Beste lezer, is het voor jou ook zo lastig om je hoofd op stand-by te zetten?
Dat is helemaal niet raar, want de wereld om ons heen is volledig ingericht om te leven vanuit het hoofd. Het continu maar bezig te houden, zodat we vergeten wat we hier werkelijk op aarde komen doen. Alle input die je dagelijks krijgt en die je zelf ook zoekt, want wat zou er gebeuren als je eens niets deed, maakt dat ons hoofd flink op hol kan slaan. Alle data, alle geluiden die de hele dag door en op de gekste momenten naar binnen gepompt worden, maken dat we het gevoel hebben dat er helemaal geen ruimte meer is. Hoe vaak hoor ik niet: ‘mijn hoofd zit vol, er kan niks meer bij!’. Er is geen tijd om te verwerken. Zelfs ’s nachts niet meer. Er is te weinig ruimte voor ons langetermijngeheugen, nu de hectiek van vandaag vooral is gestoeld op Kortetermijngeheugen.
Het scrollen, swipen, liken en switchen vindt niet alleen op de digitale snelweg plaats. Daar is het waarschijnlijk wel begonnen, maar nu dringt het door tot op de snelweg van jouw en mijn ZIJN.
Wij gaan atijd maar door, het moet altijd vooruitgaan en liefst snel, terwijl ik merk hoe onze paarden me zo laten stilstaan, mij en eenieder die ermee werkt, nodigen ze uit om stil te staan. Ze zetten je niet stil, maar ze nodigen je uit om dat wat stil is op te merken en te zien als iets van jou zelf wat al eigenlijk steeds aanwezig is, maar wat waar je steeds aan voorbijloopt.
Wat als we eens zouden stoppen met hollen en stil zouden staan of zitten?
Gewoon midden in de kamer, op straat, of waar je werkt?
Het kost je niks dan wat moed en realisatie.
Realiseer je je waar je mee bezig bent?
Is dit wat jij beoogde toen je klein was, toen je tekeningen maakte in de meest waanzinnige kleuren en met plezier, zonder schroom buiten de lijntjes kleurde?
Toen je nog dingen deed waar je helemaal in ‘op ging’?
Moet je echt wachten tot een wetenschapper je de raad geeft, hoor: ‘een mandaat’ bezorgt, om je overprikkelde hersenen de tijd te geven om te kalmeren of om je batterijen weer op te laden, via meditatie, yoga, mindfulness, Tai-chi, Qigong, Pilates…?
Je gaat me hier niet horen zeggen dat ik tegen yoga, mindfulness, QiGong, Pilates enz… ben.
Integendeel, evidencebased onderzoek heeft immers uitgewezen dat al deze so-called ‘nieuwe’ aanpakken die de ongelukkige mens tenminste niet als ziek of abnormaal beschouwen, nuttig kunnen zijn.
Maar… ik heb wel een paar bedenkingen: In bedrijven merk ik bijvoorbeeld op dat men mindfulness en meditatie durft misbruiken als een trucje om ervoor te zorgen dat de werknemer nog beter zou presteren. Bij bedrijfscrisissen, zie ik dat het net deze cursussen zijn die meteen wegvallen. Vreemd toch, je zou zeggen dat ze net dan noodzakelijk zijn… Kortom, men schiet weleens het doel voorbij.
Bovendien zal het u lezer, ook niet ontgaan zijn dat we tegenwoordig best wat centjes mogen neertellen voor al deze cursussen die tenslotte en dat vergeten we soms wel eens, opnieuw aankoppelen op eeuwenoude kennis.
Mijn gevoel is dat wanneer deze benadering(en) om tot ‘stilte’ te komen een vorm van behandeling wordt, ‘het toelaten van tijd’ en ‘de stilte’ sterk aan kracht verliezen.
Toen Tuiavii, het Zuidzee-opperhoofd van een Polynesische stam in 1920 Europa bezocht, noteerde hij in zijn logboek wat hij gezien, gehoord, geroken en gevoeld had om het later in de vorm van redevoeringen met zijn landgenoten te delen. Deze redevoeringen zijn later op schrift gezet om ons Papalagi’s (blanken) en verlichten te laten vernemen, hoe de ogen van de mens die nog nauw verbonden is met de natuur, ons en onze cultuur beschouwt. Met zijn ogen zien we ons vanuit een standpunt, waar wijzelf nog amper bij kunnen komen. En ja, lieve lezer, je leest het goed… wat hij beschijft, speelt zich af in 1920. Waar staan wij vandaag?
Fragment ‘De Papalagi heeft geen tijd’ uit ‘De Papalagi’
De redevoeringen van het Zuidzee-opperhoofd TUIAVII uit Tiavea
Wat doet de Papalagi met zijn tijd? Ik ben daar nooit helemaal achter gekomen, hoewel hij steeds woorden en gebaren maakt, alsof de grote Geest hem op een gesprek uitgenodigd heeft. Ik geloof dat de tijd hem ontsnapt als een slang uit een natte hand, juist omdat hij hem teveel vasthoudt. Hij laat de tijd niet tot zich komen. Altijd jaagt hij hem met uitgestrekte handen na, hij gunt hem de rust niet zich uit te strekken in de zon. Altijd moet hij hem vlak bij zich hebben en hij moet zingen en iets vertellen. Maar de tijd is stil en vreedzaam en heeft de rust lief en ligt graag stil op de mat. De Papalagi heeft de tijd niet herkend, hij begrijpt hem niet en daarom mishandelt hij hem met zijn ruwe gebruiken. Wij moeten de arme, verdwaasde Papalagi van zijn waandenkbeelden bevrijden, wij moeten hem zijn tijd teruggeven. Wij moeten zijn kleine ronde tijdmachine stukslaan en hem verkondigen dat er tussen zonsopgang en zonsondergang veel meer tijd is dan een mens gebruiken kan.
Beste lezer, laat ons ‘back to basis’ gaan en opnieuw kiezen voor de meest eenvoudige oplossing die voor eenieder van ons haalbaar is: laten we geregeld stilstaan in het dagelijkse bestaan. Af en toe achterover zitten, niks doen, geen plan hebben , alleen maar ZIJN,
ÉÉN ZIJN MET DE STILTE EN DE TIJD, of in vrije hertaling van de woorden van Dirk Dawachter: ‘…Daar wil ik wel nog steeds een Bongobon voor, voor een klein gelukje, eentje om in mijn eigen tuin te mogen zitten’.
Zaterdag 25 november 2023
Ik wens ieder van jullie dit weekend een vervullend stiltemoment toe.
Comments