Los van alles… wordt het niet stilletjesaan tijd dat we onze mening beginnen uit te spreken ten opzichte van onzinnige dogma’s, ingesleten patronen, vastgeroeste ideeën, massale polariteit, en ongeloofwaardige informatie, … OM… onze eigen vrijheid en autonomie terug op te waarderen? Is het niet ‘stilletjesaan…’, belangrijk om onze herwonnen autonomie NU ook actief in te zetten voor de wereld die we willen, in plaats van te blijven jammeren over wat we ons laten overkomen hebben?
OK, misschien hebben we wel te lang aan de zijlijn gestaan, zijn we wel zover dat we durven toegeven dat we op zijn minst, te laat, hebben ontdekt dat we ‘ingedut’ waren. Dat we bewust of onbewust geen vragen hebben gesteld, bij de informatie die we nochtans iedere avond, in kleur, op onze televisieschermen konden zien: Ja, er was oorlog, ja er was armoede, ja mensen gingen op de vlucht en stierven op het land of in de zee, of kwamen terecht in oeverloos trieste kampen. Ja er was ziekte, ja het ging steeds minder goed met de aarde en ja… onze Heilige huisjes bleken maar van karton te zijn geweest en brokkelden met iedere nieuwe dag meer af en ja,… onze signaalfuncties werden van langsom meer immuun aan een overdaad van datgene waarvoor we onze ogen hadden gesloten en dus… beslisten we aan de zijlijn te gaan staan.
Maar, waren wij dan zo’n slechte generatie, zonder enige verantwoordelijkheid voor de toekomst van onszelf, onze kinderen en kleinkinderen, de aarde enz…?
Wij, de babyboomers – geboren tussen 1946 en 1964 - de meest gedreven en idealistische generatie van de afgelopen eeuw?
Wij die, in de jaren zestig, de wereld een ander aanzien wilden geven.
Het is toch niet onbelangrijk dat we ons er nog even aan herinneren dat wij wel de diegenen waren die demonstreerden tegen kernwapens, die baas in eigen buik wilden zijn, die opriepen tot ‘menselijk’ kapitalisme, die in ons eigen tuintje of in gemeenschappelijke tuintjes groenten begonnen te verbouwen en vegetarisch begonnen te eten. Onze generatie maakte een einde aan de oorlog in Vietnam. We bestreden de corruptie (Watergate) en de kleinburgerlijkheid (Woodstock). We stonden op de barricade voor de het feminisme (Dolle Mina) en we kwamen op tegen racisme (Black Panters). We kwamen op voor onze moedertaal en de arbeidersklasse en ook Greenpeace stond toen in zijn startblokken. We klonken ons vast aan omheiningen, maakten menselijke kettingen en gingen, net als Greta Thunberg zoveel jaren later, met onze verzetbordjes, ingeduffeld tegen de koude, op de trappen van belangrijke instellingen zitten, tot men naar ons wilde luisteren.
In de kunst gingen we los met schrijvers die lak hadden aan sexuele taboes en aan de giftige consumptiemaatschappij, en we leverden de environment voor visionaire kunstenaars (Panamerenko, Andy Warhol e.a.), wiens blik zich richtte naar de toekomst.
We brachten een nieuw soort leiders voort. (John F. Kennedy,
Václav Havel ….), want we leefden in onvrede over het nogal gesloten politiek systeem, waarin de bestuurselite de dienst uitmaakte. We hekelden de tendens om via politiek overleg zoveel mogelijk de plooien glad te strijken, wat leidde tot onduidelijheid en verzwakking van de invloed van de kiezer. We rekenden af met cynisme en brachten hoop op een betere toekomst.
Waarom zijn de meeste van de dromen van onze generatie dan uiteindelijk toch niet uitgekomen? Hadden wij, babyboomers de afgelopen decennia niet onze handen vol met carrière maken, hypotheken aflossen en kinderen krijgen? En betekende dat voor ons niet ons
‘Bewust-Zijn’ voor een deel en soms zelfs volledig ‘on hold’ zetten?
Gaat er een belletje rinkelen …
In dat geval is het goede nieuws, dat we vandaag op de voooravond van een unieke gebeurtenis staan, want die meest gedreven en idealistische generatie van de afgelopen eeuw, staat nu op het punt om 65-66 jaar te worden. Ze hebben nu tijd en energie om die idealen alsnog in de praktijk te brengen, maar ze willen ook nog maatschappelijk actief blijven en verheugen zich op een nieuwe productieve levensfase waarin idealisme en dienstbaarheid centraal staan.
De zo gevreesde vergrijzing zou wel eens een inspirerende verzilvering kunnen worden, want wij zijn de grootste generatie uit de wereldgeschiedenis. De babyboomgeneratie is twee keer groter, dan de eraan voorafgaande generatie en anderhalf keer groter dan de ons volgende generatie. Wij zijn zowat de best opgeleide generatie uit de wereldgeschiedenis, met ongeveer vier keer meer middelbare schooldiploma’s en universitaire titels dan de voorgaande generaties en we bezitten nu, over het algemeen over de nodige financiële middelen om onze idealen in de praktijk te brengen.
En ‘top of the bill’, staan we te trappelen, om de nieuwe generatie milieuactivisten, mensenrechten-activisten, spirituele activisten, kortom de ‘Nieuwe Aarde’-denkers, de backing te geven, die onze generatie niet kreeg van de vorige generatie(s), die ons voor gek verklaarde.
Herinner je hoe vorig jaar, na amper een paar maanden, de ouders EN grootouders de jongeren gingen ondersteunen en mee op de barricaden gingen staan: Grootouders voor het miieu.
Week na week, zakten zij samen massaal af naar Brussel en andere
grootsteden in en buiten Europa om te rebelleren tegen de politieke traagheid ivm met het milieu.
Deze jonge mensen zijn, net als wij destijds gericht op actie en dat is ook wat er dient te komen, maar… soms zien ze nog net niet de ‘grotere lijnen’ die wij toen ook niet zagen, maar nu wel. Ons hoofddoel was
‘ons afzetten tegen wat de wereld lelijk en ongezond maakte’ en daarbij werd onze tunnelvisie soms zo groot dat we amper een fractie van onze echte ‘kracht en impact’ beseften.
We hadden toen misschien wel net te weinig doorzicht en oog voor strategie en samenwerking met andere sociale bewegingen.
Zaterdag 2 januari 2021
Morgen wil ik graag, aan de hand van een paar sterke inspirators, nog een beetje dieper ingaan op: ‘Beseffen we wel hoe sterk we samen zijn?’
Maak bewust, een tevreden dag van deze dag beste lezer en hopelijk… tot morgen.
Infospirator