Bevers zijn de doeners van het dierenrijk.
Het zijn meesterbouwers. Ze kunnen bomen verplaatsen, dammen bouwen en in hun burchten scheppen ze ingewikkelde kanalenstelsels. Ze zijn voortdurend aan de slag om hun dammen en burchten in een goede staat te houden.
Een in het wild levende bever, wordt hooguit twaalf jaar oud. Hij heeft voortanden die niet alleen groot zijn, maar ook altijd blijven doorgroeien en… ze zijn knaloranje. Omdat tekenaars deze kleur vaak niet zo fris vinden, geven ze de bever stralend witte tanden. Een kleine vervorming van de werkelijkheid die ervoor zorgt dat bever met zijn knalwitte tanden pronkt op kinderpasta en kinderen… en volwassenen, ervan overtuigd zijn dat bever witte tanden heeft. Mooi voorbeeldje van hoe de mens de natuur en zijn bewoners graag naar zijn hand zet en het niet zo nauw neemt met de waarheid, het respect en de evenwaardigheid.
Op de voorkant van hun tanden zit een laagje glazuur dat extra sterk is vanwege de oranje stof die in het glazuur zit. De tanden slijten wel aan de achterkant, maar blijven steeds doorgroeien. Het verlies van deze voortanden legt een zware hypotheek op de overleving van de bever. Voor het overige is hij een voortreffelijke zwemmer die ervoor uitgerust is om tot vijftien minuten aan één stuk onder water te blijven. Interessant om te weten is nog dat het vellen van bij voorkeur populieren of espen niet individueel gebeurt, maar eerder via teamwork. Één bever rust uit en houdt de wacht, terwijl de anderen knagen. De bomen worden daarna vaak in de dam opgeslagen als voedselvoorraad voor de winter, want de bever doet geen winterslaap.
Mijn ontmoeting met bever kwam in het eerste chakra, het basischakra of wortelchakra in het Oosten. Even een kleine toelichting: Het basischakra is waar onze basiszekerheden in huizen. Vragen als: zijn we veilig?, hebben we eten en drinken?, hoe is onze huisvesting en hoe zijn onze financiën?, zijn te vinden in dit chakra. Wanneer er basiszekerheden niet goed zijn, zal er een verstoring te zien zijn in het basischakra.
Onze ontmoeting gebeurde in de windrichting: Oosten, wat in het Innerlijk Sjamanisme, de plek is waar, zoals ik dat noem: ‘De lucifer wordt aangestoken’. Met wat voor idee, gedachte, beslissing of project we ook gestart zijn in het zuiden van het Creatiewiel, waar we nog het Goddelijke speelse kind mochten zijn, om daarna in het Westen geconfronteerd te worden met de vraag: 'Is deze gedachte, dit idee, deze beslissing,dit project iets wat ‘van binnenuit’ komt en niet van status, ego, pronk en praal enz. Eens deze vraag beantwoord is, komen we terecht in het Noorden, waar we nagaan hoe onze beslissing, gedachte, idee, project past in het grotere geheel. Dit is ook meteen de plek om het grote plaatje te zien, maar tevens het kleinste detail… en het is de plek waar we onze voorouders eren voor hun aanwezigheid en ondersteuning voor ons, in het creatiewiel. En dan komen we, in het oosten, bij het grote moment dat we de lucifer aansteken, wat wil zeggen: overgaan tot onze eerste actie, die dan het resultaat is van een doordacht, doorvoeld, duurzaam en ecologisch verantwoord proces dat de tijd kan weerstaan.
Ik moet toegeven dat ik in mijn ontmoeting met mijn vrouwelijke bever haast geen minuut heb stil gezeten. Ze maakte zeer makkelijk contact maar dat belette haar niet om ‘vlijtig’ door te werken, terwijl ze ook naar mij luisterde of mij adviezen gaf. Ze was voortdurend bezig met bouwen, bomen slopen, dammen bouwen, voorraden aanleggen, jongen verzorgen, zich droog kammen om daarna weer in het water te glijden en te vertrekken om… maar altijd leek het me dat ze perfect wist wat ze diende te doen en dat deed ze dan ook gewoon. Ze tilde duidelijk aan niets en bestempelde alles als ‘gewoon’. Ik besef dat ik sedert onze ontmoeting het woordje ‘gewoon’ ook meer ben gaan gebruiken. Mijn complexe kronkels over hoe moeilijk het voor mezelf soms kon zijn om als multitasker door het leven te gaan, waren haar compleet vreemd.
Ze luisterde wel met aandacht, tijdens het werken, naar wat ik vertelde, maar haalde nadien telkens liefdevol de schouders op en gaf me met de glimlach steevast hetzelfde antwoord: ‘Als je het nog niet weet, moet je gewoon verder doen… gewoon verder bouwen. Dat betekent dat je niet achter alle signalen in je omgeving zit aan te hollen, in tegendeel.
