Maar... ze brengen je wel terug in je kracht.
Wolven passen zich makkelijk aan allerlei omstandigheden aan en leven in een grote verscheidenheid aan habitats. Na honderden jaren overleven en een ontzettend grote wereld-landentrek te hebben ondernomen, zijn ze nu zelfs ook terug in zowel Zuid als Noord-Europa. Met name vind je ze nu in Polen, Slowakije, Oekraïne, Roemenië, maar net zo goed in België, Nederland en Duistland. Wolven hebben een sterk ontwikkeld gehoor, maar ook het gezichtsvermogen en de reukzin zijn goed ontwikkeld. Een wolf kan, tegen de wind in, andere dieren ontdekken die zich op een afstand van 300 meter van hem/haar bevinden. Ook kan hij uitstekend zien in het donker. Hij heeft een zichthoek van 250° (ter vergelijking 180° bij mensen). Hij/zij hoort tonen tot 40kHz, tonen die te hoog zijn voor het menselijk gehoor. Qua voedsel zijn ze eerder opportunistisch ingesteld. Ze eten knaagdieren, haasachtigen, hoefdieren en vogels. Maar ook enkele grotere prooidieren, als eland, edelhert, wild zwijn, rendier, bever en ree kunnen op het menu staan.
Wolven zijn meesters in de communicatie en dat zonder elektronica.
Ze praten met hun snuit, ogen, oren en de stand van hun staart, maar ook door markeergedrag, blaffen en huilen. Zij hebben een grote verscheidenheid aan expressies en geluiden. Het bekende huilen is vooral bedoeld om te communiceren over lange afstanden van zes tot tien kilometer. Het gehuil zelf meestert nog eens een grote verscheidenheid, afhankelijk van de omstandigheden. Wanneer er ergens een wolf begint te huilen valt een andere meteen in. Als meerdere wolven huilen, klinkt het alsof het in het bos wemelt van de roepende dieren. Dat is meteen één van de redenen waarom mensen het aantal wolven in een bos vaak overdrijven. Ook hier heeft de mens weer een kleine aanpassing van de werkelijkheid gedaan… net als met bever.
WOLVEN HUILEN NIET NAAR DE MAAN, hoewel van dit beeld volop gebruik gemaakt wordt bij de aftiteling van romantische films of horrorfilms. Als ze bij volle maan vaker huilen, heeft dat enkel en alleen te maken dat er tijdens die nachten meer licht is, wat gunstig voor ze is als ze bijvoorbeeld op jacht gaan. Ach wat, een kleine mensenleugen over dat monster dat ook Roodkapje’s oma heeft opgevreten… moet kunnen, toch?
Mijn ontmoeting met wolf, gebeurde in het zuiden van het derde chakra.
Misschien herinner je je nog beste lezer, dat het zuiden in het Innerlijk Sjamanisme beschouwd wordt als de startplek van nieuwe ideeën, projecten, beslissingen enz.
Het is de plek waar alles nog kan, waar je nog mag dromen, de zaken breed zien, je jezelf het goddelijke kind mag voelen dat nog alle kanten uit kan. Hier moet je vooral niet te klein denken. En even nog voor de helderheid een kleine toelichting over het derde chakra…
Het derde chakra, of het zonnevlechtchakra is het centrum van je persoonlijke kracht, wilskracht en zelfvertrouwen. Het helpt je om actie te ondernemen en je doelen te bereiken. Voel je je onzeker, besluiteloos of heb je moeite om je doelen te bereiken? Dan is het hoog tijd om het derde chakra te verkennen.
Wolf was op mijn pad het eerste krachtdier dat me vertelde dat alles wat hij me zou vertellen al door mezelf geweten was. In dromen, reizen, plotse inzichten en meditaties, nam hij me keer op keer mee naar de plaats waar ik me ‘her-innerde.’
Toen wolf aan me verscheen wist ik, gevoelsmatig, dat wij ooit zeer goede maatjes waren geweest. Bij onze eerste ontmoeting al kreeg ik, totaal niet gevraagd, beelden van tentenkampen waar vuren branden. Mensen zaten in een cirkel rond de vuren en daarrond
ontstonden cirkels van een aantal wakende en wachtende wolven die vleesresten ontvingen van zij die rond het vuur zaten.
