Door ons te helpen ontsnappen uit een situatie die ons pijn doet, voert onze geest ons paradoxaal genoeg weg van datgene wat ons in staat zou stellen de oplossing te vinden.
Ik wil kijken naar dat wat is, maar is dat wat is wel -dat wat werkelijk is-? Ik wil niet geloven dat we naar het eind van de wereld afstevenen, hoewel nogal wat artikels tegenwoordig graag de vergelijking willen maken met ons minder fraai voorbeeld van Atlantis. Ik wil niet te ver gaan in complotdenken, maar ik moet wel toegeven dat er heel veel van wat compleetdenkers en klokkenluiders hebben voorspeld, ondertussen al lang waarheid is geworden en zelfs al geschiedenis. Ik wil niet met paardenkleppen aan geloven dat het de buitenaardsen zullen zijn die ons zullen komen redden… Kortom, als ik vijftien jaar geleden had geleefd, had ik nu eigenlijk toch al minstens vier of vijf uiteenlopende kranten gelezen om tot een eigen mening te kunnen komen… maar helaas is ook mijn relatie met de mainstream media er serieus op achteruit gegaan.
Hier in Frankrijk, maar ook tijdens de korte bezoeken aan België, kom ik mensen tegen die met afschuw kijken en anderen dan weer met vreugde, als Donald J.Trump als een bulldozer door de Amerikaanse politiek loopt. Diegenen die de diepe corruptie van de heersende instellingen begrijpen, zijn geneigd te juichen. Maar… denk ik dan… voordat we te hard van stapel lopen, moeten we niet overwegen wat er uit het gezonken wrak zal worden opgebouwd? Zal dat niet afhangen van de waarden en de loyaliteit áán die waarden, van de bouwers? Want als zij geen humanistische waarden belichamen en fundamentele waarheden erkennen, dan zou het wel eens kunnen dat hun constructies net zo, of nóg lelijker zijn als wat ze met de hamer hebben gesloopt.
De belangrijkste van deze waarheden en waarden, maar ook de gemakkelijkste om te vergeten in tijden van conflicten, is naar mijn gevoel:
“ALLE MENSEN ZIJN GELIJK GESCHAPEN”.
Dat is een universele waarheid, ‘de waarheid van mededogen’. Onze scheiding, dat weten we ondertussen, is een illusie. Niemand van ons is gemaakt van betere dingen dan een ander. We zijn misschien ongelijk in onze gaven en talenten, kwellingen en fortuinen, maar onze fundamentele waarde is hetzelfde.
Laat nu bijvoorbeeld in de VS, (trouwens, waar niet?), één van de voor de hand liggende items, toch de immigratiekwestie zijn: de ontmenselijking van illegale immigranten, de onwetendheid over de omstandigheden die hen in de VS hebben gebracht en de minachting voor het lijden dat willekeurige deportatie veroorzaakt. En of het nu gebeurt onder het al dan niet kloppend mom dat het om ontmaskering van drugtrafiek, kindermishandeling of het tegenhouden van infiltratie van misdadigers gaat, hier zal niets goeds uit komen.
Niets goeds zal komen van het ontkennen van 'de waarheid van mededogen'.
Wat voor soort land wordt Amerika of bij uitvergroting, om het even welk land dat sommige mensen minder waardigheid en vrijheid waard vindt dan anderen.Wat voor soort land worden we als we hulpelozen mishandelen?
Het is niet alleen een kwestie van altruïsme. De samenleving kan niet gezond zijn als hele segmenten ervan onwel zijn. De ziekte zal zich verspreiden. Inheemse stammen gaan ervan uit dat als één iemand in de stam ziek is (zich mentaal misdraagt), de hele stam ziek is.
Het gevolg zien we maar al te vaak ontstaan: verslaving, ziekte, geweld, corruptie, misbruik, depressie...Het principe dat het welzijn van sommigen verbindt met het welzijn van de rest is, naar mijn gevoel, ook van toepassing op de relaties tussen naties. Geen enkel land kan ‘geweldig’ zijn als de grootsheid ten koste gaat van anderen. DE leider is NIET degene die de rest het meest succesvol domineert. Een leider is iemand die de weg aangeeft, die een model biedt dat iedereen ten goede komt, of vergis ik me?
Geen enkel land kan gedijen als het zich afsnijdt van wereldwijde samenwerking of probeert de kopwedstrijd van 'elk tegen iedereen' te winnen. Die dagen zijn voorbij.
