top of page

LUIHEID LOONT EN WERKEN KOST ENERGIE


Luiheid is de lifestyle om zuiniger om te gaan met je energie.

In ons rijtje van zes van de achtentwintig krachtdieren waarover we zouden kunnen praten, stel ik je nu het krachtdier voor dat me in het westen van het 2e chakra een medicijn heeft meegegeven dat mijn visie op hoe ik mijn tijd gebruikte heeft in vraag gesteld.

Ik stel u voor: ‘De buizerd’

 

Even misschien toch wat over het tweede van de zeven basischakra’s: ‘het sacraal chakra’, dat in het Innerlijk sjamanisme huist in het westen. Dit chakra ontwikkelt zich voornamelijk van ons 7e tot 13e levensjaar. Ons eerste chakra is gefocust op alle aardse zaken en dit chakra gaat meer over de gevoelswereld. We worden ons bewust van emoties die we voelen en die we leren te uiten.

In dit chakra ligt de verbinding met jezelf en met de anderen. Je gaat je betrokken voelen bij anderen en je stapt meer en meer in het gevoel van ‘mens zijn’. Ook onze creativiteit sensualiteit en seksualiteit gaat steeds meer stromen in deze fase. Maar ook de emoties van overgebleven energieën van voorouders huizen hier en kunnen ons nog parten spelen.

Als dit chakra goed ontwikkelt en actief is, weet je wat je wilt en je kunt je gevoelens zonder moeite uiten. Ook zit je lekker in je vel. Deze uitdrukking kan je dus heel letterlijk nemen. Lekker in je vel zitten, betekent dus: ‘dat jouw energie lekker in jouw lichaam zit’.

 

Daar waar we in het Zuiden onze nieuwe ideeën mochten uitleven als een Goddelijk Kind in het element WATER, gaan we nu naar het Westen met het element AARDE: Hier geldt slechts één vraag: ‘Komt je nieuw idee, je nieuw project, je nieuwe actie die je wil van start zien gaan… van binnen-uit?’ De aarde vraagt om helderheid en eerlijkheid: Is bijvoorbeeld je project voor jezelf of voor je bedrijf echt iets wat van binnenuit komt, of gaat het om ego, cultuur, status, ambitie, macht, enz.

 

Het is vaak de meest vervelende vraag die je als bedrijfscoach kan stellen in een vergadering van ambiteuse, gepassioneerde mederwerkers die zo trots zijn als pauwen op hun nieuw idee dat ze willen lanceren. Hoe vervelend kan het dan, in dat stadium zijn, als iemand zegt:  Nog even ‘Back to basic. Hebben wij als bedrijf dit project ‘nodig’, past het in onze cultuur, vloeit het voort uit onze core business, is het ecologisch verantwoord, is het duurzaam?’.

 

Het krachtdier dat je in dit chakra in het Westen ontmoet, zet je met je beide voetjes op de grond als je, bijvoorbeeld zoals ik, jezelf durft voorbij lopen in DOEN en to do-lijstjes. Er is een tijd geweest dat ik stom verbaasd op kon kijken als iemand me een ‘workaholic’ noemde. Maar het was wel zo, dat ik het gevoel had dat ik nooit genoeg tijd had en altijd aan het werk was? Vrije tijd had ik niet nodig en sociale contacten waren er als ze er nog even bij konden, want ik hield van mijn werk, dus…

Maar wat was… of is dan soms nog de reden dat ik het gevoel heb dat ik altijd moet werken, alsof ik daarvoor geboren bent. Allicht heb ik naar mijn ouders en voorouders gekeken en geluisterd en kreeg ik gratis de overtuigingen mee dat wie niet werkt, lui is en dat je je hemel moet ‘verdienen’… dat je pas iemand kan worden als je hard werkt… dat ‘lui’ gelijk is aan fout en dus ‘not done’… en zo zijn er nog wel een paar andereren die ik me herinner. Jij ook lieve lezer?

 

Maar daarnaast merkte ik met de tijd ook dat perfectionisme of onzekerheid deel uitmaakten van de workaholic. Je wilt alles perfect doen en geeft dan ook nooit op totdat het perfect is. Maar wat een illusie is dat?!… ‘perfect’? Wanneer is iets perfect? Wie bepaalt wanneer het ‘perfect’is. Het is een lat die je steeds verlegt, zonder het licht aan het eind van de tunnel te zien. Workaholics zo merkte ik stilaan op, zijn ook vaak behoorlijk ambitieus en kunnen een sterke drang hebben om te presteren, wat uiteindelijk ten koste gaat van hun persoonlijke leven en welzijn​​.