Een paar dagen later toont wolf me in een reis dat ik als jonge moeder met een pasgeboren baby samen met mijn stam, door een sneeuwstorm trek. Omdat ik uitgeput ben, rust ik wat uit en val, in de holte van een boom in slaap. Als ik ontwaak, merk ik dat mijn stam verder getrokken is. Al snel word ik omringd door een roedel wolven. Ik weet dat zij me niks zullen doen. Er is een onuitgesproken code tussen de wolven en mijn volk dat we mekaar niet zullen aanvallen. We zijn in harde winters beiden graseters en geen vleeseters. Een wolvin met twee pasgeboren jongen komt mijn richting uit en komt dicht bij me liggen. Zij ziet er, net als ik uitgeput uit. Zo gaan we de barre nacht in. De volgende dag is mijn baby overleden, maar ook de wolvin. In alle pijn en verdriet, merk ik de twee hongerige pasgeboren welpen op van de overleden wolvin en ik voel de sterke melkstuwing in mijn borsten. Ik zoog de jongen.
Ik word opgenomen door de roedel wolven en breng de winter met hen door. Ik word voor een deeltje wolf, deel met hen lief en leed en begrijp hoe correct en harmonieus verbonden zij zijn met de natuur en leven voor het groter geheel. Zij verbinden zich met de roedelleden, met de natuur, met hun prooi. Ze nemen nooit te veel, vallen altijd de zwakste prooien aan, vergewissen er zich gedurende lange tijd van dat ze hun prooi door en door kennen, alvorens ze, al dan niet, in formatie aanvallen nadat de blik van de prooi beslist heeft zich te geven. Hun wijze van leven, voelt voor mij zuiver en compleet aan. Is er geen vlees, dan leren ze me hoe ik ook met knollen die we uit de grond wroeten, kunnen overleven.
Wanneer mijn stam me na de winter terugvindt, ben ik in eerste instantie blij. Ik krijg de naam ‘wolverin’ om wat ik met de wolven heb meegemaakt.
Ik kan nadien echter nog moeilijk in mijn stam aarden. Ik loop aan tegen zoveel kortzichtigheid, opportunisme en onzinnige eco-conflicten die niets met de zorg van het groter geheel te maken hebben.
Pas als ik een oude vrouw ben en les geef aan kinderen, vind ik mijn plaats. Ik voel hoe de zaadjes en de kracht van mijn ervaringen bij de wolven, bij hen in vruchtbare aarde vallen. Nog later, kijk ik tevreden terug op een stel jonge mannelijke en vrouwelijke leiders die binnen onze stam het gedachtengoed van ‘verbinding’ leven en zelf verspreiden.
Jarenlang was het wilschakra de plaats van waaruit ik, op kracht heb gewerkt. Ik heb met mijn sterke wilskracht veel bereikt in mijn leven en toch heb ik altijd het gevoel gehad dat het niet klopte… dat vanuit mijn wilskracht werken me zo ontzettend kon vermoeien en verslappen, dat eens ik via wilskracht iets bereikt had, het me niet eens echt gelukkig maakte… en toch zette ik mijn weg lange tijd op de gekende manier verder… het was wat ik geleerd had… wilskracht paste als een dekseltje op het potje: ‘Het leven is vechten, je krijgt niets zomaar, dus…!' Wolf leerde me om niet meer zoveel aandacht te geven aan mijn al meer dan voldoende ontwikkelde wilskracht. Hij gaf me daarentegen het advies om ruimte te maken om te onderzoeken of dit dekseltje, deze capaciteit van doorzetting wel op het juiste potje paste. Het was een levens-veranderende eye opener: Tot op dat moment was mijn potje gevuld met aangeleerd gedrag: kennis, willen, meer willen, vechten, angst en vooral afscheiding.
