In navolging van de blog van gisteren, mijn favoriet Amerikaans-Indiaans
volksverhaal over de relatie tussen de mens, het paard en de hond.
Amerikaanse Indianen noemden het paard de ‘magische hond’, waarmee ze hun diepe waardering uitspraken voor de unieke kwaliteiten van dit dier, dat volgens hen door de Schepper aan de mens is gegeven als een speciaal geschenk. De Indianen van de Great Plains geloofden dat het onze heilige plicht was om alle levensvormen om ons heen, zowel zichtbaar als onzichtbaar, te onderhouden en te respecteren. Ze geloofden ook dat de schepper de mens twee speciale bondgenoten had gegeven om hem te vergezellen op zijn reizen. De eerste was de hond. Later kwam de tweede, nog belangrijkere aanwinst voor het welzijn van alle stammen. Ze noemden deze metgezel de ‘magische hond’.
Wij benoemen deze metgezel als het gedomesticeerde paard.
Dit Amerikaans-Indiaans volksverhaal vertelt over de speciale band tussen
de mens, het paard en de hond .
In vroegere tijden leefden de ‘tweebenigen’ (mensen), ‘vierbenigen’ en ‘gevleugelden’ allemaal samen als een groot volk, één enkele grote stam van alle wezens. Iedereen sprak dezelfde taal en iedereen leefde in harmonie samen, zoals de schepper het bedoeld had. Iedereen kon de behoeften van het grote, gezamelijke goed zien.
Geen enkel wezen werd gezien als beter of slechter dan de anderen.
Op een dag begon er een koude noordenwind te blazen, die Coyote met zich meebracht om zijn tweebenige broeders te bezoeken. Coyote zat altijd vol kattenkwaad en roddels. Gezeten naast de mensen sprak hij over de noodzaak voor de tweebenigen om een nieuwe, aparte taal uit te vinden – eentje die alleen zij zouden begrijpen, zodat geen enkel ander dier hun woorden zou kunnen spreken. Veel mensen knikten goedkeurend
en al snel werd een nieuwe taal gecreëerd, vol woorden; iets wat alleen mannen en vrouwen konden ontcijferen.
De schepper keek vanuit de lucht naar beneden en zag al het kattenkwaad dat Coyote uithaalde rondom de kampvuren. Boos beval Hij Coyote om het kamp te verlaten. Coyote verschool zich, maar sloop
’s nachts terug het kamp in om nog meer roddels te verspreiden.
Dit is waarom ook nu nog, Coyote alleen naar het kampvuur komt als de schaduwen lang en donker zijn, zodat de Schepper hem niet rond kan zien sluipen.
Al snel spraken de tweebenigen vloeiend hun geheime taal. De mensen begonnen de andere geluiden, die ze oorspronkelijk hadden gedeeld met hun medewezens, te vergeten. Naarmate de tijd verstreek, luisterden de tweebenigen minder en minder naar de andere dieren en begonnen zichzelf te zien als anders en beter.
De mensen begonnen te jagen op de vierbenigen en de gevleugelden.
De dieren werden bang en vluchtten diep het woud in. Ze leerden hun stemmen te verbergen voor de mensen, zodat hun geluiden hen niet zouden helpen de dieren op te jagen en te doden.
En zo gebeurde het dat de dieren de mensen niet langer vertrouwden.
Ze richtten zich tot de Schepper en vertelden Hem hoe de mensen verschrikkelijke vijanden geworden waren. De Schepper luisterde en het werd duidelijk dat de mensen de dieren altijd zouden proberen te overheersen. Als straf besloot de Schepper een grote aardbeving naar beneden te sturen die de aarde zou splitsen, zodat de mensen en de dieren voor altijd apart zouden kunnen leven.
De aarde schudde en beefde en de grond spleet open. De tweebenigen stonden aan de ene kant van de kloof en alle andere dieren en vogels, veilig aan de andere kant. De mensen gilden van angst toen ze de aarde ineens in tweeën zagen splijten. Ze besefte hoe kwaad ze de Schepper hadden gemaakt met hun verborgen geheimen en egoïstische manieren.
Ze begrepen dat ze voor altijd gescheiden zouden moeten leven van de andere wezens.
Ze riepen naar de overkant van de kloof, smeekten de dieren om hen hun misstappen uit het verleden te vergeven en smeekten de andere wezens om over de steeds dieper wordende kloof tussen hen in heen te springen.
De meeste dieren hadden geleerd de tweebenigen te wantrouwen en daarom verborgen ze zich in het woud. De aardbeving duurde voort en de scheur in de aardkorst werd dieper. De mensen beseften dat ze voor altijd verbannen zouden worden, zonder dieren.
Op het laatste moment kwamen het paard en de hond uit hun schuilplaats te voorschijn; ze sprongen over de kloof om de mensen aan de andere kant bij te staan. De tweebenigen waren ontzettend blij en beloofden de hond en het paard dat ze voor altijd als vereerde gasten onder de mensen zouden leven. En zo gebeurde het dat de Schepper tevreden was en de tweebenigen vroeg altijd te onthouden dat de hond en het paard uit eigen wil over de kloof waren gesprongen. Ze moesten deze speciale en unieke wezens van de wereld altijd blijven eren en volgens de Amerikaans-Indiaanse folklore is het paard nog steeds een uniek geschenk dat ons wordt geschonken als onze vriend en onze leraar.
Zondag 13 december 2020
Met dank aan inspirator Allan J.Hamilton voor het vrijgeven van dit Amerikaans-Indiaans verhaal.
Moge deze dag een tevreden dag zijn in jouw leven.
Infospirator
Opmerkingen