Welnu, zo stond ik in leven en werk, levend vanuit de illusie dat dit alles ‘gewoon’ te maken had met het feit dat ik ‘graag werkte’ en van mijn werk hield… waardoor ‘werken’ voor mij niet werken was. De rest van het verhaal leek niet op mezelf betrekbaar te zijn.

 

En dan… komt er in het 2e chakra een buizerd je leven binnen. Een volwassen buizerd brengt meer dan negentig procent van zijn tijd al zittend door. Hij zit op een paaltje in het veld als je op je wandeling vertrekt en hij zit daar nog steeds als je terugkeert. Waar wij wonen in Frankrijk aan de rand van een vallei, zie je ze op thermiek vliegen. Nu ja, vliegen is een groot woord. Ze wachten tot de warme lucht stijgt boven de asfalt of de verhogingen in het veld. Ze ‘flappen’ zo weinig mogelijk met hun vleugels tot ze ze kunnen spreiden om zich op thermiek naar boven te laten dragen. Ze ‘zweven’ en gebruiken de  lucht als gratis vervoermiddel, terwijl ze luid miauwend  laten horen dat zij er de baas zijn. Buizerd is ook een snelwegroofvogel, die dol is op roadpizza’s en of een duif nu van ouderdom of door een auto sterft… de buizerd vindt hem net zo lekker. Op muizen wordt niet gejaagd, te vermoeiend. Buizerd wacht gewoon tot ze vlakbij langskomen, wat natuurlijk heel goed mogelijk is in zijn habitat. En zelfs dan nog beperkt de hele jacht-actie zich tot er, na een korte glijvlucht, of een onhandige duikeling op te springen. Zes muizen per dag levert een ‘happy buizerd’ op. En is het een seizoen met weinig muizen, dan zijn er nog steeds de bermen van autostrades waar er ontelbare malse verkeersslachtoffers op consumptie wachten.

 

En toch, toch moet je buizerd niet onderschatten, want als hij in het voorjaar, als roofvogel zijn kroost ter wereld brengt kan hij best agressief uit de hoek komen. Jaarlijks haalt hij de krantenpagina’s omdat hij in het bos rennende  sportievelingen aanvalt. Met een opengeklauwd gezicht stuurt de vogel ze naar de dokter die meestal een paar hechtingen moet zetten want buizerdnagels zijn scherp. Het enig andere waarmee je buizerd ‘bijzonder’ actief kan krijgen is als iemand aan zijn eten komt. Als eten in het spel verschijnt, kan het er ook flink heftig aan toegaan. Bijvoorbeeld, wanneer andere buizerds zichzelf uitnodigen om mee aan te schuiven voor de lunch en ‘helemaal’ krikkel wordt buizerd als er een paar Zweedse of Noorse ‘economische buizerd-vluchtelingen’ in de winter denken dat buizerd zijn nest een hotelletje is. Dat kan leiden tot een stevige knokpartij waarbij onze slome buizerd een felle vechtmachine blijkt te zijn.

 

Mijn ontmoeting met buizerd kwam vreemd tot stand. Op een middag reed ik met mijn wagen over de veldweg, toen ik bijna ‘aan-gevlogen’ werd door een buizerd die pal voor mijn auto doorvloog, zo dichtbij dat ik dacht dat hij de voorruit zou raken…

Toen ik die avond terug naar huis reedt en het voorval al vergeten was, werd ik op onze donkere veldweg opnieuw verrast in een gelijkaardige scène… alleen was het nu in het donker toch wel stevig schrikken. De daaropvolgende avond vloog buizerd plots op vanuit onze grote notenboom, op het ogenblik dat ik eten voor de paarden in emmers deed en zelfs in het donker was ik verrast door de breedte van zijn vleugels.

 

Het was me nu wel duidelijk: ‘Wie had op zo korte tijd zo indringend mijn aandacht opgeëist?’ Toen ik de dag erna op zoek ging naar info over buizerd via boeken, internet en documentaires, bleef ik vrij onvervuld achter. Er was niet zo meteen iets wat echt aantikte. Nu, zoveel jaren later besef ik dat het wellicht mijn ‘allergie voor luiheid’ is geweest die me destijds tegenhield om echt contact te ‘willen en te kunnen’ maken.

 

Maar, als sjamaan vertrek je van DAT WAT IS en dus probeerde ik een paar dagen later toch contact te maken. Dat was compleet niet moeilijk. Buizerd was er meteen en keek me, tenminste zo voelde het voor mij aan, eerder meewarig aan. Projectie misschien, maar zo voelde het. Toen hij me liet voelen dat het toch jammer was dat onwetendheid de mens zo moe kon maken, ging ik al meteen in de fight. Ik vroeg hem of hij dan vond dat hij zoveel beter was, dat ik hem eigenlijk alleen maar kende als de vogel die overal op paaltjes ‘zat’… in het veld, langs de autostrade enz… een vogel die eigenlijk niet zo heel veel uitspookte. Het werd even stil.