De rijping van de wereldbeschaving is juist om zich te verenigen in iets dat hoger is dan het relatieve eigenbelang van naties of individuen. Competitie speelt een vitale rol maar winnen, kan en mag toch in deze, niet het hoogste doel meer zijn.
Donald Trump’s ongelofelijke nadruk op ‘winnen’ voldoet voorlopig niet aan dat plaatje, noch aan de tijd. Die dagen zijn, zoals gezegd, voorbij. Idealiter zou de president van een natie elk idee van eigenbelang moeten opgeven en moeten begrijpen dat het bloeien van zijn of haar natie OOK afhangt van het gedijen van andere naties. Wat dat betreft leef ik vandaag ook niet meteen in een land wiens leider dat principe ego-loos heeft begrepen. Elke natie die dit principe negeert en de waarheid van interconnectie ontkent, zal het tegenovergestelde oogsten van wat het van plan is. Op zoek naar rijkdom, zal het armoede oogsten; op zoek naar veiligheid zal het constante bedreiging genereren.
Het model van ONS-VERSUS-HEN, is voorbij!
Zowel Trump-als-held, als Trump-als-spitsboef zijn voor mij te eenzijdig, laten vooral te veel weg. Misschien kan ik gewoon weigeren de framing van actuele gebeurtenissen te accepteren, als twee partijen die zich tegen elkaar opstellen. Ik hoef me niet bij dat verhaal aan te sluiten en mijn lot de ene of de ander kant in te gooien. Wat als ik al eens zou beginnen met mijn politieke steun in te trekken voor beleidsvormen die voorbij zijn?
Ik zou er ook luidop kunnen voor pleiten om niet misleid te worden.
Ik ga hier zeker niet ontkennen dat de instellingen die Trump ontmantelt onherstelbaar corrupt zijn. Ze hebben een regime van leugens en geheimhouding gehandhaafd dat al minstens twee (of meer) generaties teruggaat. Onder de dekmantel van die leugens hebben ze misdaden gepleegd doe zo gruwelijk en zo doordringend zijn dat alleen al de schok die ze veroorzaken als ze aan het licht komen, het moeilijk maakt om ze als echt te accepteren; Maar ik herhaal het nog een keer, omdat ik het nooit wil vergeten, dat als mededogen en transparantie, eerlijkheid en nederigheid diegenen die de corruptieve instellingen ontwortelen, niet zelf leiden, hun verbetering niet beter zal zijn. Een nieuwe eenzijdige macht zal de oude vervangen. Een oorlog tegen corruptie zal zich transformeren naar een oorlog tegen politieke vijanden. Censuur zal niet worden verdreven, maar alleen worden overgedragen. De AI-tools die Musk & Co gebruiken om corrupte instellingen uit te roeien, zijn een verademing, maar ze kunnen morgen, zonder veel moeite worden omgezet in angstaanjagende controle-instrumenten.
De politieke revolutie van 2024 zou, wat mij betreft, meer dan een machtsverplaatsing moeten kunnen worden. De echte revolutie is de revolutie van vrede, van Liefde. Een revolutie van genezing. Een revolutie van vergeving. Iedereen weet dit tot op een bepaald niveau, omdat het duidelijk is. Ieder schrijnend waargebeurd verhaal van iemand die geconfronteerd wordt met de waanzin van macht, plaatst je voor een gewetensvraag, waaraan je niet meer kan ontsnappen.
De revolutie is om dit wezenlijk 'menselijk begrip' terug in onze systemen te integreren en een planeet te runnen op basis van deze waarheid. Laten we het niet langer anders doen.
Zaterdag 15 februari 2025
Zoals ik al eerder in een quote van Flannery O'Connor met je deelde:
'Ik schrijf omdat ik niet weet wat ik denk, totdat ik lees wat ik wil zeggen'
Zo hoop ik dat ik met deze kleine bijdrage, jou lezer, ook kan inspireren om dichter bij je eigen inzichten te komen, welke het dan ook moge zijn. Maar iedere verandering start met een inzicht en iedere reis van duizend mijl, begint met de eerste stap.
Wow Riet, de nagel op de kop!!!!!
Heel inspirerend om het allemaal eens anders te bekijken , niet vanuit één kamp maar van uit het grotere geheel!
Nadine