‘Het probleem met punctueel zijn is dat er niemand is om het te waarderen.’ Franklin P. Jones,
Jaren geleden, woonde ik een financiële workshop bij. We speelden een spel genaamd "Het loont om op tijd te zijn."
We rekenden per 5 minuten dat iemand van ons te laat was voor de cursusavond, 50 cent aan tot een maximum van 5€. De totale opbrengst zou naar een goed doel gaan.
Beste lezer, je had de discussies moeten horen die onze klas, vol volwassen bedrijfsmensen, keer op keer had, over het betalen van die boetes! Een onvoorstelbare ‘overdaad’ van ‘Ja-maars’!
‘Ja, maar er was een ongeluk op de snelweg’, ‘Ja, maar mijn auto deed het niet…’, Ja, maar mijn grootste klant belde me, net voor ik vertrok... ‘Een van mijn klanten had een probleem en ik moest hem helpen, dat is de service die ik lever en daar ben ik fier op…’, enz.
De cursus kostte, destijds 325€, maar toch waren we de eerste vijftien tot twintig minuten van ELKE les aan het debatteren over de vraag of iemand zijn boete van twee euro wel of niet verschuldigd was!
Er was een belangrijke les in deze ogenschijnlijk, simpele oefening:
‘Als je te laat bent, ben je te laat.’
Het is gewoon –jouw verantwoordelijkheid- dat je een keuze hebt gemaakt waardoor je te laat bent.
Of het nu is omdat je bewust nooit op tijd wil komen omdat je ooit eens ergens hebt gehoord dat, te laat komen -een statusverhoging- met zich meebrengt of een garantie op succes is, of je beschouwt tijd als je vijand die je, dag in dag uit, moet bevechten en overwinnen, of je denkt dat de oorzaak bij één van je vorige levens ligt, of je beslist om te vertrekken naar een vergadering met geen ruimte voor verkeersproblemen, om te kiezen om de rinkelende telefoon toch nog op te nemen als je al op weg naar buiten bent, of om je auto niet goed te laten onderhouden zodat storingen evidenter worden… dat zijn allemaal keuzes die jouw verantwoordelijkheid zijn.
Als je schip vaart en je zit er niet op, zullen de redenen waarom je het gemist hebt, je niet op het schip zetten.
Op een avond maakte ik zelf de keuze om niet naar de cursus te gaan omdat ik me moe en echt niet lekker voelde en bovendien was het miezerig koud. Ik sprak een berichtje in op het antwoordapparaat van één van de cursusgevers en ik kroop vroeg onder de dekens met een boek, had een goeie nachtrust en kon er de volgende dag weer tegen.
De daaropvolgende week, toen bij aanvang van de cursus, de namen van de mensen werden afgelezen die boetes verschuldigd waren omdat ze te laat waren, eindigden ze met "… en Riet Lenaerts, 5€."
Verbaasd, zei ik, "Ik was niet te laat vanavond!".
Het antwoord dat ik kreeg, kwam in exact deze bewoordingen:
‘Dit is voor vorige week toen je niet kwam opdagen.’
Ik voelde me meteen, ten persoonlijke titel, aangevallen door de ‘brutale’ woorden: ‘…niet kwam opdagen?!’
Ik ging in combatstelling, hand op mijn heup, defensieve houding en verontwaardiging: ‘EXCUSEER, IK WAS WÈL ZIEK!’
Maar voordat ik het woord "ziek" uit mijn mond kreeg, werd ik haast plat geslagen door een, niet onbelangrijke eye-openener:
Plots realiseerde ik me, heel duidelijk, dat ik het ‘ziek worden’ steeds makkelijker als excuus was gaan gebruiken om dingen af te zeggen… als ik me weer eens te veel had vastgelegd.
Soms, als ik naar mijn overladen agenda keek, was ik eigenlijk al van tevoren van plan om me ziek te melden. En geloof me of niet, maar meestal voelde ik me door de kracht van de suggestie ook wel echt misselijk. Bovendien ging ik er vanuit dat ik dan een uitzonderlijk mandaat had: ‘ZIEK ZIJN’, wat me ontsloeg van enige bijkomende verantwoordelijkheid. Achterliggende illusie:
Iedereen wist immers toch dat, als ik er niet was, ik alleen maar ziek kon zijn. Anders was ik er altijd EN op tijd!
Ik begreep de les die de cursusleider me aanreikte. Ik voelde me eigenlijk EN betrapt EN gelukkig omdat het me confronteerde met de leugen die ik stilaan maar zeker, over mijn pad was beginnen spannen.
Ik betaalde zonder verdere discussie de boete.
Het was tenslotte nog een goedkope prijs die ik betaalde voor een zeer belangrijke levensles: ‘Management of energy and time.’
Te laat komen is een keuze.
Te laat komen kost jou en de gemeenschap geld.
Van welk patroon is dit probeem onderdeel?
Lieve lezer, is Tijd jouw vijand of jouw vriend, die je respecteert?
Hoe ga jij ermee om?
Zondag 17 januari 2021
Infospirator