Je voelt wat je gaat doen en waar je je energie op richt. Je voelt van moment op moment wat prioritair is en dat doe je gewoon. Wat minder urgent, maar wel belangrijk is, dat doe je ook gewoon en alles wat langs komt en wat minder belangrijk is, laat je langs je heen glijden… gewoon.’
Toen ik haar op een avond, tijdens een meditatie vroeg hoe zij zo goed wist wat ze dan moest doen, voorzag ze me weer van de haar zo eigen liefdevolle glimlach en antwoordde:
‘Als je echt luistert naar jezelf, dan wéét je dat gewoon en dat moet je dan gewoon doen.’
Niet één moment had ik het gevoel dat ik met een simpele ziel te doen had. Integendeel, stilaan begon ik bever te zien als het meest sterke Zen-dier dat ik ben tegen gekomen op mijn pad. De vergelijking met de Daila lama was voor mij niet ver weg. Bever had niets met to-do lijstjes en ratraces, ze voelde gewoon very straight aan wat prioritair was en wat niet en dat deed ze gewoon. En ik besef vandaag, met terugwerkende kracht, dat ze me hiermee een bijzonder waardevol levens-inzicht heeft gegeven. In de plaats van de tendens te volgen van een gekdraaiende maatschapij die wil dat we altijd alles en iedereen even belangrijk maken, overvolle to do lijsten maken die je afvinkt, maar die de volgende dag weer even lang zijn...,‘Voel zelf’ wat ECHT prioritair is en wat niet'. Als je luistert met je hart en daarna je mind als facilitator laat functioneren word je meteen lichter en minder afhankelijk van de buitenwereld.
Bever heeft me geleerd mijn leven lichter te maken en gewoon verder te bouwen aan mijn droom of dromen die daardoor wel duidelijker zullen worden en aan een collectieve droom die ik, door gewoon consequent en bewust door te gaan, helder zal krijgen. Het is een droom waarin ik samen met anderen, een verbindende rol zal mogen spelen voor een waarden-vollere wereld. Hoe dan?… dat zal met de tijd wel duidelijk worden.
Ga ik hier vertellen dat ik hier vandaag al klaar mee ben? Zeker niet... dat ik allert moet zijn voor noodzakelijke bijsturingen? Zeker wel. Voor bever is het al simpel en helder:
'Niet te veel denken, niet oeverloos kletsen, en niet overal blijven op hangen, maar ‘gewoon’ gefocust, gestaag verder bouwen aan wat je ‘weet’ wat je te doen hebt.
Toen ik bij ons afscheid erop wees dat ik haar, letterlijk als een ‘Bewust Bezige Bever’ had ervaren, anders dan de ons gekende bezige bij, was het antwoord:
'Yep, het is waar wat ze zeggen: maar versta me niet verkeerd. Ik ben niet alleen bezig, om de indruk te wekken, dat ik het druk heb. Elke beweging die ik maak is doelgericht. Als ik beweeg, creëer ik. Laat jouw bewegingen ook doelgericht zijn. Wees niet alleen druk druk druk omdat je angstig bent, omdat je bang bent om te vertragen en het rustiger aan te doen, of omdat je indruk wil maken op je vrienden of je baas door ze te vertellen hoe druk je het hebt. Je hebt ook rust nodig. Tijd voor ontspanning, tijd voor je familie en je vrienden. Ook dat is absoluut belangrijk.
Maar vergeet vooral niet voor welke taak je ook staat, of het nu een gewone en alledaagse is als borden wassen of een meer geëngageerde taak als het opzetten van een project, doe het met plezier en enthousiame. Maak je niet onnodig druk of belangrijk, doe ‘gewoon’ wat je voelt dat je moet doen… en doe het samen met anderen dat levert je respect en geluk op.
Toen ik bever vertelde dat ik ooit gewerkt had als consultant in een bedrijf waar als er gevraagd werd wie er een nieuw project kon opstarten, ik tot mijn verbazing altijd hoorde dat mijn collega’s dat nooit konden omdat hun agenda’s gevuld waren voor nog minstens twee tot drie maanden. Het heeft echt even geduurd eer ik door had dat dat de truc bij uitstek was om de indruk te wekken dat ze zo goed waren dat ze nooit tijd over hadden. ‘Druk druk druk’ was dan ook het heilig geëikte antwoord als je vroeg: ‘Hoe gaat het met je?’
Gniffelend vroeg bever me hoe lang ik daar gewerkt had… Mijn glimlach was voor haar meer dan duidelijk… ‘GEWOON’ zei ze… gewoon doorgaan tot je er bent en als je er bent, dan ga je gewoon verder.
Vrijdag 8 november 2024
Met dank aan mijn Zenleraar BEVER.
Mijn komende gast is één van mijn twee absolute favorieten: De Wolf
Hopelijk ben jij er dan ook.
Comments