Deze week las ik een interessant artikel over Marinus Knoope,
Nederlands natuurkundige en schrijver van o.a., ‘Het creatiewiel’ en
‘De Ont-knoop-ing’. Beide boeken gaan over de avontuurlijke reis van droomwensen naar verwezelijking. Het dient vernoemd te worden: van het ‘Creatiewiel’ bestaat zelfs een kinderversie.
Wij leven in een tijd waar, zo lijkt het wel, de in de kiem gesmoorde ‘moeilijke’ emoties en gevoelens, hun plaats opnieuw sterker beginnen op te eisen.
In vroegere tijden werd ons geleerd ze dan te onderdrukken en dapper te zijn. Nu gaan we mediteren, doen we mindfulness, yoga, Qi-cong, kussens-meppen en andere methodes om, … wat precies te bereiken?
Hen te overwinnen, te meesteren, een plaats te geven, toe te laten er te zijn?…
Op zo’n moment is het voor mij altijd een verademing als ik ook eens een frisse (hoewel de man zeker niet meer zo jong is), andere kijk en visie op het thema kan lezen.
Volgens Marinus Knoope, hoef je niet BOVEN verstorende emoties uit te stijgen. Als je ze vanaf je jeugd zó kan benaderen dat ze samen met alle andere emoties kunnen opgroeien, evolueren en ‘volwassen’ worden, heb je er als volwassene, in ieder geval, minder last van.
Laat dit toch even een reflectie waard zijn voor ouders met opgroeiende kinderen. Kinderen worden, ook nu nog, heel jong al geleerd om
‘niet productieve emoties en gevoelens’ uit te bannen en niet te beleven. Ze worden van jongs af aan verdrongen naar de krochten van de ziel, wachtend op een moment om uit te breken, geprojecteerd te worden op partners of kinderen, of een tsunami te veroorzaken, en/of… te belanden op de bank van de psychiater of therapeut… enz.
Het is, als volwassene, best even wennen om emoties of gevoelens toe te laten die vaak worden bestempeld als ‘zwak, slecht, eng, zondig, of niet spiritueel…’ Maar als je er even serieus bij stilstaat, dan merk je dat het beleven van ‘afgekeurde’ of taboe-emoties en gevoelens niet alleen de deur naar de onderwereld opent, maar ook de deur naar verlichting.
De pijn die de meeste mensen ervaren, rond onverwerkte emoties of gevoelens, is niet zozeer de pijn van de emotie of het gevoel, maar de pijn van het verzet ertegen.
‘Pijn is niets anders dan verzet tegen wat is.’
Wanneer je dit verzet opgeeft, komen er enorme krachten vrij en worden je oorspronkelijke energie, vitaliteit en levenskracht weer wakker, waardoor je terug kan stromen, groeien, stralen.
Laat ons even proberen te kijken door de bril van Marinus Knoope, naar een aantal van onze, niet beursgenoteerde, emoties en gevoelens:
Angst, eenzaamheid, boosheid, verveling, verdriet, schuldgevoel…
Angst
Als je in de angst stapt en die beleeft, zonder oordeel, dan kan dat eigenlijk best ook ‘spannend’ zijn, zonder dat het ons naar beneden hoeft te halen.
Heb je er al eens bij stil gestaan dat er ook mensen zijn die 10€ betalen om in een achtbaan te kunnen stappen, hoge bergen beklimmen, of aan benji-springen gaan doen . Heb je al gemerkt hoe graag kinderen, jongens en meisjes, in bomen klimmen, of zoals ikzelf ooit, een snelle auto kopen om na te gaan of de ‘aangeleerde’ angst voor alles wat met snelheid te maken had, wel klopte, wel van mij kwam??
Conclusie: Het klopte niet, waardoor er een nieuw stuk wereld voor me open is gegaan.
Diegene die als kind ‘geleerd’ heeft om vooral -NIET- bang te zijn, is vaak voor de rest van zijn/haar leven ‘innerlijk’ bang, waardoor angst telkens op een dwangmatige manier,
‘OVER-wonnen’ dient te worden.
Omgekeerd zal diegene die geleerd heeft om ‘altijd’ bang te zijn voor alles en nog wat, ‘gevaarlijke’ dingen beginnen doen, omdat er geen ‘onderscheidingsvermogen’ is ontwikkeld en hij/zij wel de –INS-, maar niet de –OUTS- van angst heeft leren inschatten.
Eenzaamheid
Het toelaten van eenzaamheid maakt je vooral‘zelfstandig’. Meer nog:
Je kunt pas ECHT zelfstandig zijn als je kunt omgaan met het gevoel in de steek gelaten te worden. Hoe bangelijk lijkt die uitspraak de dag van vandaag?
De natuur leert ons bijvoorbeeld wel dat meerdere diersoorten zoals o.a. de adelaar zijn jongen, letterlijk uit het nest duwt, omdat ze op eigen vleugels zouden leren vliegen. De leeuwin laat haar welpen alleen omdat ze ’s nachts op zoek gaat naar voedsel voor haar familie. Bij mensen bestaan er dan meteen verschillende platforms om dit soort
‘wan-gedrag’ aan te klagen… dus blijven jongeren veel langer in het ouderlijke huis wonen, waar mamsie blijft zorgen voor hun was, plas, eten en er geen zorg is om een eigen inkomen te verwerven.
Wanneer worden jongeren dan ECHT zelfstandig genoeg om op eigen benen te staan?
Straffe uitspraak? Maar wel de moeite om eens durven over na te denken.
Zaterdag 26 december 2020
Met dank aan mijn inspirators: Marinus Knoope en Tijn Touber.
Morgen, lieve lezer, gaan we nog even kijken naar boosheid, verveling, verdriet en schuldgevoel en we hebben het over onze kans om ‘supergeleiders’ te worden in 2021.
Infospirator