarom je het daar wilt hebben. De enige vraag is waarom?
Sommige mensen kunnen er maar niet achter komen waarom ze zichzelf niet genoeg kunnen motiveren om een nieuw bedrijf op te zetten om hun doel om aanzienlijk rijker te worden te vergemakkelijken, misschien niet beseffend dat ze een onbewuste overtuiging hebben dat rijk zijn gelijk staat aan egocentrisch of ongeliefd zijn. Of misschien willen ze eigenlijk niet superrijk zijn. Misschien is het een dekmantel om zich veilig en "verzorgd" te willen voelen, of is hun echte wens om erkend te worden voor hun kunst, en omdat het te onwaarschijnlijk lijkt dat dit ooit zal gebeuren, vallen ze terug op een secundaire droom die hen eigenlijk niet motiveert. Sommige mensen zeggen dat ze kost wat kost succesvol willen zijn, maar willen niet de uren werk verzetten die daarvoor nodig zijn. Misschien is het omdat ze op een bepaald niveau begrijpen dat "succesvol" zijn je niet echt gelukkig of geliefd maakt. In feite is het tegenovergestelde waar. Succes stelt je meestal bloot aan jaloezie en kritiek. Succesvolle mensen zijn niet geliefd op de manier die wij ons voorstellen; ze worden meestal uitgezocht omdat jaloerse mensen hen op de een of andere manier willen vermenselijken. Misschien willen velen niet "succesvol" zijn, maar gewoon geliefd zijn, en toch bedreigt hun streven naar succes dat rechtstreeks.
Sommige mensen kunnen niet begrijpen waarom ze steeds de "verkeerde" relaties kiezen, mensen wiens patronen van afwijzing, misbruik of weigering om zich te binden, consistent lijken te zijn. Misschien beseffen ze niet dat ze eigenlijk de relatiedynamiek die ze in hun jeugd hebben ervaren opnieuw creëren, omdat ze liefde associëren met verlies of verlating. Misschien willen ze familierelaties waarin ze zich hulpeloos voelden opnieuw creëren, maar willen ze die als volwassene opnieuw beleven, waarbij ze de verslaafde, de leugenaar of de gebroken persoon kunnen helpen.
Kortom, als het gaat om zelf-saboterend gedrag, moet je begrijpen dat het soms gemakkelijk is om gehecht te raken aan het hebben van problemen. Succesvol zijn kan je minder aardig maken. Liefde vinden kan je kwetsbaarder maken. Jezelf minder aantrekkelijk maken kan je beschermen. Door je klein te houden kun je een onderzoek vermijden. Uitstelgedrag brengt je terug naar een comfortabele plek.
Alle manieren waarop je jezelf saboteert zijn eigenlijk manieren waarop je een behoefte voedt waarvan je waarschijnlijk niet eens beseft dat je die hebt. Het overwinnen ervan is niet alleen een kwestie van jezelf beter leren begrijpen, maar ook beseffen dat je problemen geen problemen zijn; het zijn symptomen. Je kunt je niet ontdoen van de copingmechanismen en denken dat je het probleem hebt opgelost.
Zaterdag 11 maart 2023
Met dank aan de inspirator van de vraag die leidde tot deze blog in twee delen.
Volgende week: ‘ZIT JIJ IN EEN ZELF-SABOTAGE CYCLUS?’
Infospirator, Practical Shaman
コメント