Beste lezer, zoals je ondertussen wel al weet, werk ik of het nu in privé of bedrijfsmatig is, bijzonder graag met de paarden in lering en coaching. Ik krijg wel eens meer de vraag: Waarom? Wel de reden is heel eenvoudig. Omdat ik al jaren een ongelofelijke voorstander ben van ‘ervaringsgericht’ leren en coachen..
Je kan je niet voorstellen hoeveel modellen, toverformules, schema’s, boeken e.a. ik in mijn leven al heb zien voorbijkomen. Je gaat me hier zeker niet horen zeggen dat ik die kennisvorm onzinnig vind, alles behalve, maar zoals je weet ga ik er als sjamane vanuit dat iets pas ‘praktisch bruikbaar’ wordt, als je het kan toepassen in je eigen achterkeukentje.
En of dat nu in het achterkeukentje van je eigen leven is, of in je bedrijfs-achterkeukentje, dat maakt echt niet uit.
Te vaak hebben wij het gevoel dat mind-kennis snel de redding kan brengen voor zowat alles. Er zijn nog nooit zoveel boeken, ebooks, seminaries, blogs, podcasts en andere geweest over hoe je zou moeten leven, hoe je zou moeten werken, en hoe je beiden in balans zou moeten brengen, over hoe je leiding zou moeten geven, hoe je je kinderen zou moeten opvoeden, hoe je je relatie best zou aanpakken enz…
Het leven heeft me ondertussen geleerd dat het ongetwijfeld goed is om veel te WETEN vanuit het hoofd, zeker als het gaat om onderbouwing van een vakgebied of vakkennis.
Maar het heeft me ook geleerd dat het DIEPE AANWEZIGE WETEN in ons ZIJN, onze INNERLIJKE WERELD, het van binnenuit ervaren waar het schoentje ECHT knelt, de basis levert om al het andere, indien gewenst, toe te voegen, te verrijken, te verfijnen of te veredelen.
In het bedrijfsleven kom ik meermaals leidinggevenden tegen die me alles kunnen vertellen over de soorten leiderschap die ze, via aangeleerd gedrag, kunnen toepassen in hun leiderschap. Hoe ze verschillende werknemers kunnen aanpakken, van motiveren tot bijsturen of sanctioneren. ‘Op ieder potje past een dekseltje’.
Maar wat ik al te vaak mis, is in de eerste plaats, een grondige kennis van het eigen potje.
Niet het snel gedetecteerde leiderschapsprofiel-label-potje, maar het unieke aanwezige authentieke leiderschap met zijn krachten en valkuilen, het leiderschap met zijn voorkeuren en allergieën. Het leiderschap dat, uit zichzelf kan aanvoelen: ‘Waar knelt het schoentje?’ Waar dien ik mijn leiderschap te verbreden, me meer mensgericht, meer resultaatgericht, of meer balansgericht te ontwikkelen.
Ik kom vandaag jonge leidinggevenden tegen met absoluut prachtige talenten. Je kan het aan je kleine teen voelen, gasten die een weelde kunnen worden voor EN bedrijf EN medewerkers. Maar ze groeien bijzonder snel door en komen dan ook snel op het punt dat ze in de arena worden gegooid voor een kleine, of meteen grote groep medewerkers. Ze zijn vooral begaan met de verwachtingen die op hun schouders liggen en zelfs als dat niet zo is, is het de meest organische reactie van een mens: Nu moet IK het waarmaken!!
Mijn bedrijf verwacht snel iets van mij.
En wat onderken ik dan: Hun mind ‘veronderstelt’ dat ze snel ‘positief’ resultaat moeten opleveren. ik merk dat, als het innerlijk authentieke leiderschap al gekend is, hoedaanook de connectie ermee met al zijn basiskracht, snel wegvalt en het aangeleerde
oppervlakte-gedrag van ‘potjes en dekseltjes’ weelderig, ten gepaste en ongepaste tijden wordt uitgesmeerd.
Resultaat: Op vrij korte tijd de fight or flight-reactie en machteloosheid van de nieuwe leider die meestal aan de slag moet met een variatie aan leeftijden en een brede waaier aan karakters. Als de jonge leider al niet denkt dat hij het allemaal zelf moet uitvlooien, zoekt hij steun bij één van zijn oudere leidinggevenden, die dan op zijn beurt hulp zal verstrekken vanuit de hem/haar eigen, typische aanpak. Maar past dat dekseltje op het potje van de jonge leider?
Gevolg voor de medewerker: Onzekerheid vanwege de verandering, fight or flight, passief verzet, geroddel, uitproberen wat er gebeurt als de kantjes er worden afgelopen, waar bevinden zich de grenzen en zoeken naar: ‘Waarom laat onze nieuwe leider het achterste van zijn tong niet zien? Is hij wel te vertrouwen?’
Laat mij nu even toe de boute uitspraak te doen dat ik twijfel aan de huidige klassieke leiderschapstrajecten waar pokken veel geld wordt in geïnvesteerd maar die, op deze manier gegeven, niet de diepte geven die het leiderschap van de toekomst nodig zal hebben. Leiderschap is stilaan geworden tot een verzameling dekseltjes die we op de potjes van de werggevers moeten proberen te zetten. Maar wat een verspilling als we niet in de eerste plaats door en door weten welk potje we zelf zijn… welke dekseltjes op ons potje passen? Welk de grootste kwaliteit van ons eigen potje is en welk de grootste valkuil van ons eigen potje is en hoe we met DIE valkuil aan de slag kunnen gaan, maar net zo goed hoe we onze talenten maximaal naar buiten kunnen brengen in dienstbaarheid voor het bedrijf en zijn medewerkers. Met ander woorden ik pleit voor, net als in het onderwijs trouwens, een aanpak die meer ervaringsgericht is en vertrekt vanuit het individu en vanuit
DAT WAT IS.
