Maar wat zou er ‘NU’ kunnen groeien uit de verbinding van kennis en actie, tussen twee generaties die dezelfde doelen nastreven?
Zo zou bijvoorbeeld ‘de alliantie’ tussen, jong en oud, arbeiders, milieubewegingen, gezondheidsgroeperingen enz… wel eens een gevaarlijk samenwerkingsverband kunnen vormen, dat twijfel zou kunnen zaaien over de kapitalistische ‘treadmill of production’, zoals
Allan Schnaiberg* het benoemde.
‘De tegenstelling tussen productie en reproductie.’
Herinner je je nog hoe mensen als Julien Schoenaerts en zovele anderen destijds de stakingen van de mijnwerkers gingen ondersteunen. En hoe duidelijk het was dat dit soort verzet, zo snel mogelijk de kop moest worden ingedrukt. Waarom? Om ervoor te zorgen dat de cruciale neoliberale strategie om de twee sterkste sociale bewegingen van het industriële tijdperk te verdelen, opnieuw zou kunnen werken.
Beseften wij dat toen? Beseffen wij het nu?
Allicht kreeg je dit niet in een ‘jaaroverzicht’ te zien. Maar wie zijn geschiedenis kent zal weer eens een belletje horen rinkelen: Heb jij ook gemerkt hoe in 2020, de uitdrukkelijke vraag van duizenden jongeren en ouderen aan de politiek, om meer aandacht te geven aan de noden van de aarde, in de kiem werd gesmoord met ontkenning, (er is geen probleem, of we gaan onderzoeken wat het kost…), met gerichte aanvallen om de trekkers in een slecht dachtlicht te zetten, met de ‘shoenmaker blijf bij uw leest’-strategie ( kinderen horen op school en schaam u ouders en grootouders dat dat niet uw eerste prioriteit is) en tenslotte met de
‘laat maar dood-bloeden’ strategie.
Niet te veel aandacht meer aan besteden, straks is het vakantie en daarna wordt het koud, dan blijven ze vanzelf binnen.
Het is, naar mijn gevoel, dus essentieel dat jongeren, ouderen, arbeidersbewegingen, milieuorganisaties en gezondheidszorggroeperingen het huidige conflict in historisch perspectief gaan zien en zich zo bewust worden van het revolutionaire potentieel van gezamenlijk projecten.
En precies daar kan onze generatie, met al haar ervaring, een bijzondere bijdrage toe leveren als, ze in staat is zichzelf te ontdoen van het ‘grote schuldgevoel’ dat ze zichzelf heeft aangepraat en zich niet langer meer belaadt met alle zonden van Egypte. Het is tijd om een bocht te nemen, richting ‘ondersteuning’. De jongere generatie is klaar.
En wij? Waar staan wij? Staan we op de juiste plek?
Is het niet stilaan tijd dat we samen met de jonge activistische garde, opstaan voor een economie waarbij werk het leven beschermt.
een economie waarbij alle leden van een gemeenschap de natuur beschermen. Niet alleen een ander individueel gedrag, maar vooral een ander type economie is ‘urgent’ nodig willen we in staat zijn om moeder aarde en onze wereld te beschermen.
Maar, om een andere wereld mogelijk te maken moet er eerst een beeld van worden gevormd, niet alleen op individueel en groepsniveau maar ook op politiek gebied. Een beeld ontwerpen van de nieuwe wereld wordt essentieel voor de overgang omdat we ons niet alleen, tot onszelf beperken, en zo de tegenstellingen van de oude wereld reproduceren. Maar ook voor een constructieve en hoopvolle houding.
Daarom is een politiek geheugen essentieel.
Het moet deel uitmaken van ‘activistische kennisproductie’ die zich bezighoudt met de verandering van de wereld als een instrument om nieuwe politiseringsmogelijkheden te introduceren.
Als we ons bewust worden van wat al door andere mensen werd en wordt gedaan met betrekking tot deze overgang in hun eigen gemeenschap of elders, zullen we sneller een duidelijker beeld krijgen van de mogelijkheid van niet slechts één maar meerdere andere werelden.
En omdat alles met alles verbonden is, laat me dan toch ook even toe om
‘entre parentaise’ met je te delen, dat het, naar mijn mening,
‘niet toelaatbaar’ is dat in het onderwijs vakken als geschiedenis, kunst en cultuur zouden moeten inboeten op uren, leraren en subsidies.
