Pesten bestaat al tienduizenden jaren. Met andere woorden, er is niets nieuws onder de zon als het over pesten gaat. Mar wat is het dan? Pesten is het mishandelen van een ander door hem of haar te kleineren, te schaden, pijn te doen en psychisch, emotioneel, geestelijk, lichamelijk en op alle mogelijke manieren pijn toe te brengen. Het doel van pesten is iemand te kwellen om op verschillende manieren controle over hem te krijgen. Dit proces is sadistisch, in de zin dat het een beperkt plezier verschaft door toe te kijken hoe de ander kronkelt en pijn lijdt. Het is des te aangenamer wanneer het meer dan pijn veroorzaakt, wanneer het intens lijden veroorzaakt. De dader of pester voelt een verlichting van stress en opluchting door de succesvolle resultaten van het pesten. Die opluchting hangt samen met de onderbewuste overtuiging dat de ander nu degene is die lijdt, en niet ik. Zoals alle projecties is deze opluchting zeer tijdelijk en vereist voortdurende herhalingen om enigszins effectief te zijn. Dus, wanneer iemand lijdt door toedoen van een pester, is de angst dat het maar door zal gaan en dat men nooit aan de pester zal ontsnappen. Dit is wat kinderen, tieners en volwassenen ertoe kan brengen om zelfmoord te plegen in plaats van het hoofd te bieden aan wat een eindeloze dreiging lijkt.
De realiteit is anders. Pesten kan worden uitgebannen.
Als iemand een succesvolle pester is, kan hij een groot aantal mensen in bedwang houden door een voorbeeld te stellen aan één slachtoffer. Alle anderen zijn zo geschokt dat ze geen soortgelijk lot willen ondergaan. Ze sluiten zich aan bij de bullebak-pester om te voorkomen dat ze slachtoffer worden, of ze verstoppen zich om niet in het brandpunt van de dreiging van de bullebak te staan. Je kunt dit proces zien spelen op scholen, kantoren, organisaties, families, en het is héél duidelijk in de politiek. Het proces kan zich zelfs afspelen op het internationale toneel, zoals momenteel goed te zien is in de bedreiging van Oekraïne of in de bedreiging van een bepaalde groep mensen in Azië. Het proces speelt zich vaak af door toedoen van een dictator jegens zijn eigen volk, jegens degenen die het niet eens zijn met het beleid van de dictator.
Het niet te verstane is dat pesten eigenlijk nooit enige vorm van blijvend geluk voor de pester oplevert. Het is een korte-termijn oplossing zonder blijvende resultaten, zodat de pester nooit kan rusten, nooit kan ontspannen, nooit de teugels van de controle kan laten vieren. Dit is de reden waarom de meeste dictators meestal pestkoppen en bullebakken zijn en iedereen die op deze manier probeert de macht over te nemen kan, als hij succes heeft, nog lang blijven bestaan totdat hij met geweld ten val wordt gebracht.
Spiritueel gezien, zijn ‘jongere zielen’, waarover we het al eerder hadden, om een aantal redenen, bijzonder geneigd het pestkop-spel mee te spelen. Ten eerste kunnen ‘oudere zielen’ die zichzelf respecteren zich er niet mee inlaten, omdat zij zich te zeer bewust zijn van hun invloed op anderen en voor het grootste deel al in eerdere levens de harde lessen van het pesten hebben geleerd. Aangezien ‘jongere zielen’ zich nog niet hebben bekwaamd in het beheersen van relaties en doodsbang zijn om te verliezen, zijn zij bijzonder vatbaar voor de aantrekkingskracht van het controleren door middel van pesten. Zij zijn immers gecharmeerd door het spelen van 'koning van de berg' en zijn geïnteresseerd in de hoge inzet van het spel van 'winnen ten koste van alles'. Zij spelen dit spel niet uit boosaardigheid, hoewel het verleidelijk zou zijn om tot die conclusie te komen. Zij komen tot deze conclusie omdat zij niet in staat zijn te erkennen wie en wat zij zijn. Zij zijn ook niet in staat te herkennen wie anderen zijn, anders dan pionnen of voorwerpen van hun spel van controle.
