Het leven verloopt zelden precies zoals we willen dat het zou lopen.
En als ik er zo over nadenk, is dat ook volkomen logisch.
De reikwijdte van het leven is ‘universeel’, terwijl onze scope dat NIET is. Logisch dus dat wij de gebeurtenissen in het leven niet onder controle ‘kunnen’ houden.
Het universum bestaat al 13,8 miljard jaar en de processen die de stroom van leven om ons heen bepalen, zijn niet begonnen toen we werden geboren en zullen ook niet eindigen wanneer we sterven.
Wat zich op een bepaald moment door ons manifesteert, is eigenlijk iets heel bijzonders. Het is, als het ware, het eindresultaat van alle krachten die al miljarden jaren met elkaar samenwerken.
Jij en ik, zijn zelfs nog niet verantwoordelijk voor zelfs de kleinste fractie van wat zich om ons heen ontvouwt.
En toch … lopen we constant rond en proberen we te controleren en te bepalen wat er in ons leven zal gebeuren. Geen wonder dat er zich zoveel spanning, zorgelijkheid en angst genesteld heeft in het wezen van de mens. Ieder van ons gelooft eigenlijk dat de dingen moeten zijn zoals we ze willen, in plaats van het natuurlijke resultaat te zijn van alle krachten van de schepping.
Elke dag geven we voorrang aan de gedachten van onze geest, boven de realiteit die zich aan ons manifesteert. We zeggen regelmatig dingen als: ‘Het gaat vandaag toch zeker niet regenen, we gaan BBQ’-en, of
‘Het wordt hoog tijd dat ik opslag krijg, ik kan het geld goed gebruiken.’
Ik ga hier natuurlijk niet beweren dat deze gewaagde beweringen over wat wel en niet zou moeten gebeuren, gebaseerd zijn op wetenschappelijk bewijs. Neen, ze zijn uitsluitend gebaseerd op persoonlijke voorkeuren die in ons opkomen.
Zonder het te beseffen, doen we dat met bijna alles in ons leven.
Het is alsof we echt geloven dat de wereld om ons heen zich moet realiseren, in overeenstemming met onze eigen voorkeuren en antipathieën. Als dat niet het geval is, vinden we dat er zeker iets heel erg mis is. Of het leven is tegen ons, we verdienen het niet, het is gewoon altijd hetzelfde liedje als wij eens een keer iets verlangen of het moet dringend veranderen …
Eigenlijk is dit een extreem moeilijke manier van IN het leven staan en het is o.a. de reden dat we vaak opboksen tegen het gevoel dat het leven een worsteling is.
Er komt plots een vergelijking in me op, die dit misschien nog helderder kan maken. Als kind heb ik lang gedacht dat ademen geen automatisch proces was. Ik was ervan overtuigd dat indien ik niet ‘bewust’ ademde, met andere woorden, geen controle nam over het mechanisme van het in en uitademen, het hele systeem niet zou blijven doorgaan en ik dus niet zou blijven leven. Ik kwam er zelfs niet toe om aan de volwassenen te vragen of dat zo was omdat ik er zeker van was dat zij dat proces van bewust in en uitademen ook zelf aan de gang hielden. Geen wonder dat ik een bijzonder slechte slaper was die constant vocht tegen het in slaap vallen. Het idee alleen al …
Uiteindelijk weet ik niet meer hoe dit dan aan het licht gekomen is, maar ik weet wel dat ik vandaag, als volwassene, nog altijd met ontzag kan luisteren naar het ‘zelfsturend’ proces van mijn ademhaling. Heel soms betrap ik me er nog op dat ik tegen mijn organische ademhaling in ga, maar dan voel ik meteen hoeveel energie ik op dat moment, nutteloos, verspil. Het zal je dan zeker ook niet verbazen als ik vertel dat ik, destijds, voor een meditatievorm heb gekozen die gebaseerd was op de ademhaling en pas later aan de slag ben gegaan met een mantra.
Maar anderzijds is het natuurlijk ook waar dat we niet machteloos zijn, als het gaat om de gebeurtenissen om ons heen. We zijn begiftigd met
‘de kracht van de wil’. Van diep binnenin, kunnen we sterk verlangen hoe we willen dat iets zal worden en we kunnen de kracht van onze mind, ons hart en ons lichaam inzetten in een poging om ons verlangen met de buitenwereld, in overeenstemming te brengen.
Maar … dit plaatst ons in een constante strijd van ‘onze’ weg versus de manier waarop het zou zijn, zonder onze tussenkomst.
Deze strijd tussen onze individuele wil en de realiteit van het leven dat zich aan ons ontvouwt, verbruikt uiteindelijk heel veel van onze levensenergie.
Winnen we de strijd, dan zijn we gelukkig en ontspannen. Doen we dat niet, dan zijn we van ons stuk gebracht, in de war, verontrust, geschokt en gestrest. Omdat de meesten van ons zich alleen goed voelen als de dingen onze kant op komen, proberen we constant alles in ons leven te beheersen. De vraag is: ‘Moet het zo zijn?’
Er zijn zoveel aanwijzingen dat het leven het op zichzelf best goed doet. De planeten blijven in een baan om de aarde, kleine zaadjes groeien uit tot gigantische bomen, weerpatronen hebben bossen over de hele wereld miljoenen jaren lang bewaterd en een enkele bevruchte cel groeit uit tot een prachtige baby. We doen geen van deze dingen als bewuste wilsdaden. Ze worden allemaal gedaan door de onbegrijpelijke perfectie van het leven zelf.
Al deze verbazingwekkende gebeurtenissen, en nog veel meer, worden uitgevoerd door levenskrachten die al miljarden jaren bestaan, precies dezelfde levenskrachten waar wij ons dagelijks met onze wil tegen verzetten.
Als de natuurlijke ontplooiing van het levensproces het hele universum kan creëren en verzorgen, is het dan echt redelijk voor ons om aan te nemen dat er niets goeds zal gebeuren tenzij we het daartoe dwingen?
Als het leven, het DNA-molecuul zelfstandig kan realiseren, om nog maar te zwijgen van het creëren van het menselijk brein, HOE kunnen we dan voelen dat we alles zelf moeten controleren?
Er moet een andere, wijzere manier zijn om het leven te benaderen.
Wat zou er bijvoorbeeld gebeuren als we de levensstroom zouden respecteren en onze vrije wil zouden gebruiken om deel te nemen aan wat zich ontvouwt, in plaats van ertegen te vechten?
Wat zou de kwaliteit van het leven zijn dat zich dan ontvouwt?
Graag, hoor ik wat van je lieve lezer … Heb je hier ervaring mee?
Vind je dit te gek om door te vertellen of … wil je het net delen.
Alles is goed. Ik hou van diversiteit. Tot lezens,
25 juli 2020
Infospirator
Keigoed, Riet !
En weer meer dan welkom 🙏
Het blijft een moeilijke...dat evenwicht tussen ‘willen’ en ‘meegaan op de stroom’.
Ook het ‘zien’ ( of voelen, of...) van die stroom is niet altijd evident.
Maar dat het dan makkelijker en meer vanzelf zou gaan, daar ben ik wel van overtuigd. Áls ik al eens niet tegenstribbel voelt het licht en vloeiend. Maar o zo snel getriggerd...