Lieve lezer, het nu volgend artikel was voor mij, de voorbije week, een
eye-opener. Ik vroeg me al een tijdje af, waarom toch er, in een klein landje als België, zoveel weerstand kon ontstaan tegen haast iedere besllssing die ertoe moest leiden om Covid19 in te dijken. Waarom loopt alles toch zo moeilijk en zijn de wetenschappers, de overheid, de politiek, de economie … EN ook de burgers van mijn vaderland ontevreden over de gang van zaken in Coronatijd? Wie is er eigenlijk nog happy en zo ja, waarmee?
Is het ons geschiedkundig verleden van verdrukking?, polderen wij Belgen per definitie ‘achteraf’, als er een conflict is losgebarsten? Kan je in België pas je mond openen, als je je kennis van zaken kan laten blijken, of verkopen en houden we anders gewoon onze mond tot de emmer overloopt? Voelen we ons hoedanook bedreigd door onzekere of onbekende situaties of zijn we, zeg maar, als land, een soort mannelijk conflict-model met wapenstilstand tot gevolg? Met andere woorden, zijn we niet zo sterk in wederzijds-vertrouwen?
Immers wat is een ‘wapenstilstand’ of ‘staakt-het-vuren’?
Het is een officieel, tussen oorlogvoerende partijen, afgesproken onderbreking van oorlogshandelingen.
Maar, men stelt alleen maar een verdrag op om er zeker van te zijn dat de tegenpartij zich aan de afspraken houdt.
En toen… las ik, het nu volgende artikel, over hoe een land als Uruguay met Corona was om gegaan… En ik begreep. Jij ook?
Uruguay bedwong het coronavirus zonder verplichte lockdown.
Andere landen kunnen daarvan leren, schrijven S. Pelin Berkmen en Natasha Che van het Internationaal Monetair Fonds (IMF). ‘
Deze fragmenten komen uit een inspirerend artikel in mo.be dat je volledig kan lezen op https://www.mo.be/nieuwsbrief ,… deze site is een aanrader om op in te schrijven. Overtuig jezelf.
Terwijl het virus nog steeds grote schade aanricht op het continent, bestaat het dagelijkse aantal nieuwe gevallen in Uruguay sinds mei meestal uit niet meer dan één cijfer,
Het meest verrassende is dat Uruguay dit heeft bereikt zonder zijn toevlucht te nemen tot een verplichte lockdown, ook al is dit het Latijns-Amerikaanse land met het hoogste percentage 65-plussers, de leeftijdsgroep met het hoogste risico.
Waarom is het land er tot nu toe in geslaagd de epidemie in te dammen?
En wat kunnen andere landen van die ervaring leren?
Vanaf het begin nam Uruguay de dreiging van covid-19 zeer serieus. Toen de eerste vier geïmporteerde gevallen werden bevestigd (op 13 maart), kondigde de regering, die toen nog maar twee weken aan het macht was, de gezondheidsnoodtoestand af. Ze annuleerde openbare evenementen, sloot gedeeltelijk de grenzen en voerde een verplichte quarantaine in voor reizigers uit landen met een hoog infectieniveau.
De volgende dag werd een sensibiliseringscampagne gelanceerd over goede
gezondheids-praktijken en hygiëne. Een presidentieel decreet beval de opschorting van de lessen en de sluiting van grote winkelcentra.
De Uruguayaanse regering riep een adviesgroep van wetenschappers bijeen, geleid door ‘medische topexperts’ en coördineerde haar acties met de particuliere sector.
De snelheid van de genomen maatregelen, het juiste wetenschappelijk advies bij de besluitvorming en het gebruik van innovatieve technologieën waren de drie centrale kenmerken van de Uruguayaanse aanpak.
Het land begon al vroeg met grootschalige tests en creëerde zijn eigen diagnostische tests en technologieën voor contactonderzoek. Door de nauwgezette monitoring van zones met infectiehaarden werd de vroegtijdige opsporing van virusverspreiding en de isolatie vergemakkelijkt.
Uruguay heeft nog steeds een hoog testpercentage in Latijns-Amerika, ondanks het feit dat het besmettingspercentage een van de laagste is. Preventieve maatregelen, zoals het gebruik van mondmaskers, werden er eerder toegepast dan elders in de regio. Een belangrijk besluit van de nieuwe regering was de uitbreiding van de ziekte-uitkering tot alle 65-plussers in de particuliere sector, zodat ze thuis konden blijven.
De overheid publiceert dagelijks nieuws en gebruikt mobiele apps, chatboxes en sociale media om de bevolking goed te informeren over de pandemie.
Het hoge niveau van sociale cohesie en het vertrouwen in de
regering zorgden voor brede steun voor inperkingsmaatregelen.
Het vergrootte de doeltreffendheid van openbare campagnes die mensen aanmoedigden om thuis te werken en bedrijven om de deuren te sluiten.
Hoewel de meeste maatregelen niet verplicht waren, kwamen tal van ondernemersorganisaties en vakbonden vrijwillig overeen om de activiteiten in sectoren als de bouw en de detailhandel tijdelijk stop te zetten.
Zelfs de toeristische sector deed mee aan de sensibiliseringscampagne,
tegen zijn eigen belangen in. Een van de belangrijkste verenigingen in de sector riep op om tijdens de paasweek in april thuis te blijven.
De regering nam verschillende economische maatregelen, onder meer de oprichting bij wet van het Coronavirusfonds, dat op transparante wijze begrotingsmiddelen aan de aanpak van de gezondheidsnoodtoestand toewijst en daarover rapporteert. Daardoor houdt men controle en legt men verantwoording af over waar en hoe geld wordt uitgegeven.
De oprichting van dit fonds, gedeeltelijk gefinancierd door het tijdelijk verlagen van de lonen van de president, ministers en best betaalde ambtenaren, kreeg de steun van alle politieke partijen en werd unaniem in het parlement goedgekeurd.
Concluderend kunnen we stellen dat het geheim van het Uruguayaanse succes helemaal geen geheim is. Het land plukt de vruchten van een langdurige institutionele inspanning en de nadruk op welvaartseconomie, sociale cohesie en individuele vrijheid met sociale verantwoordelijkheid.
Door de sterke democratische traditie van Uruguay vertrouwden de burgers de richtlijnen en aanbevelingen van het volksgezondheidsbeleid. Dat leidde tot een zeer hoge naleving van de vrijwillige quarantaine en van de sociale afstandsmaatregelen.
Door de snelle, transparante, inclusieve en wetenschappelijk onderbouwde reactie van de regering konden de Uruguayaanse ouders opgelucht hun kinderen weer naar school sturen.
Op 29 juni keerden in de Uruguayaanse hoofdstad Montevideo ongeveer 250.000 leerlingen terug naar school, een mijlpaal in de terugkeer naar het normale leven na COVID-19. Voor de meeste andere Latijns-Amerikaanse landen blijft die terugkeer een verre droom.
Met dank aan de inspiratoren van Mo.be, van S. Pelin Berkmen, IMF hoofd van de missie voor Uruguay en Natasha Che, econome voor Paraguay en Uruguay.
Infospirator