Dankzij wolf ontdekte ik dat als je potje gevuld is met attributen van het hart: liefde, verbinding, samen, het groter geheel, respect voor AL dat is, het dekseltje van wilskracht perfect is om die doelen te ondersteunen. Je kan nog moe worden… maar je recupereert veel sneller en bovenal: je realiseert vreugde voor jezelf en voor de ander.
Tot op dat punt in mijn evolutie had ik ook geleerd dat leiding geven, diende te voldoen aan een aantal, meestal behoorlijk rigide en dogmatische regels, opdat je zou erkend worden als een stevige, consequente leider; Wie anders dan je wilschakra kon je daarbij helpen. Maar ook daar was het wolf die me geleerd heeft om veel meer te luisteren naar mijn hart en mijn intuïtie. Met terugwerkende kracht voel ik nu dat mijn opvoeding vooral gericht was op de ontwikkeling van mannelijke energie: ‘Als vrouw moest je immers je mannetje kunnen staan’, zeker in de tijd dat ik deel begon uit te maken van de werk-gemeenschap.
Maar wolf bracht me, op een zacht sturende manier, terug bij de kracht van mijn vrouwelijke energie. Op de één of andere manier zorgde wolf of het universum er in die periode altijd voor dat ik op het juiste moment op het juiste spoor werd gezet, althans… zo voelde dat aan.
Een praktisch voorbeeld: Ooit leerde ik uit een managementboek dat je voor je leiderschap je best kon richten naar het voorbeeld van de leidwolf in zijn roedel. De trend was:
‘Leidinggeven volgens de alfaprincipes’. Haast had ik me ingeschreven voor zo’n managementcursus van een weekend: ‘Leidersgedrag op de Wolvenmanier’. Het idee was dat de deelnemers een weekend samen kwamen om wolven te bestuderen in een omheind wolventerrein om te kijken hoe de Alfawolf zijn roedel ‘domineert.’
Maar, als bij toeval, wees iemand mij het weekend daarvoor op het het boek:
‘DE WIJSHEID VAN WOLVEN’, waardoor ik al snel afzag van de het geplande cursusidee en me zo snel mogelijk het boek aanschafte van Elli Radinger. Ik werd geraakt door de woorden van de schrijfster en journaliste die dertig jaar lang wilde wolven bestudeerd heeft in het Amerikaanse Yellowstone Park in Wyoming.
Haar woorden: ‘Het is echt belachelijk, als je bedenkt dat zelfs wilde wolven een heel leven nodig hebben om te leren hoe je leidinggeeft. Je zou net zo goed kunnen proberen om in één weekendcursus te leren een goede moeder of een goede bedrijfsleider te worden.’
Ik bedacht toen hoe verlokkelijk de publiciteit soms een totaal vervormde realiteit kan voorstellen, want leren leidinggeven op een omheind wolventerrein begint natuurlijk al helemaal verkeerd. Je zou ook mensen in een vluchtelingenkamp kunnen bestuderen en er conclusies over trekken voor het gedrag van ‘de mensheid.’
De schrijfster vertelt in haar boek dat wolven in een omheind verblijf zich anders en juist niét
typisch als wolven gedragen. Ze leven net als gevangenen in een asiel. Hun gedrag lijkt dan in de verste verte niet op dat van een in zijn natuurlijke habitat levende wolvenroedel, groot of klein. Doet dit bij jullie, net als bij mij een belletje rinkelen?
Als iemand hoogsociale dieren op een willekeurige en kunstmatige manier bij elkaar zet achter een omheining, zullen ze binnen de kortste tijd onvermijdelijk met elkaar in de clinch gaan. Uiteindelijk zullen ze dan een soort rangorde van dominantie ontwikkelen, net als de traditionele pikorde bij kippen. Stel je even voor dat ik, na zo’n management-weekendcursus zou gedacht hebben dat dit mijn lichtend voorbeeld van leiderschap diende te worden.