Als we daar niet mee beginnen, hoe kunnen we dan vanuit eigen ‘typologische’ profielkennis weten welke dekseltjes we op de potjes van onze mederwerkers dienen te zetten om een maximum resultaat te bereiken? Terwijl ook het potje van onze medewerkers bestaat uit talenten en valkuilen, voorkeuren en allergieën op verandering en leiding krijgen.
Ruikt de hele aanpak vandaag niet een beetje te veel naar quick fixes?
Ik begrijp absoluut de fluisteringen die ik nu hoor:
‘Zo’n investering kunnen wij ons als bedrijf niet meer permitteren, dat duurt te lang!’
Maar is dat zo?
Pat Parelli, De Amerikaane grijze eminentie in het paarden trainen via
Natural Horsemanship, zei ooit over de opleiding van een paard dat licht en wendbaar moet kunnen zijn, precies dat moet kunnen uitvoeren wat zijn ruiter hem vraagt en dat bovendien voelt dat het gerespecteerd en aangemoedigd wordt in zijn ZIJN, door zijn ruiter:
‘Take the time it takes and it will take less time.’
Zegt de metafoor je iets?
We weten ondertussen met vrij veel zekerheid dat de toekomst, niet meer zal worden zoals het verleden was. We zien en ervaren een nieuwe generatie leiders die haar opwachting maakt. Zij hebben respect en eerbied voor hùn voorgangers voor hun bijdrage aan hùn tijd. Maar het is NU tijd dat ZIJ op zoek kunnen gaan naar welk hùn grootste bijdrage, voor langere tijd, kan zijn aan zichzelf en aan hun werkplek. Is het dan niet belangrijk dat zij zo goed mogelijk weten wie zij zijn en waar zij voor staan, wat zij kunnen en net zo goed wat zij nog niet kunnen om hen het maximum aan slaagkansen te geven voor zichzelf en voor het bedrijf.
Als we nu eens, in de eerste plaats bewust zouden worden van ons eigen potje? Je kan je niet voorstellen hoeveel soorten dekseltjes er vandaag op de markt zijn die je op één potje kan zetten, maar je moet in de eerste plaats wel een goede kennis hebben van je eigen basispotje. Anders staat je keukenrek straks vol potten EN dekseltjes. En niks is zo vervelend als dingen die in een keuken onnodig veel plek innemen. Telkens weer worden er dan potten en deksels bijgekocht, want iedere bereiding vraagt, zo lijkt het wel, om een andere pot en een ander deksel te vragen. Maar ook hier: Is dat zo?
Paarden helpen je, zonder enige twijfel, om bewust te worden van je eigen potje en van al de dekseltjes waarover je al wèl en niet beschikt. Niet theoretisch maar ervaringsgericht. Zij liegen niet en gebruiken alleen heel heldere non-verbale taal om je duidelijk te maken waar je staat met je innerlijk leiderschap en je dito communicatie. En het grote voordeel is:
Zij zijn in het Hier en Nu en zij oordelen niet, waardoor je fouten mag maken en telkens weer opnieuw jezelf kan bijsturen, wetende dat een nieuwe inbreng, door hen zal beantwoord worden met een nieuwe uitkomst.
Zij doen dit niet zomaar. Paarden weten al vijfenzestig miljoen jaar, dat de overleving van de groep afhangt van de harmonie van ieder groepslid. Dat is de basis waarom zij in actie komen op het ogenblik dat zij ‘disharmonie’ ervaren in de kudde. Dat geldt net zo goed voor een paardenkudde als voor een paard en een tweevoeter. Samen vormen ook zij een kudde, of beter een ontmoeting van het diepere WETEN van de paardenkudde en het diepere WETEN van de mensenkudde, waardoor we kunnen leren van de Paarden-wetmatigheden die dan meteen in werking gaan.
Misschien lieve lezer, mopper je nu zoiets als: ‘Jamaar, ik ben helemaal géén leidinggevende... wil dat ook niet zijn...’ Wel, sta me dan toe om te zeggen dat ik het daar niet eens mee ben. Ieder van ons is een leidinggevende, in de eerste plaats t.o.v. zichzelf, maar in zeker zin ben je ook leidinggevende tov je kinderen, je hond, je paard, het leven… en in al die gevallen is het een ongelofelijk voordeel als we ons bewust zijn van ons eigen
‘innerlijk leiderschap’, van ONS potje EN onze dekseltjes.
“Het zijn nooit de ‘grote dingen’ waar we ons als horseman moeten op focussen, maar al de kleine dingen die vóór de grote dingen komen. Dan komen de ‘grote dingen’ vanzelf!” Tom Dorrance
Zaterdag 5 november 2022
Met dank aan alle paarden en paardenleraren, die mij dichter bij de essentie van mijn
‘Innerlijk leiderschap’ hebben gebracht.
Practical Shaman
Infospirator