Pesters zijn bijna altijd het product van zelf gepest te zijn.
‘Doe anderen aan wat zij jou aan hebben gedaan’. Dat is de wet van de jungle. Het probleem met deze strategie is dat als zij bereid zijn dit te doen, zij automatisch zelf onder de plak worden gegooid, wat betekent dat zij voortdurend in angst moeten leven dat een grotere pestkop langskomt en dit met hen zal doen. Zolang zij onder de paraplu van angst leven, kunnen zij geen vrijheid ervaren en kunnen zij nooit beseffen dat zij misschien wel geliefd zijn, totdat zij het spel opgeven. Dat is dus de aard van pesten, maar niet het einde van het verhaal. Eigenlijk is het pas het begin.
Deze hele uitleg over pesters is bedoeld om ons naar een heel ander onderzoek te leiden, een meer persoonlijk onderzoek. Waarschijnlijk heb je tijdens het lezen van dit artikel met je hoofd geknikt, omdat je het ermee eens bent dat dit observaties zijn die je ook zelf in de loop der jaren hebt gedaan. Misschien ben je zelf het slachtoffer geweest van een pestkop op school of elders en heeft dit je pijn en leed berokkend. Misschien heb je zelfs het gevoel dat het je leven in veel opzichten heeft geruïneerd. Misschien was jij ooit zelf de pester en ken je al zijn verborgen sluipwegen en geheime schuilplaatsen.
Zoals -jij en ik- ons in deze tijden geleidelijk aan bewust zijn geworden, kunnen wij gebeurtenissen van buitenaf niet noodzakelijkerwijs oplossen door er specifieke maatregelen of acties tegen te ondernemen. Dit maakt het probleem vaak alleen maar groter. In feite zullen we het probleem van pesten nooit oplossen door te proberen externe veranderingen aan te brengen. Dat zou hetzelfde zijn als het repareren van je gebroken arm door je spiegelbeeld te opereren. In deze nieuwe tijden waarin we leven, is de enige oplossing te zoeken in de bron van wat we daarbuiten zien in de zogenaamde wereld die we met onze zintuigen schijnen te ervaren.
De zoektocht hier is dus naar binnen te kijken, naar de bron van het pesten in onszelf. De meesten van ons pesten onszelf zonder dat we het beseffen.
We vergelijken onszelf ongunstig met anderen, vallen onszelf aan omdat we dom zijn, een loser, een bedrieger... We verliezen regelmatig onze ‘neutraliteit’ en slaan onszelf daarvoor op de borst. We gedragen ons op zelfvernietigende manieren en straffen onszelf voor het volharden in dit gedrag. We vallen onszelf aan voor gebrek aan mededogen en vriendelijkheid, voor het zoeken naar wraak, voor afgunst en jaloezie. We vragen ons af waarom we zo lijden wanneer de dingen zo vaak niet gaan zoals wij willen of wanneer we herhaaldelijk falen. We liegen uit angst en oordelen fel over anderen en onszelf.
We hebben de neiging om ongelukken, ziektes en andere tegenslagen af te doen als willekeurig of pech, maar onbewust weten we eigenlijk wel dat veel van deze incidenten het resultaat zijn van een zelf opgelegde straf voor het schuldig zijn aan een grote verscheidenheid van zogenaamd slecht gedrag, voor attitudes die we dragen, voor het niet hebben van een goede en sterke relatie met Spirit of met de planeet die voor ons zorgt. We pesten onszelf meedogenloos en de stem van de criticus, de aanvaller, de rechter is koud, hard en streng...
Zaterdag 2 april 2022
Met dank aan mijn inspirators José Stevens, Sandra Ingerman,
Renee Baribeau en Don Ruiz
Morgen 3 april, zetten we ons verhaal verder om onze eigen 'pester-bullebak' beter te leren kennen en uit te bannen, want aangezien alles met alles verbonden is… kunnen we hier nog wel wat mee.
Infospirator