Red de wereld, begin met jezelf

Herken je veronderstellingen deel 1.2 zondag 7 juni 2020

Onze perceptie staat bol van veronderstellingen die ons vasthouden in oude patronen. We vertrekken van iets dat we meestal ooit geleerd hebben en sindsdien niet meer in vraag gesteld hebben. Het maakt deel uit van ons geloofssysteem. We gebruiken onze overtuigingen als aannames en maken conclusies, of weloverworgen ‘veronderstellingen’ op basis van die aannames. We moeten dit doen om onze ervaring te begrijpen. Kritische denkers ‘zien’ de gevolgtrekkingen die ze maken, ‘de aannames’ waarop ze die gevolgtrekkingen baseren en ‘het standpunt’, de veronderstelling, die ze daardoor ontwikkelen.

Mijn vader werd volwassen met wat het geloofsysteem van zijn ouders hem had geleerd. Daarin paste het principe dat kinderen hun ouders bezoeken en niet omgekeerd en dat ouders bij hun kinderen worden uitgenodigd, anders komen ze niet. Later werd dat uitbreid tot kinderen bellen hun ouders, ouders bellen hun kinderen niet. Hij had het altijd zo gezien, die regel zelf braaf nageleefd en hij maakte dan ook, toen mijn zus en ik geboren werden, een upgrading van die regel, richting de waarde: ‘Respect’.

Ondertussen was die regel natuurlijk al wel minstens twee generaties oud en noch mijn zus, noch ikzelf zagen het nut in van die regel. Voor ons was het simpel:

Ouders zien hun kinderen graag en springen dus binnen als ze kunnen en zin hebben, en omgekeerd doen kinderen dat ook, wanneer zij zin en tijd hebben.

Wie eerst komt en wie eerst belt maakt niet uit en daarover een boekhouding bijhouden, leek ons al helemaal idioot. Maar mijn vader maakte een, voor zijn aanvoelen, weloverwogen gissing, op basis van zijn ‘aangeleerde’ overtuiging, die hij nooit meer in vraag gesteld had. Hij kwam tot de conclusie dat als je kinderen niet op regelmatige basis, lang genoeg langskwamen, je niet expliciet werd uitgenodigd, of ze niet vaak genoeg belden… ze niet van je hielden.

---

Die veronderstelling, die meteen ook zijn conclusie was, maakte hem ongelukkig en ons nog meer.

Hij heeft, denk ik, nooit echt begrepen, welk een ongelofelijke druk hij überhaupt op ons legde om aan die, voor ons, totaal onzinnige eis te voldoen.

Een frappant voorbeeld, maar hoe vaak maken we zelf nog veronderstellingen? Mijn baas heeft me vanmorgen geen goede morgen gezegd, er is iets. Waarom antwoord jij niet op mijn mail, heb ik iets verkeerd gezegd? Mijn partner loopt met een donderwolk boven zijn hoofd, het zal wel weer aan mij liggen. Ik heb nog geen antwoord gekregen op mijn voorstel, het is niet goed genoeg.

Welke veronderstelling komt bij jou nog makkelijk als een duiveltje uit een doosje? En … stel je ze nog wel eens in vraag?

Sjamaancoach-InfoSpirator