 

Maar het antwoord kwam straight op me af:

‘De essentie zit erin’, vertelde buizerd me, ‘nu moet je ze alleen nog herkennen en erkennen.’

Ik breng inderdaad veel van mijn tijd al zittend door. Waarom?

Als ik zweef, dan merk je dat ik zweef? Waarom?

Ik maak me alleen druk als het echt nodig is? Waarom?

Je vindt me lui? Waarom?

 

Ik werd zo geconfronteerd met mijn vastgeroeste allergische reactie tegen ‘luiheid’ dat mijn eenzijdige negatieve connotatie van luiheid= foute boel en mag dus niet, me belette om een antwoord te kunnen geven op één van zijn vragen.

Buizerd maakte me duidelijk dat ik het een evidentie vond om altijd maar te werken, terwij hij het zag als een uitputting, een soort verdoeming, een eeuwigdurende straf, die men mij en ons, als mensheid had aangepraat.

 

Mijn nieuwsgierigheid haalde het van mijn afkeuring.

‘Wat wil je me dan leren’ vroeg ik.

Buizerd liet me toen weten dat hij me het medicijn zou leren dat ‘luiheid’ een lifestyle is om zuinig(er) om te gaan met mijn energie en dus met mijn leven.

Toen hij me ook nog vertelde dat niets mij echter zou beletten om, als IK het als noodzakelijk  ervaarde om eens hevig en duidelijk uit de hoek kon komen, dat ook kon doen… was ik helemaal in voor meer.

Buizerd nodigde me uit om voor een tijdje mijn doe-‘patroon’ los te laten en in functie van mijn leertraject, figuurlijk op een paaltje te gaan zitten en er te blijven zitten.

 

Zijn adviezen druppelden, ontmoeting per ontmoeting, binnen en zorgden ervoor dat ik stilaan kon aanvaarden dat er meer was dan ‘werken’, namelijk: ‘De wijsheid van Luiheid’ ontdekken. Dat het ook hier weer gaat over een gezonde balans vinden. De het managen van onze tijd, door ons moet gedaan worden en niet door de maatschappij, de economie, of de ratrace die we vaak zelf toelaten. Ik hoor wel eens vaker dat het met werk en kinderen en een huis bouwen niet makkelijk is om… en ik ga hier zeker niet vertellen dat dat niet waar is… maar waarom slagen we er dan vaak in onze vrije tijd zelfs niet in om ‘luier’om te gaan met onze energie? In welke mate is de loskoppeling tussen onze individuele tijdsbeleving die ons voedt en de klokbeleving die ons leeft, niet een vastgeroest patroon geworden? Voor wie er wat mee kan, dit is wat ik van buizerd mocht leren:

 

·      Niet moeilijk doen, waarom maken we alles altijd veel complexer dan het werkelijk is?

·      Wacht  het juiste moment af om dan over te gaan tot de juist gedoseerde actie. 

·      Luiheid loont en werken kost energie.

·      Je kan werken om te leven of leven om te werken. Maak je keuze.

·      Maak je alleen druk als het ECHT nodig is.

·      Luiheid is de lifestyle om zuiniger om te gaan met je energie.

 

En ten slotte vertelde hij me nog dit:

‘Jonge buizerds zullen veel tijd aan vliegen en jagen besteden omdat ze nog veel moeten leren. Een onervaren buizerd is vier keer zo lang actief met ‘flappen’ bij het zoeken naar eten. Zodra ze weten hoe ze met minimale inspanning hun maag kunnen vullen, neemt de lust om te vliegen af. Dat het wel moeite kost om een energiezuinige lifestyle te leren, blijkt uit het feit dat hooguit dertig procent  van de jongeren hun eerste winter overleeft.’

 

 

 Vrijdag 18 oktober 2024

 

Met dank aan buizerd en aan jou lezer, die nu misschien ook even wil stilstaan met je eigen balans tussen actie en rust, de balans tussen werk en privé, de wijsheid van een energiebezuinigende levensstijl… het verschil tussen lui zijn en de wijsheid van luiheid toepassen voor een goed leven.

De volgende blog is mijn krachtdier-gast: ‘De bever’ en die lost de zaken dan weer helemaal anders op… of toch niet?

 

Volgende week wordt een zelfzorg-week, maar nadien ben ik er weer.

 

Warme groet,

 

Infospirator

 

33 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


bottom of page