In het afgelopen jaar heb ik meer mensen ontmoet die wakker worden voor de roeping van hun ziel dan ooit tevoren. Het lijkt erop dat het aantal mensen dat de roep van de ziel hoort, snel toeneemt. Klinkt dit ook jou bekend in de oren, weet dan dat je ECHT niet alleen bent, ook al denk je dat misschien wel. Weet dat je niet gek bent, niet verwend, dom of wispelturig om in deze tijd van chaos een keuze voor je roeping te maken. In tegenstelling tot de maatschappelijke angst-visie op verandering in tijden van chaos, is een tijd van chaos net een geweldige tijd om nieuwe ruimte te scheppen om je roeping, welke die ook weze, in je leven te integreren. Een pad ontstaat immers door erop te lopen.
Wij mensen gaan door met ons leven totdat... boem. Het gebeurt.
We zien een film, kunnen plots een diepe band voelen met een personage in een boek, we hebben een onverwacht gesprek, er is een droom die onze aandacht trekt, of we ontmoeten een willekeurig iemand, die zonder aarzelen zijn roeping volgt en dan wordt plots de lucifer aangestoken.
Zo’n uitwisseling raakt je omdat het een nieuw gevoel in je opwekt; een gevoel dat niet in woorden kan worden uitgelegd. Mijn ervaring is dat dit gevoel een hele reeks vragen oproept die allemaal kunnen worden teruggebracht tot de sterkste vraag: ‘Wat doe ik?!’
Je hebt een tijdlang op een bepaalde manier geleefd en deze uitwisseling kan je plots wakker schudden en je diep van binnen doen beseffen dat die manier van in het leven staan, je gewoonweg niet langer dient. Dat je het hebt gehad met die manier van je steeds weer aanpassen aan toestanden, visies, opdrachten, gedachtengoed dat niet overeen komt met je eigen waarden. Het kan voelen alsof je een grote verandering in je leven moet maken - of meer - omdat het de enige oplossing is. Je weet niet zeker hoe je dit moet doen, hoe lang het zal duren, of wat er achter deze verandering zal liggen. Je weet alleen dat je niet langer kan blijven waar je nu bent. En dat is, al naargelang je het bekijkt: het breekpunt of het keerpunt.
Het punt waar we kiezen om, ogenschijnlijk, één ding in ons leven te veranderen, maar in de cirkel van het leven verandert er nooit maar één ding. Alles verandert. Als er één schakel in de ketting verandert, verandert de hele ketting. Of zoals Bram Vemeulen het zo ontmantelend mooi uitdrukte: ‘Ik heb een steen verlegd in een rivier op aare. Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten, ik leverde ’t bewijs van mijn bestaan. Omdat, door het verleggen van die eene steen de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.’ We stellen ons open voor een stukje verandering en in die nieuwe ruimte stroomt het licht naar binnen.
Dat licht bevat nieuwe wegen, nieuwe manieren van zijn, nieuwe verhalen en een besef van de oneindige mogelijkheden die er altijd al waren, maar niet meer werden gezien.
De paarden waarmee ik zo graag werk, zijn ook gevoelig voor het ontkennen van ‘de eindigheid’ door een coachée die in de piste met hen werkt. Wanneer iets zijn bestemming heeft bereikt en toch wordt voortgezet, een relatie, een niet genomen verlies van een dierbare, maar ook een team of een einde van een project of product-marktcombinatie.
Bij de paarden komt dat in conflict met hun ervaring die ze de voorbije vijfenzestig miljoen jaar hebben opgedaan, namelijk dat de overleving van de groep afhangt van de harmonie van ieder groepslid. Zoals al in een eerdere blog vermeld, is dat de basis waarom zij in actie komen op het ogenblik dat zij ‘disharmonie’ ervaren in hun paardenkudde, maar net zo in de kudde die zij samen vormen met een tweevoeter.
Aan het gedrag van de paarden is dan te zien dat ze zich letterlijk uit de sessie terugtrekken. Soms fysiek, soms innerlijk. Wat er ook nog gedaan wordt aan interventies in de piste, er is geen respons bij de paarden.
Het energieniveau is dan in regel laag.
Dit doet me denken aan één van de opstellingen die Ruud Knaapen beschrijft in zijn boek: ‘’Coachen met paarden’, de wijsheid van de kudde.
‘Ik weet niet hoe ik moet weggaan, of ik nog iets moet doen’ zegt een man van in de zestig. Hij vertelt in het intakegesprek dat hij niet meer weet of hij moet stoppen met werken, of hij nog iets kan betekenen…
De coach vraagt hem om de piste in te gaan om samen te kijken wat er gebeurt. De man loopt de piste in, langs het paard. Het paard blijft staan zonder enige respons. De enige reactie die waar te nemen is, is dat het paard zichzelf nog verder vast lijkt te zetten in zijn positie. Het paard staat uit de bak gericht, het hoofd laag en lijkt in beweging te willen komen, maar kan niet bewegen.
De man is langzaam dichterbij gekomen en staat bij de schouder van het paard. Ze kijken in dezelfde richting. De coach zegt: ‘Ik weet niet waar dit over gaat, maar mag ik je een suggestie doen in de vorm van een zin die je uit mag spreken?’ de man knikt.
‘Zeg tegen datgene waar het paard nu voor staat: ‘Dankjewel”. De man kijkt de coach niet-begrijpend aan, maar spreekt de voorgelegde zin uit.
Zijn gezicht verkleurt.
‘Zeg nu maar: En nu laat ik je gaan.’
Hij knikt, lijkt nu te weten waarover het gaat en spreekt de zin uit. Daarna loopt het paard heel langzaam van hem weg. De sessie wordt afgesloten.
In het nagesprek geeft de man aan dat het voor hem duidelijk is dat zijn vraag eigenlijk helemaal niet gaat over zijn vertrek bij de organisatie. Hij staat voor een heel andere opgave: zijn zieke partner voor wie hij lang de zorg heeft gehad, toestemming geven om te gaan. Zijn dilemma rondom zijn afscheid bij zijn werkgever was voor hem makkelijker onder ogen te zien dat het dilemma waar het hier echt om ging.
De uitnodiging is daar om respectievelijk: het einde werkelijk in de ogen te kijken, afscheid te nemen, respectvol een project te beëindigen..
De levensenergie zoekt een andere vorm, maar wordt als het ware verhinderd om zich uit te drukken doordat de coachée gericht blijft op een vorm die geen levenskracht meer heeft. Eindigheid wil kennelijk ook erkend en gezien worden. Vaak levert de erkenning van eindigheid juist vitaliteit op. Dat is wat we terugzien in de reactie van het paard: er is weer toegang tot vitaliteit, tot beweging.
Als dit verhaal met jou resoneert of als je een soortgelijke situatie hebt meegemaakt, weet dan dat je, ten eerste niet alleen bent! Er zijn meer en meer mensen die de roep voelen, net als jij. En ten tweede, vergeet niet dat het nu een geweldige tijd is om nieuwe ruimte te scheppen voor je roeping om die in je leven te integreren op jouw manier en op jouw tempo.
Laat ons eindigen met deze wijze bedenking van Toon Hermans:
‘De natuurlijke vonken hebben meer kracht dan de bedachte dingen’.
Zaterdag 12 november 2022
Met dank aan mijn leraar, Ruud Knaapen, maar ook aan mijn klanten en lezers, die er altijd weer voor zorgen dat ik een vinger aan de pols van het leven blijf houden.
Practical Shaman
Infospirator