Ik ervaar dit in alle cellen van mijn zijn, als een criminele daad jegens een bevolking. De geschiedenis heeft ons als tig-aantal keer, sedert haar prille bestaan, geleerd dat als je een volk wil ontkrachten, vier dingen vitaal zijn: Ontneem hen hun taal, ontneem hen hun geschiedenis, zaai angst via verdeel en heers. De sytemische vragen die dan in me opkomen zijn:
‘Wie dient deze maatregel?’ en ‘Wat mag er niet veranderen?’
Recentelijk las ik het boek van Carolyn Merchant*: ‘The death of nature’ en ik werd diep geraakt door de kracht van haar conclusie:
Cit. Carolyn Merchant: ‘Wat we nodig hebben is een volledige verandering van de organisatie van de productie, reproductie en het bewustzijn.
Een andere manier van werken en leven, van produceren en vermogensverdeling, geworteld in werk zonder vervreemding, met respect voor leven en gemeenschap, moet het politieke platform zijn waarop een nieuwe alliantie dient te worden gebouwd.
Wat krijgt hier niet genoeg respect?’ is hierbij de systemische vraag.
Ik ga hier niet zeggen lezer dat je deze inhoud nog nooit zal gehoord hebben, ik trouwens ook. Maar ik werd vooral geraakt omdat ik dit in theorie onderschrijf meer nog, ik ben het er helemaal mee eens.
Maar DE eye-opener voor mij was: WAT EEN KLUS!!
Je kan beslissen je ogen te sluiten, omdat dit lezen je natuurlijk niet gelukkiger maakt. Je kan je meteen in een onmachtspositie opsluiten die zegt: ‘En wat kan ik, klein mensje, hieraan veranderen?’… of je kan je realiseren dat het, meer dan, hoogtijd wordt dat we onze stem laten horen, dat we opnieuw leren en durven uitdrukken wat onze ‘mening’ is. Dat we ons terug leren ‘verbinden’ en bewust zijn van wat we er willen van ‘maken’. Dat we onze veilige kritische analyseplek aan de zijlijn verlaten… en actief, creatief gaan zoeken naar
WAT KAN MIJN BIJDRAGE TER ONDERSTEUNING zijn in de potentiële allianties, en hier vertrouw ik in, die dit jaar zullen ontstaan.
Kijk, dat is wat ik me alvast voorgenomen heb. Ik heb ontzettend veel respect voor barricade-profielen, maar ik ben er zelf geen. Daar ligt niet mijn sterkte. Ik kan en zal wel ondersteunen indien nodig.
MAAR… ik heb EEN STEM en ook (vroeger zouden we romantisch gezegd hebben), EEN PEN.
Ik heb een computer waar ik beelden en quotes kan delen, waar één zinnetje van –jou en mij- een golf van positieve rimpelingen kan doen ontstaan. Rimpelingen die dan weer opgepikt kunnen worden door nieuwe profielen die hierdoor gemotiveerd worden en hiermee verder kunnen.
Ik voed me met het lezen en tot me nemen van materiaal dat me helpt een beeld te vormen van de Aarde die ik -jouw en mezelf- toewens… ik luister naar mensen die hun levenlang bewuste voorvechters zijn geweest op dit gebied en ik ‘delete’ stilaan meer en meer datgene dat me daarbij niet helpt en alleen tot doel heeft mijn ‘innerlijk angst’ aan te spreken.
Ik ben me dit jaar misschien meer bewust geworden dat we met veel meer op het veld kunnen staan als we niet op de resevebank achter de zijlijn kunnen zitten.
Zondag 3 januari 2021
Met dank aan mijn sterke inspirators: Tijn Touber, Allan Schnaiberg
Carolyn Merchant, en jou lezer, die ik bereid weet, om de wereld ook
van een andere zijde te bekijken.
Infospirator
*Allan Schnaiberg - ‘treadmill of production’-model, beter bekend onder de naam: ToP.
Allan Schnaiberg (20 augustus 1939 - 6 juni 2009) was een Amerikaanse socioloog die vooral bekend was om zijn bijdragen aan de milieu-sociologie.
ToP legt uit hoe de politieke economische organisatie van het kapitalisme en de chemische/technologische innovaties in de naoorlogse kapitalistische productieketen de ecologische desorganisatie versnelt.
*Carolyn Merchant
(geboren 12 juli 1936 in Rochester , New York ) is een Amerikaanse ecofeministische filosoof en wetenschapshistorica die het meest bekend staat om haar theorie (en boek met dezelfde titel) over ‘The Death of Nature’, waarin ze de Verlichting identificeert als de periode toen de wetenschap de natuur begon te atomiseren, objectiveren en ontleden, en haar uiteindelijke betekenis als inert voorspelde.