De voorbije weken, heb ik met jullie mogen delen hoe de harmoniserende wijsheid van paarden helend kan werken in systemische verstrikkingen. Paarden zijn als het ware in staat om de coachee terug te brengen bij zijn eigen ‘innerlijke kudde’. Maar weet je, de helende wijsheid van de kudde en dus meteen ook van ieder paard op zich, gaat nog veel verder.
De komende drie weken wil ik graag met jullie delen hoe paarden dromen kunnen waarmaken van zij die een droom met paarden koesteren, waarvan zijzelf, hun omgeving of de maatschappij oordeelt dat dat voor hen onmogelijk is.
Met de jaren heb ik zelf, met vallen en opstaan, geleerd dat het in zo’n geval belangrijk is om vooral niet niet in de weg te gaan staan van wat er zich dan in de relatie tussen mens en paard kan afspelen’. Je mag dan als coach nederig getuige zijn van een samenspel dat meestal ‘magisch’ en vooral niet uit leggen is.
Op een dag kreeg ik een vraag van een alleenstaande moeder die me vertelde over haar
zestien jarige zoon die was gediagnosticeerd met één van de neurobiologische ontwikkelingsstoornissen, meer gekend als ADHD-H. De kenmerken van dit type zijn aanhoudende hyperactiviteit en impulsiviteit. Toen ik tijdens ons telefoongesprek, om een mij niet gekende reden, telkens weer struikelde over het woord ADHD, zei de dame al lachend: ‘het is nochtans eenvoudig, u denkt gewoon aan ‘Alle Dagen Heel Druk’.
We lachten beiden, maar ik voelde het verdriet en vooral de moeheid van deze vrouw.
Ze vertelde me dat haar zoon een droom koesterde om ooit iets met een paard te mogen doen. Ze zei dat hij veel van dieren hield, maar dat het probleem was dat hij, in zijn onhandigheid, de dieren telkens schrik aanjoeg en dan zelf boos werd en ze pijn deed.
Uiteindelijk stelde ze haar vraag: ‘Denkt u dat het mogelijk is dat hij zoiets eens kan meemaken. Ik heb tot nog toe de boot altijd afgehouden omdat ikzelf bang ben van paarden, ze zijn zo groot. Ik ben doodsbang dat er iets zou gebeuren. Maar misschien moet hij net de kans krijgen om het uit te proberen. Wat denkt u?’
Dit soort vragen verbindt mij telkens weer stante pede rechtstreeks met mijn hart en mijn ziel, met de ziel van de coachee die ik, op dat ogenblik nog niet ken en het veld van de paardenwijsheid. Het is alsof mijn verstand dan plots op nul staat en een andere ‘voeling’ het overneemt. Iets in mij is bijzonder gevoelig voor mensen, in welke staat dan ook,
die een droom willen waarmaken die door de buitenwereld beoordeeld wordt als ‘niet haalbaar’.
Misschien… moet ik daar wel eens zelf een opstelling rond doen met de paarden?
Want achter deze mooie vitrine kan mogelijk een verzet schuilgaan tegen een oude niet verwerkte angst om mijn potentie te leven, alsof ik bang ben schade te berokkenen aan anderen wanneer ik mijn potentie vol ga leven.
Ik stond, dat had je al geraden, al snel samen met de moeder en de jongen aan de buitenkant van de piste. Aan de binnenkant van de piste een paardje dat van nature vrij stug is, maar bijzonder betrouwbaar. Voor zijn doen was het nu echter vrij onrustig, deed veel opwaartse bewegingen met het hoofd, ging regelmatig in draf, viel stil, vertrok terug…
Het was duidelijk dat de drukke bewegingen van de jongen en vooral zijn luidruchtigheid het paard even in de war bracht. Het was niet gewend aan deze stimulus. Het reageerde in eerste instantie angstig en vond deze stimulus niet te vertrouwen. Het gebruikte afstandsvergrotende signalen naar de stimulus, in dit geval de jongen buiten de piste.
