Ik merk dat mensen die paarden hebben die hun voor problemen stellen, vaak
een opsomming geven van alle tekortkomingen van hun paard: hij bokt, hij is schrikachtig, soms is hij heel tof, maar soms is hij niet te doen.
Maar, weet je, paarden leven gewoon naar wat ze kennen. Ze zijn niet uit kwaadaardigheid bezig manieren te bedenken om ons het leven zuur te maken – die manier van leven is zuiver voorbehouden aan de menselijke soort. Paarden zijn reactief, niet pro-actief.
Ze plannen niet ver vooruit. Ze leven, zoals ik al vaker vertelde, in het Hier en Nu.
Dus als er iets misgaat in de relatie die een mens met een paard heeft, is het aan de mens om zich aan te passen, of zoals mijn goede vriend paardenleraar zegt:
‘Er geldt bij het werk met de paarden maar één stelregel: 'Het paard heeft altijd gelijk.'
Het paard heeft er niet om gevraagd om in het bezit te komen van een bepaalde persoon, verscheidene uren per dag te worden opgesloten in een stal, een strakke band rond zijn buik te dragen, een mens op zich te laten klimmen en te worden meegevoerd naar plaatsen waar het paard niet per se wil zijn. Hoewel, het dient gezegd, dat voor de sjamaan het het paard is dat jou heeft uitgekozen en je heeft aangetrokken om je de kans te geven, je dat te leren wat zich op je pad aan je wil tonen. Paarden zijn immers bijzondere leraren. Alle verdere beslissingen echter, die je in functie van je paard neemt, horen wèl bij jou.
Omdat wij het zijn die het paard in bovenstaande situaties brengen, is het naar mijn gevoel, onze verantwoordelijkheid ons, 'bewust' aan te passen als dat nodig is. Misschien lijkt het paard bijvoorbeeld chagrijnig als je hem voert en misschien heb je wel altijd haast als je de stal van je paard binnenkomt, of wil je het altijd meteen zo snel mogelijk opzadelen om het in de piste te krijgen om het te laten werken, waardoor het paard zich in de verdediging gedrongen voelt, net als je jonge kinderen, waarvan jij wil dat ze 's morgens even 'snel' zijn als jij, klaar om 'snel' te vertrekken naar school en werk?
Misschien is dit een eerste sleutel tot verbetering: het wat rustiger aan doen en je aanpassen aan het ritme van je paard, metafoor voor… ‘in leven en werk’.
Soms gaat hetzelfde op voor de relatie tussen mensen. Een klant van me klaagt dat hij in geen weken met zijn tienerkinderen heeft gesproken, die bij hun moeder wonen sinds de scheiding van hun ouders toen ze nog op de kleuterschool zaten. Ze bellen hem nooit en hij krijgt nooit een kaartje. Ik vroeg hem of hij hen wel eens opbelde? Het antwoord was: ‘Neen, ik hoef niet -altijd- degene te zijn die de hoorn oppakt.’ Ho, maar met tieners moet je dat wel degelijk. Mijn klant is de volwassene; het is zijn taak om de relatie proberen te scheppen die hij met zijn kinderen wil. Net als paarden zijn tieners de slachtoffers van hun omstandigheden. Zij zijn er vaak van overtuigd dat zij niet gevraagd hebben om geboren te worden. In het geval van een scheiding hebben zij er beslist niet om gevraagd dat hun moeder en vader aparte huishoudens vormden. Tot ze volwassen zijn, met eigen levenservaring en waarden om hun keuzes op te baseren, hebben hun ouders de verantwoordelijkheid hen op te leiden. Let wel, je hoort me hier niet zeggen dat dat een makkelijke klus is, integendeel. Het kan een lange weg zijn van zoeken en aftasten, lukken en mislukken, maar het blijft wel onze verantwoordelijkheid om ons aan te passen aan hen, via het principe van ‘volgen en leiden’. De tijd dat jonge mensen hun ouders namelijk nog zien als de experts, die het goede voorbeeld hebben gegeven in deze wereld, is voorbij.
Zover is wel duidelijk.
Soms hebben zelfs volwassenen het nodig dat andere volwassenen de eerste stap zetten. Mevrouw X vertelde me dat ze haar buurvrouw, mevrouw Y niet mocht. ‘Ze heeft het hoog in haar bol, het is een stuk omhoog gevallen pretentie dat naast haar schoenen loopt’ voegde ze er geërgerd aan toe. Ze zegt me niet eens goeiedag als we aan dezelfde kassa van de superette in onze buurt staan.’ Maar als ik haar vraag, in een poging om haar uit haar belemmerende overtuiging te krijgen, of 'zij' weleens als eerste groette, snauwt mevrouw X me toe: ‘Nee, waarom zou ik?’
‘Wel,’ probeerde ik: ‘Misschien is mevrouw Y wel verlegen. Of misschien denkt mevrouw Y dat jij haar niet mag en dat het daarom niet op zijn plaats zou zijn om je te groeten. Of misschien kom je altijd gehaast de superette binnen gelopen en wil mevrouw Y je niet ophouden van dat waar je je ook voor lijkt te haasten, door over koetjes en kalfjes te beginnen praten…'
Gezien de hoog opgetrokken wenkbrauwen van mevrouw X, vermoed ik dat die eerste ‘tegenwind’ niet meteen erg succesvol was, maar in zo’n geval troost ik mezelf met het idee dat iedere verandering begint met het neerleggen van een zaadje, of dat de reis van duizend mijl begint met de eerste stap. Wie weet?
Als het om paarden gaat, doen mensen het paard vaak gewoon weg en zoeken ze een ander dat beter bij hen past en waarvoor ze zich ‘niet’ hoeven aan te passen. Om die reden veranderen paarden met de regelmaat van de klok van eigenaar en veranderen of evolueren mensen niet zo snel. Jammer, want het is een gemiste kans om les te mogen krijgen van uitstekende leraren, waar van eenieder die zich bewust heeft 'aangepast' om hun boodschappen te verstaan, zegt:
‘Mijn paarden hebben mij veel geleerd over mezelf en de wereld.’
Als ik iets geleerd hebt in mijn leven, dan is het wel dat als je bereid bent te zoeken naar manieren waarop jij je kunt 'EN' bewust aanpassen, 'EN' daardoor je eigen authenticiteit kan laten groeien, relaties in allerlei soorten en maten veel meer floreren en vruchten afwerpen.
Ben benieuwd voor mijn volgende sessie met mevrouw X. 😉
Zondag 20 maart 2022
Met dank aan mijn inspirators: mijn paarden, mijn klanten, Chris Erwin en Cheryl Kimball.
Infospirator
Comments