Bij wolven is het helemaal niet noodzakelijk dat de grootste, de moedigste en de sterkste wolf, de roedel aanvoert. Leiderschap is eerder persoonlijk. Ook andere leden uit de wolvenfamilie kunnen, naargelang hun capaciteiten in bepaalde situaties tijdelijk de roedel aanvoeren. In het eigen territorium kunnen dat zelfs jaarlingen of tweejarige wolven zijn. Daar is de leider-wolf niet minder om. Hij dient wel een zekere mate van ervaring te hebben. En als een dier op grond van zijn ervaring en overtuigingskracht, onder bepaalde omstandigheden een beslissing neemt, wordt dat door de hele groep geaccepteerd.
Leiderschap is dus even individueel als de persoonlijkheid die ze uitoefent. In principe geldt dat een leidinggevende mentaal sterk en sociaal intelligent moet zijn om door de groepsleden serieus te worden genomen. Hooggeplaatste dieren zetten zich altijd in voor een vriendelijke, goedmoedige sfeer binnen de roedel. Zo’n stemming bevordert de verbondenheid en de gemeenschapszin. Doorgewinterde leiderdieren hebben het niet nodig om continu te overheersen, omdat ze natuurlijke maturiteit uitstralen. Een leiderspositie heeft dan ook niets met agressie te maken. Managers die voortdurend opscheppen of provoceren, zijn meestal bang dat ze hun macht misschien kwijtraken en dus zijn het geen leiderspersoonlijkheden… het zijn dan eerder toxische leiders. De wolf kan door zijn natuurlijke autoriteit grenzen stellen, bijvoorbeeld door heel snel en direct oogcontact te maken of door kort te grommen of iemand de weg te versperren. Het is in het eigen belang van de leiderwolf om er op groepsniveau, een zo harmonieus mogelijke, stressvrije stemming in te houden. Dat krijg je voor elkaar door duidelijke richtlijnen te geven, grenzen te stellen, rituelen te oefenen en een nauwkeurig handelingskader te bieden.
En alsof we het niet al een tijd lang aan het vermoeden zijn: leiderschap is vrouwelijk.
Een wolvenfamilie heeft geen vrouwenquotum nodig. In principe neemt het leiderpaar samen de belangrijke beslissingen, hoewel de wolvenfamilie inclusief de mannelijke leiderwolf zich in twijfelgevallen laat leiden door de leidwolvin.
Het grondbeginsel van de roedelleiders is om de roedel bij elkaar te houden en één te maken, niet om verdeeldheid te zaaien, en ik kan het toch even niet laten om te delen dat ik dit ook zo graag bij menselijke politieke leiders zou zien.
Mijn ontmoeting met wolf is één van de mooiste ontmoetingen die ik, tot nog toe, in mijn leven heb gehad. Op de één of andere manier heeft het iets diep vanbinnen bij mij geraakt, een plek in mijn ziel waar ik nog heel ben als mens. Hij bracht me niet alleen kennis maar ook nederigheid bij. Later las ik dat voor veel inheemse volken, wolven heel belangrijk zijn. Zij verbinden zich met de wolf als met een zielsverwant. Zij hullen zich tijdens ceremonies in wolvenpelzen en hebben diep ontzag voor de viervoetige, grote jagers.
Het grootste medicijn dat ik van wolf mocht ontvangen is dat hij me terugbracht naar een gezond en natuurlijk evenwicht.
En laat het nu net zo zijn dat wij, als mens ook verlangen naar die harmonie.
Misschien is het wel tijd dat we onszelf niet meer zo serieus nemen, maar ‘gewoon’ zíjn.
Zaterdag 16 november 2024
VOOR WAT JE DOOR EN DOOR HEBT LEREN KENNEN, BLIJF JE JE HELE LEVEN VERANTWOORDELIJK.
(Antoine de Saint-Exupéry)
Met dank aan de wolven voor wie ik met veel liefde dit eerbetoon heb geschreven.
Met dank ook voor zij die me geholpen hebben met hun wijsheid, opgedaan door hun werk met wolven.
Hopelijk kunnen we mekaar nog eens ontmoeten beste lezer, naar aanleiding van mijn laatste deelmoment over de krachtdieren die ons zo dichtbij onszelf kunnen brengen met de kracht van het medicijn dat ze met ons willen delen. Raaf, wordt mijn laatste gast… by the way, wolf en raaf kennen mekaar al een eeuwigheid…
Comments