Dit is een vraag die ik wel vaker in mijn praktijk te horen krijg:
'Hoe kan ik, als ik mijn ongelukkige gedachten of gevoelens ‘herken', me ook bevrijden van hun invloed. Ze voelen zo sterk. Ze overweldigen me. Hoe kan ik hun pijnlijke greep op me verbreken?
Je gevoelens, of die nu goed of slecht zijn, zijn niet de baas over je leven; het zijn niet meer of minder dan ‘momenten’ in je leven. Je ontsnapt aan ongelukkige gedachten en emoties door te zien dat je niet hun eigendom bent, ook al voelt het op dat moment wel zo. Je wordt er slechts tijdelijk door bezet.
Wanneer je dit verschil ziet, verandert je houding tegenover iedere stressvolle karaktertrek, ik noem het wel vaker tegenover ieder IK-stukje, dat probeert je te intimideren om hem of haar ‘onmiddellijk’ gezag over je leven te geven.
Maar echte intelligentie heeft geen gezag buiten zijn eigen aard. Naarmate je meer aan jezelf gaat toebehoren, naar mijn gevoel het enige ‘echte’ doel van binnenuit in je leven, kun je onmogelijk ooit nog denken –of voelen - dat je iets of iemand anders – toebehoort.
Dit is de enige WARE kracht.
Het is een waterdichte garantie dat deze ideeën, gekoppeld aan een volhardend zelfonderzoek, je gelijdelijk aan zullen onthullen dat het ‘onechte’ zelfs niet meer is dan een schaduw die zijn stem kan laten horen. Zijn voornaamste job is om ervoor te zorgen dat je moeilijkheden altijd alles en overal lijken te zijn behalve wat en waar ze echt zijn.
Het enige bijzondere aan het ‘onechte’ zelf is zijn drama-queen-gehalte en zijn brede scala aan ‘special effects’.
Hoe kunnen we omgaan met dit
‘machts-geile onechte’?
Misschien een klein verhaaltje: Ooit las ik, net als jij misschien:
‘The Wizard of Oz’, waarin Dorothy en haar lieve vrienden tijdens hun eerste ontmoeting met de wijze, zo vreselijk bang waren?
Elke keer dat de wijze sprak, rolde zijn stem als donder door de grote hal! En terwijl het kleine groepje vrienden daar stond te beven, hadden ze het gevoel dat deze machtige wijze, de macht had speren van vlammen en rook rond te slingeren.
Voor hen leek hij een almachtig wezen, misschien zelfs een GOD... dat is te zeggen, totdat Toto, het hondje van Dorothy, een gordijn opentrok waarachter een vreemd mannetje bleek te zitten dat achter een ingewikkeld, overweldigend bedieningspaneel stond. Wie deze man ook was, hij was heel druk bezig met op de knoppen te drukken en hendels over te halen en in ijltempo in een microfoon te praten. Op hetzelfde moment dat hij op een knop drukte of een hendel overhaalde, golfden er vlammen of rook door de hal. En elke keer dat hij met zijn dunne stemmetje in de micro sprak werd de hal gevuld met het gebulder van de stem van de wijze die precies dezelfde woorden uitriep. Plotseling was het voor Dorothy zonneklaar dat de grote ‘wijze’ in werkelijkheid alleen maar een krachtige projectie was die werd gecreëerd door het mannetje achter het gordijn.
In feite had dit mannetje het zo druk met zijn act dat hij niet eens wist dat zijn verstopplaats was ontdekt, todat Dorothy op strenge toon tegen hem zei dat hij moest stoppen met zijn vertoning.
Maar op hetzelfde moment dat Dorothy daar stond, geschokt door de wrede truc die met haar was uitgehaald, besefte ze ook dat er geen reden was om bang en verward te zijn.
De show was voorbij!
En dus: ‘doordat ze zag wat er werkelijk gebeurde, werd ze vrij en kon ze handelen’.
Een goeie vriend van me, die al jaren prachtig coachingswerk levert, kon plots, op onverklaarbare wijze, onderuit gehaald worden door klanten die, ogenschijnlijk, op vrij brutale wijze ingrepen op het coachingstraject dat hij met hen liep. Op zo’n moment verloor hij al zijn middelen en brak zichzelf, soms, tot op het bot af als coach.
De ‘onechte wijze’ in hem sprak dan door de micro met de nodige ‘special effects’ om hem met donderende, overtuigende stem te intimideren en te bezweren dat hij niet goed genoeg was als coach. Mijn vriend was dan zo in zijn ‘kwetsbaarheid’ geraakt, dat een ander ‘onecht wezentje’, het ego, hem tijdelijk een eind liet maken aan zijn coachingswerk.
Tot hij op een dag ertoe kwam het gordijn open te trekken en te ontdekken dat de klanten in kwestie, op zo’n moment meestal in de clinch raakten met zichzelf, met een mengelmoes van emoties van angst, willen, niet durven, weg willen lopen, projecteren enz …
Met andere woorden, eigenlijk was er niet echt iets aan de hand, het was slechts een moment waarop ‘Mister onecht’ het overnam bij zowel coach als klant. Eens mijn vriend
dat had gezien, kon hij ook ingrijpen. Hij ontwikkelde een mantra voor het geval het bedieningspaneel van ‘Mister Onecht’ weer eens zou worden aangezet:
‘STOP. STAAN. HET IS GEDAAN!’.
Die mantra hielp niet alleen mijn vriend, maar ook zijn klant... en mij... en misschien ook jou…?
Met dank aan mijn inspirators: uit de ‘Wizard of Oz’, Guy Finley, mijn vriend en jij lezer, die me telkens weer op nieuwe ideeën brengt.
By the way: ‘The Wizard of Oz’ is veel meer dan een kinderboek, een must om als volwassene te lezen of te her-lezen … zeker in deze tijd.
sjamaancoach.be
Infospirator
Comments