Ik ga hier niet vertellen dat dit meteen veel vertrouwen gaf aan de, al angstige, moeder aan de buitenkant van de piste Zij was overduidelijk onrustig en ik hoopte vooral dat haar angst zich niet zou overzetten op de jongen. Ik koos ervoor om niet al te veel vragen meer te stellen, vroeg de jongen of hij naarbinnen wilde en of hij in eerste instantie kennis wilde gaan maken met het paard, vooraleer we aan een basisoefening zouden beginnen.
Met veel drukke gebaren liep hij de piste in tot bij het paard, dat vreemd genoeg ondertussen stilstond en niet langer scheen te schrikken. En toen gebeurde, wat noch zijn moeder, noch ik hadden durven verhopen: de jongen ging voor het hoofd van het paard staan, leunde naar voor en raakte met zijn voorhoofd het voorhoofd van het paard aan.
Zo stonden ze daar, beiden onbeweeglijk, in een soort van eindeloze rust, hoofd tegen hoofd. Tien minuten, zonder één beweging, zonder één woord, zonder één gebaar.
Tien lange minuten van magie, van een ontmoeting van zielen, harten, harmoniserende kuddes. Het was een ontroerend beeld. De compleet verbaasde blik van zijn moeder sprak boekdelen: ‘Is DIT ook een stuk van mijn zoon, kan dat?’
Ik had ondertussen, zoals eerder gezegd, begrepen dat het allerbeste wat ik kon doen was: vooral niet in de weg gaan staan van deze helende beweging tussen paard en mens. Ik was op de grond gaan zitten, aan de binnenkant van de piste en na een tijdje hoorde ik mezelf zeggen:
‘Als jullie er klaar voor zijn, geef mij dan maar een seintje.’
Het duurde nog even en toen keek de jongen op, keek me aan en zei, helder en duidelijk: ‘Wij zijn klaar.’
Het volgende half uur hebben de jongen en het ‘verbonden’ paard op een prachtige, gefocuste, rustige manier één van de basisoefeningen van Natural Horsemanship afgewerkt.
De jongen luisterde naar wat ik vroeg, keek dan naar het paard en gaf minimale aanwijzingen, die door het paard vlekkeloos begrepen werden.
Na afloop van de oefening stapte de jongen de piste uit en, geloof me of niet, maar meteen verscheen alle drukte terug. Wat is er dan in de piste gebeurd? Hoe kan dit? Vraag het mij niet, want ik heb geen antwoord. Maar ik weet wel na al die jaren, dat het dat is wat coachen op vier benen kunnen en waar wij, als coachen op twee benen, nog niet bij kunnen.
Later kreeg ik een mailtje van de moeder van de jongen, waarin ze vertelde dat ze, in haar buurt, een kleine manège had gevonden waar haar zoon wekelijks mocht contact maken met een ouder, eerder wat angstig paardje. Ze beschreef hoe ze, keer op keer, ontroerd en verbaasd was door de rust en de voorzichtigheid die haar zoon kon uitstralen in de buurt van het dier. Zijzelf had hierdoor wekelijks minstens een volledig uur zelf ruimte om tot rust te komen. Het voelde voor haar als een meditatief moment dat ze deelden en dat ze wekelijks cadeau kreeg van haar zoon.
Dit brengt me bij de prachtige woorden van Kahil Gibran: ‘Je mag je kinderen geven van je liefde, maar niet van je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten. Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen want hun zielen toeven in het huis van morgen dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen. Je mag proberen hun gelijk te worden, maar tracht hen niet aan je gelijk te maken.’
En... weet je: een droom vraagt om gerealiseerd te worden. De vorm waarin is niet altijd het belangrijkste, wèl de vervulling van de essentie. Hierop durven ingaan, zet de hulp van het universum in gang in vele, voor ons, nog ongekende manieren.
Zaterdag 10 december 2022
Met dank aan de wijsheid van de paarden en zij die ze kunnen voelen.
Infospirator, Practical Shaman